Πώς ένα δάσος μπορεί να ρυπάνει το περιβάλλον

Η εικόνα ενός δάσους που ρυπαίνει το περιβάλλον μοιάζει παράδοξη. Γνωρίζουμε ότι η μαζική αποψίλωση των δασών του πλανήτη αποτελεί μείζον περιβαλλοντικό πρόβλημα και ότι η φύτευση δέντρων δίνει λύση σε μια σειρά προβλήματα: από την καταστροφή των φυσικών ενδιαιτημάτων και την υπερθέρμανση του πλανήτη μέχρι την ατμοσφαιρική ρύπανση και τη διάβρωση των εδαφών.

Ιάπωνες ερευνητές ανακάλυψαν μια εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα: πρόκειται για εγκαταλελειμμένες φυτείες δέντρων.

“Κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 δημιουργήθηκαν πολλές φυτείες κέδρων και κυπαρισσιών σε ιδιωτικές γαίες” αναφέρει ο επικεφαλής της μελέτης Μασαάκι Τσίβα, επίκουρος καθηγητής γεωπονίας στο Πανεπιστήμιο του Κιούσου.

“Δεν πρόκειται για φυσικά δάση, αλλά για φυτείες που δημιουργήθηκαν για εμπορικούς σκοπούς” διευκρινίζει.

Έκτοτε πολλές φυτείες εγκαταλείφθηκαν κυρίως λόγω δημογραφικών μεταβολών. Καθώς, οι φυτείες ήταν σχεδιασμένες με τρόπο ώστε ο μέγιστος αριθμός δέντρων να φτάσει σε ηλικία πλήρους ωρίμανσης, αυτή τη στιγμή ολόκληρες περιοχές κατακλύζονται από ψηλά δέντρα που εμποδίζουν το φως να φτάσει στο έδαφος.

Έτσι, τίποτα δεν φυτρώνει κάτω από τα δέντρα σε αντίθεση με τα φυσικά οικοσυστήματα όπου επικρατεί ισορροπία.

Τα ώριμα δέντρα απορροφούν λιγότερα θρεπτικά συστατικά σε σύγκριση με τα νεότερα, που βρίσκονται σε φάση ανάπτυξης και έτσι συγκεντρώνεται περισσότερο άζωτο στο έδαφος λόγω της εναπόθεσης οργανικής ύλης που αποσυντίθεται, όπως πεσμένες βελόνες και φύλλα.

Αφού δεν υπάρχει νεότερη βλάστηση για να το απορροφήσει, το άζωτο διαρρέει με τα νερά της βροχήςκαι καταλήγει σε υδάτινα σώματα όπου επιταχύνει τη μαζική ανάπτυξη φυκών και τη δημιουργία “νεκρών ζωνών”.

Με αυτό τον τρόπο τα τεχνητά δάση μπορούν να συγκριθούν με τις φάρμες βιομηχανικής κλίμακας, όπου σημειώνονται αντίστοιχες διαρροές εξαιτίας των αζωτούχων λιπασμάτων.