40 χώρες έτοιμες να δημιουργήσουν ζώνη ελεύθερου εμπορίου με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*

Δε μπορεί να υπάρξει ρεαλιστικό, ριζοσπαστικό, μεταβατικό πρόγραμμα χωρίς γεωστρατηγικές ρήξεις.

Η Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης είχε υπογραφεί  στις  29 Μαΐου, στην Αστάνα, πρωτεύουσα του Καζακστάν, από τη  Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν.

Οι τρείς  αρχικές χώρες, (είχαν ήδη σχηματίσει, από  το 2010,  Τελωνειακή Ένωση), έχουν πληθυσμό 170 εκατομμυρίων, το ΑΕΠ τους αθροίζεται σε 2,7 τρισ. δολάρια και διαθέτουν το 1/5 των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και σχεδόν το 15 % των αποθεμάτων πετρελαίου σε παγκόσμια κλίμακα.

Το Σεπτέμβριο, η Αρμενία, η οποία προσανατολιζόταν  μέχρι τότε  να συνάψει μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την ΕΕ, αποφάσισε  να ενταχθεί σε αυτή την τελωνειακή ένωση.



Η Ρωσία είχε απαλλάξει την χώρα αυτή από τους δασμούς 30% για την αγορά ρωσικού πετρελαίου, ενώ της είχε προσφέρει προνομιακές τιμές για την αγορά φυσικού αερίου.

Αρχικός στόχος ήταν και η είσοδος της Ουκρανίας, κάτι που φυσικά άλλαξε με το ευρωατλαντικό πραξικόπημα  στο Κίεβο, ενώ σύντομα αναμένεται να ενταχθεί και το Κιργιστάν.

Η Ένωση θα τεθεί σε ισχύ τον Ιανουάριο του 2015 και σύμφωνα με δηλώσεις του S. Naryshkin, εκπροσώπου της κρατικής Δούμας, περίπου 40 κράτη σχεδιάζουν  τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου μαζί της.

Η εξέλιξη αυτή συνδυάζεται με παράλληλες κινήσεις . Η ομάδα ΒRICS (Ρωσία, Βραζιλία, Κίνα, Ινδία και Νότια Αφρική) έχει αποφασίσει την  δημιουργία Αναπτυξιακής Τράπεζας, αλλά και Αποθεματικού Ταμείου, ως ένα είδος «εναλλακτικής» απέναντι  στην  Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενισχύει τις σχέσεις της με τα μέλη  της Ενωσης Εθνών Νότιας Αμερικής (UNASUR), ενώ η Ρωσία συμμετέχει σε συμφωνίες με άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ όπως ο Οργανισμός του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ) και  μαζί  με την Κίνα, στον «Οργανισμό για την Συνεργασία της Σαγκάης».  

Την ίδια στιγμή, η παραπαίουσα ελληνική κυβέρνηση, σταθερά γειωμένη  στον ευρωατλαντικό μονόδρομο (και των δεσμεύσεων που αυτός επιβάλει)  ετοιμάζεται να αξιοποιήσει κυριολεκτικά κάθε μέσο, ώστε να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τον Ιούνιο του 2016, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Από την άλλη, στην αριστερά, φαίνεται να κυριαρχούν είτε αντιλήψεις που αντιλαμβάνονται την έξοδο από τη κρίση εντός του υπάρχοντος ευρωατλαντικού πλαισίου, (αντικειμενικά μια αδύνατη δυνατότητα) είτε αντιλήψεις που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα ριζοσπαστικών, ακόμη και μεταβατικών αλλαγών, αλλά αδυνατούν να τις συνδέσουν με  συνολικότερους γεωστρατηγικούς αναπροσανατολισμούς.

Και εάν η «ιδεολογική καθαρότητα» είναι το ζητούμενο, τότε μάλλον στη νεαρή Σοβιετική Ένωση δεν διάβαζαν καλά τον …Λένιν. Στο, υπεράνω  υποψίας (έγινε το 1922) ,  12ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην ανασκόπηση της οικονομικής κατάστασης, γινόταν αναφορά στις 8 μικτές (με μονοπωλιακές ενώσεις ιμπεριαλιστικών κρατών) εταιρείες, καθώς και στις 26 συμφωνίες παραχώρησης εκμεταλλεύσεων.

Και εάν η (αποτυχημένη τελικά) Συνδιάσκεψη της Χάγης (πάλι το υπεράνω υποψίας 1922) έχει σβηστεί  επιλεκτικά από την ιστορία που διδάσκεται σε διάφορα «αχτίφ», τι να πει κανείς για τις στρατιωτικές συμφωνίες με τη Γερμανία (επιλέγουμε πάλι το 1922) , όπως τη Συνθήκη του Ραπάλλο, που επέτρεψε τη παραγωγή πολεμικού υλικού , κάτω από τη διεύθυνση γερμανών τεχνικών της Κρουπ στο Ζλατούστ των Ουραλίων, στη Τούλα και στα Πουτίλωφ.

Και εάν το 1922 φαντάζει μακρινό, (και περισσότερο σαν επιχείρημα προς τον αυτοαναφορικό κόσμο της αριστεράς μπορεί να χρησιμοποιηθεί) υπάρχει το παράδειγμα των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Σήμερα.

Και είναι επιχείρημα-υπόδειγμα  που μπορεί να απευθυνθεί μαζικά-και ρεαλιστικά αντιπαραθετικά στις αυταπάτες του ευρωατλαντικού μονόδρομου- στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.  

Δε μπορεί να υπάρξει ρεαλιστικό, ριζοσπαστικό, μεταβατικό πρόγραμμα στη χώρα που δε θα συνδέεται με μια πολυεπίπεδη , σε επίπεδο διεθνών σχέσεων (πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών), πολιτική. Ο λαός φαίνεται να το  αναγνωρίζει. Η αριστερά;