ΟΤΑΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΕΙ (ΑΔΙ)ΕΞΟΔΑ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*

Από το Δελφινάριο ως το σημείο να γίνεις το πρόσωπο-κλειδί σε μια υπόθεση που θα δρομολογήσει ριζικές πολιτικές ανακατατάξεις η απόσταση είναι τεράστια και προφανώς ο κ. Χαϊκάλης δεν την έκανε μόνος του. Χωρίς τη στήριξη από κάποιο σημαντικό κέντρο, εντός ή εκτός της χώρας, δε θα μπορούσε ούτε  ο ίδιος ως πρόσωπο, ούτε και οι ΑΝΕΛ να ανταποκριθούν σε μια τέτοια κίνηση.

Είναι προφανές ότι ενδοϊμπεριαλιστικοί και ενδοαστικοί ανταγωνισμοί πυροδότησαν ένα μικρό εμφύλιο εντός της παραδοσιακής Δεξιάς, οι επιπτώσεις του οποίου ακόμη δεν είναι ορατό έως που θα οδηγήσουν.

Οι αντιθέσεις τόσο εντός του ευρωατλαντικού άξονα όσο και εντός του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας, αντιθέσεις που όλη τη προηγούμενη περίοδο κατέληγαν σε συμβιβασμούς , έχουν οξυνθεί, καθώς η κρίση δεν επιτρέπει πάντα τη πολυτέλεια της ισορροπίας.

Το νοσηρό κλίμα δεν είναι προϊόν μιας fake κατάστασης που δημιουργήθηκε για να αποπροσανατολίσει, τη στιγμή που δεκάδες τροπολογίες περνούν κυριολεκτικά νύχτα. Το έλος προϋπήρχε.
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι μιας διαχρονικά παρασιτικής αστικής τάξης είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου ενός συστήματος που παραπαίει μεταξύ σήψης και τραγέλαφου. Η υπόθεση δωροδοκίας, στη χώρα της SIEMENS και του Άκη, δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας ενός πολιτικού συστήματος που λειτουργεί, εδώ και δεκαετίες, με όρους βαθέος λούμπεν παρακράτους.

Ταυτόχρονα η απευθείας σύνδεση κέντρων, ομάδων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, κομμάτων εξουσίας, ΜΜΕ που ελέγχονται από συγκεκριμένους επιχειρηματικούς κύκλους έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας με συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Όμως το καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας προβλέπει και την ελάχιστη κοινωνική συναίνεση. Την ελάχιστη κοινωνική νομιμοποίηση. Και καθώς η λειτουργική αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης έχει ανεπανόρθωτα καταπέσει στο ναδίρ και το κλίμα δεν αντιστρέφεται, το ίδιο το αστικό σύστημα (ή τμήματά του) θα αναζητήσει λύσεις στο αδιέξοδο. Ακόμη και εάν η επιλογές θα σημαίνουν ταυτόχρονα θυσία προσώπων, πολιτικών φορέων ή, προσωρινά, ακόμη και πλευρών λειτουργία ς του ίδιου του συστήματος.

Χωρίς μακροπρόθεσμα αποτέλεσμα Η αδιέξοδη σήψη, στην ελληνική ιδιοπερίπτωση, δεν είναι αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών προσώπων ή κινήσεων. Είναι μέσα στο γεννητικό υλικό του ελληνικού καπιταλισμού.

Και μια και μιλάμε για ... «έξοδα και αδιέξοδα»... στον κωδικό 5172 του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού του 2015 αναφέρεται ότι ποσό της τάξης των 83,8 δισ, που αντιπροσωπεύει έντοκα γραμμάτια του δημοσίου, υπό τη μορφή swap έχει μεταφερθεί στο μέλλον και δεν εμφανίζεται στο παρών. Άρα το χρέος που εμφανίζεται σήμερα στα 325,2 δισ πρέπει να υπολογίζεται στα 409 δισ ευρώ.

Το κλίμα της mediaκής τρομοκρατίας και παραπληροφόρησης που θα εξαπολυθεί τις επόμενες μέρες μπορεί να μετατραπεί στον επιθανάτιο ρόγχο μιας εποχής.

Και ίσως να κληθούν η αριστερά και λαός να αναμετρηθούν όχι μόνο με τη κορυφή του παγόβουνου αλλά και με τη βάση του. Με τη προϋπόθεση να χαράξουν ρότα μακριά τους, αποφεύγοντας τη μοίρα του Τιτανικού.