Στα Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 29 του Ιούνη

Κείμενα των: Kείμενα των: Μαρίας Καλαντζοπούλου, Παναγιώτη Νούτσου, Δέσποινας Μπίρη, Στρατή Μπουρνάζου, Νίκου Κ. Αλιβιζάτου, Μπραντ Μπόλμαν, Ελένης Τζιρτζιλάκη, Αγγελικής Τόμπρου, Αντώνη Σαχπεκίδη, Άρη Μαραγκόπουλου

«Κατεπείγουσα» επίθεση σε χώρο, θεσμούς, κοινωνία και δημοκρατία. Η Μαρία Καλαντζοπούλου γράφει με αφετηρία το νομοσχέδιο (νόμο πλέον) για νομοσχέδιο για τη Χωροταξική και Πολεοδομική Μεταρρύθμιση και τις Χρήσεις Γης, που ψηφίστηκε την Τετάρτη: «Αν από κάτι έπασχε η οργάνωση του χώρου στην Ελλάδα ήταν η μη τήρηση των κανόνων, το νομοθετικός δαίδαλος των «παρεκκλίσεων» και η εκτεταμένη αυθαιρεσία στην εκμετάλλευση του χώρου (δόμηση και χρήσεις γης). […] Ελέω «δόσης», «χρέους» ή «ανάπτυξης-μνημονίου-ευλογίας», το άτυπο αυτό καθεστώς, που διέκρινε κανείς σε ορισμένες μόνο περιοχές, γίνεται πλέον ο κανόνας παντού, στο παρόν αλλά και για το μέλλον. […] Ακόμα, επιχειρούν να διαφθείρουν οριζόντια όλο το κοινωνικό σώμα ξηλώνοντας τους κανόνες για το τι, πόσο και πού επιτρέπεται, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ανοχή του για όσα «κατ’ εξαίρεση» θα εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους οι πιο προνομιούχοι «πελάτες» τους. (Απέναντι σε αυτή την τακτική, ο αλήστου μνήμης έξτρα όροφος που έδωσε η χούντα στον λαό το 1968, φαντάζει νηπιαγωγείο διαφθοράς)».
Ούτε ο διασυρμός, ούτε ο εκβιασμός είναι δημοσιογραφία. Ο Νίκος Κ. Αλιβιζάτος γράφει για το διαρκές σκάνδαλο που συνιστά η δημοσιογραφία του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου: «Στο μεν νομικό επίπεδο, είναι αδιανόητο ο κύριος υπεύθυνος της αθλιότητας να εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, χωρίς να έχει πληρώσει ποτέ τίμημα ανάλογο με τη σοβαρότητα των απανωτών ανοσιουργημάτων του. […]Εντούτοις, για να ξεπερασθεί το πρόβλημα, κανένας νόμος και κανένα δικαστήριο δεν αρκεί, όσο η κοινωνία ανέχεται αυτές τις αθλιότητες και όσο τις επιβραβεύουν οι πολιτικοί της. Υπενθυμίζω ότι το φαινόμενο «Μάκης» γιγαντώθηκε στη δεκαετία του 1990 όταν «διανοούμενοι», καλλιτέχνες και πολιτικοί όλων των κομμάτων συνωστίζονταν στα στούντιο της «Ζούγκλας» για μιαν ολιγόλεπτη εμφάνιση, σε μιαν αποθέωση κακογουστιάς και χυδαιότητας. Δεν είναι λίγοι όσοι, μετά από αυτό, έκαναν καριέρα στην Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων, προβάλλοντας τις τότε επιδόσεις τους».
Η παράλλαξη του κηφήνα (drone). Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, η ελληνική κυβέρνηση θα προχωρήσει στην αγορά drones με ποικίλες χρήσεις: από την επιτήρηση των συνόρων, τη συλλογή δεδομένων, την παρακολούθηση ταραχών κ.ο.κ. Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από πρόσφατο δοκίμιο του Μπραντ Μπόλμαν: «Drone (στην κυριολεξία, «κηφήνας»): μια λέξη με διπλό νόημα, που σημαίνει ταυτόχρονα «ένα πλάσμα που δεν κάνει τίποτε χρήσιμο και ζει χάρη στη δουλειά άλλων» και «ένα τηλεχειριζόμενο μη επανδρωμένο αεροσκάφος»[…] Το 1944, ο Τέοντορ Αντόρνο έγραφε σχετικά με τους πυραύλους V2 του Χίτλερ: “Είδα το Παγκόσμιο Πνεύμα, όχι έφιππο, αλλά φτερωτό και ακέφαλο”. Αναφερόταν φυσικά, ειρωνικά, στο διάσημο απόσπασμα του Χέγκελ για τον έφιππο Ναπολέοντα. Τι ήθελε να πει ο Αντόρνο; Πως αυτό που ο Χέγκελ αντιλαμβανόταν ως το ψευδο-κορύφωση της ιστορικής ελευθερίας ήταν απλώς ένα βήμα ακόμα πάνω στον Κίτρινο Τούβλινο Τοίχο του Διαφωτισμού προς τον Φασισμό, τον πύραυλο V2 και, τελικά, το Άουσβιτς. Και πρέπει να αντιληφθούμε κάτι με αφορμή αυτό το νέο ακέφαλο παγκόσμιο πνεύμα: τα drones έχουν αλλάξει δραματικά τον τρόπο με τον οποίο το κοινό συμμετέχει στις στρατιωτικές εξελίξεις».
 «Kινητή υγεία». Ενδυνάμωση των ασθενών ή μεταφορά ευθύνης σε ατομικό επίπεδο; Η Δέσποινα Μπίρη μας αναλύει την έννοια της «κινητής υγείας», με αφορμή την Πράσινο Βίβλιο της ΕΕ και τη σχετική δημόσια διαβούλευση, εστιαζόμενη σε  παράγοντες που επηρεάζουν την αποτελεσματική εφαρμογή της «κινητής υγείας» σε μεγάλη κλίμακα. Και μας παρουσιάζει μερικές  «ανθρωπολογικές μελέτες, που μάς φανερώνουν πως, σε μερικές περιπτώσεις, οι σχεδιαστές συστημάτων “κινητής υγείας” κάνουν υπεραπλουστευτικές υποθέσεις σχετικά με τη χρήση των συστημάτων που σχεδιάζουν. Δεν είναι πάντα ξεκάθαρο, με την πρώτη ματιά, πώς θα χρησιμοποιηθεί μια εφαρμογή τηλεϊατρικής σε ένα κλινικό ή οικιακό περιβάλλον, όπως δεν είναι εφικτό να φτιαχτεί ένα σύστημα που να ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες ατόμων με διαφορετικές προτιμήσεις, ερωτήματα, συμπτώματα και καθημερινότητα».
Ιδρώνει το νεοναζιστικό αυτί; Ο Στρατής Μπουρνάζος γράφει: «Η Χρυσή Αυγή δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της φωτογραφίες από το Gay Pride της Θεσσαλονίκης (που πήρε από τη Lifo), διανθισμένες με σχόλια. Σκοπός δεν ήταν η σφαιρική ενημέρωση ούτε (μόνον) η τέρψη των ρεκτών ακροδεξιών και φασιστών. Σκοπός ήταν η στοχοποίηση των εικονιζόμενων, όπως ήταν φανερό από τον σχολιασμό. […] Ως εδώ, ουδέν το αξιοπερίεργο. Το αξιοπρόσεκτο ήρθε αμέσως μετά. H Lifo, διά του δικηγόρου της Χρήστου Γραμματίδη, διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε το  κατέβασμα των φωτογραφιών. Όπερ και –ω του θαύματος!–, εγένετο. Οι ατρόμητοι νεοναζί, που μασάνε σίδερα και κάνουν το λιοντάρι, συμμορφώθηκαν πάραυτα». Και καταλήγει ότι, τελικά, το νεοναζιστικό αυτί όχι μόνο ιδρώνει, αλλά και παραϊδρώνει.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ, 27, 28, 29.6
1. Τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας. Mια θησαν ﷽﷽﷽﷽χώρουςυς  χωρίς κανειςης λεοφκικοι σιγα σιγι τη γειτονι ζωντανή κατάληψη στέγης στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γράφει η Eλένη Τζιρτζιλάκη: ««Το “σπίτι” είναι ένα σύνολο σπιτιών, ένα σύνολο λειτουργιών κι ένα σύνολο συμβολικών γραφών, όχι μόνο πληροφορικών αλλά και προστατευτικών, ερμηνευτικών και εκστατικών... Σπίτι των επιθυμιών και των πόνων». Η περιγραφή αυτή του σπιτιού, από τον αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελέγγιο ταιριάζει σε εκείνο που συμβαίνει σήμερα στα Προσφυγικά. […] Ανάμεσα στα κτίρια, παιδιά που παίζουν, γυναίκες που πηγαινοέρχονται, ρούχα απλωμένα, άνθρωποι στα μπαλκόνια, ακούγεται ραδιόφωνο στις διαφορετικές γλώσσες της Αθήνας. Παραφωνία είναι τα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα στον ελεύθερο χώρο»
2. Άνθη Αντίστασης. Γράφει η Αγγελική Τόμπρου: «Η Περσεφόνη  αγρυπνά, για  να ξυπνήσει μνήμες από το παρελθόν και να τις ξορκίσει από το μέλλον. Και ο στίχος σ’ έναν τοίχο των κτιρίων αυτών λέει: “Now the words are bound and done / dreams and  memories are one”: “τώρα τα λόγια είναι βαριά και ειπωμένα, τα όνειρα κι οι μνήμες μας έχουνε γίνει ένα”. 27, 28, 29 Ιουνίου, τριήμερη γιορτή στήριξης των Προσφυγικών με θέατρο, συναυλίες, συζητήσεις, συλλογική κουζίνα, σε συνεργασία με  την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Παραστατικών Τεχνών (antifaperformingarts.wordpress.com) και πλήθος αξιόλογων καλλιτεχνών. Σας περιμένουμε!” 
O Πελοποννησιακός Πόλεμος στον 21ο αιώνα. Aπόσπασμα από τον Επίλογο της μελέτης του Αντώνη Σαχπεκίδη, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες (εκδ. Ελληνοεκδοτική): «Η πολιτική είναι παντού και διέπει όλο το ιστορικό έργο του Θουκυδίδη, και συνεπώς με αυτό το πνεύμα πρέπει να το διαβάζουμε. Ακόμη και όταν ο Ιστορικός αφηγείται πολεμικά γεγονότα, έχει στο μυαλό του και την πολιτική τους διάσταση. Ως εκ τούτου μπορούμε να πούμε ότι ο Θουκυδίδης ξεκίνησε να γράφει την Ιστορία του ορμώμενος από πολιτικά κίνητρα· η πολιτική σκοπιά διατρέχει όλη την εξιστόρηση του πολέμου».
Τα «αφύλακτα πεδία μάχης» της κουλτούρας και του πολιτισμού. Συνέντευξη του Άρη Μαραγκόπουλου, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του «Πεδία μάχης αφύλακτα». Λέει, μεταξύ άλλων: «Βιώνουμε όλοι μια ταραγμένη και απορρυθμισμένη ζωή. Κάθε μέρα είναι, περισσότερο από ποτέ, μια σκληρή μάχη με στόχο απλώς να “περάσει”. Κάθε μήνας που επιβιώνεις σώος στο σώμα και στην ψυχή σου αποτελεί μια κρυφή κατάκτηση. Και δεν ήταν πάντα έτσι η ζωή. Και δεν πρέπει να είναι έτσι μαρτυρική η ζωή. Κινούμαστε ως ναυάγια σ’ έναν ωκεανό κρατικής καταστολής, ψέματος, ληστείας, φασισμού. Κι αρπαζόμαστε απ’ όπου μπορούμε ο καθένας για να σταθούμε όρθιοι. Δυσκολευόμαστε να δούμε ότι είμαστε όλοι ναυάγια από το ίδιο καράβι, δυσκολευόμαστε να συνταιριάξουμε τις σανίδες και να φτιάξουμε τη σχεδία που θα χωρέσει τους περισσότερους. Κολυμπάμε από δω κι από κει χωρίς πυξίδα, αδιάφοροι για τον διπλανό που θαλασσοδέρνεται χειρότερα από εμάς, έρμαια του κάθε πολιτικάντη έμπορου της σωτηρίας, σκόρπια ναυάγια».
Για τον ρατσισμό των κοινωνιών μας. Απόσπασμα από τον Πρόλογο του ομώνυμου βιβλίου του Παναγιώτη Νούτσου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση. Ο συγγραφέας εξηγεί τις αφετηρίες και τα περιβάλλοντα που έκαναν δυνατά τα δοκίμια του τόμου,  και τις επιμέρους εστίες ιδεών που τροφοδότησαν τον προβληματισμό του.
Στην Πολιτεία του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Το πλήρες πρόγραμμα του 18ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ της Αθήνας, που γίνεται στις 4, 5 και 6 Ιουλίου στο άλσος της Πανεπιστημιούπολης στα Ιλίσια: «Χώρος έκφρασης των μεταναστευτικών κοινοτήτων, θεσμός άτυπος αλλά ουσιαστικός του αντιρατσιστικού κινήματος, ευκαιρία συνάντησης, κοινού προβληματισμού και συνάρθρωσης της έμπνευσης και της αγωνίας όλων όσων διαβάζουν το παγκόσμιο χάρτη με ανθρώπους και με οράματα ισότητας, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ επί 18 συναπτά έτη και επί τρεις μέρες μας υπενθυμίζει το πρόσωπο μιας άλλης πολιτείας πολιτείας: αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, εναλλαγές χρωμάτων και συγκινήσεων, μουσικών και γευστικών προτιμήσεων, αγώνων και επιθυμιών. Χωρίς αποκλεισμούς. Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς φόβο και χωρίς φυλακές. Για τον Παύλο Φύσσα. Για τον Σαχζάτ Λουκμάν».