Οι χρόνιες ασθένειες της κεντροδεξιάς

Γράφει ο Πάνος Μανούρης

Είναι εκτίμηση πολλών παρατηρητών των εξελίξεων στον κεντροδεξιό χώρο και ιδιαίτερα πολλών ενεργών μελών της, ότι ο βασικός της εκφραστής απ’ το 1974 και εντεύθεν, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πάσχει από «χρόνιες ασθένειες».
Α) Η έλλειψη επικοινωνιακής στρατηγικής και σύνδεσής της με την κοινωνία, λειτουργώντας αμφίδρομα ως εκπομπός και δέκτης μηνυμάτων.
Μάλιστα  τις περισσότερες φορές η επικοινωνιακή πολιτική του Κόμματος (όταν αυτή υπήρξε…) ανατέθηκε σε άτομα που δεν είχαν ιδεολογική ταύτιση με τις Αρχές της Παράταξης, με συνέπεια  να εκπέμπονται λάθος μηνύματα που δημιουργούσαν σύγχυση στους πολίτες για τις θέσεις και απόψεις του Κόμματος. Αναφέρω ενδεικτικά το παράδειγμα ορισμένων επώδυνων – αντιλαϊκών  μέτρων που ελήφθησαν τόσο επί της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ.  όσο και επί της σημερινής κυβέρνησης, που η πλειοψηφία των πολιτών έχει σχηματίσει την εντύπωση ότι πρόκειται για μέτρα φιλελεύθερης ιδεολογίας και επινόησης, όπως η επιβολή  και η αύξηση της  φορολογίας σε πολλούς τομείς, ο ΕΝ.Φ.Ι.Α. κ.λπ.,  τα οποία αντιθέτως αποτελούν μέτρα αριστερής πολιτικής και ιδεολογίας και είναι γνώρισμα και πρακτική όλων των αριστερών κυβερνήσεων του Κόσμου.
Η εντύπωση αυτή, δυστυχώς δεν ήταν και δεν είναι η μόνη που σχηματίστηκε σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, λόγω της δημόσιας παρουσίας και έκφρασης γνώμης από πολιτικά στελέχη που σε εμφανίσεις τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρουσιάζονταν με τον τρόπο που εκφράζονταν - ηθελημένα ή ως υπέρμαχοι των μνημονιακών πολιτικών, προκαλώντας εσφαλμένα συμπεράσματα που έπλητταν και πλήττουν την εικόνα του συνόλου της Παράταξης, στα μάτια των πολιτών, που τη ταύτισαν με ότι πιο αντιλαϊκό και φορομπηχτικό μέτρο ελήφθη.
Β) Ο βασικός εκφραστής  του χώρου της Κεντροδεξιάς, με μικρές χρονικές εξαιρέσεις, υπήρξε αγνώμων έναντι της λαϊκής του βάσης, της οποίας την άποψη αγνοούσε και οι αποφάσεις λαμβάνονταν στο Κέντρο και στα Παράκεντρα, από μερικές κλειστές ομάδες της κομματικής εξουσίας, που θεωρούσαν και θεωρούν την Παράταξη «φέουδό» τους και τα μέλη και οπαδούς της ως πληβείους υποτακτικούς τους!
Οι «βαρονείες», τα «τζάκια» και η οικογενειοκρατία δεν άφηναν και δεν αφήνουν  να «αναπνεύσουν» τα σοβαρά και ικανά στελέχη που αναγκάστηκαν σε πολλές περιπτώσεις να απενεργοποιηθούν και να αποστασιοποιηθούν (πολλοί απ’ αυτούς επιστήμονες, τεχνοκράτες, επιτυχημένοι επαγγελματίες)  και η Παράταξη έχασε πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό που μπορούσε να την ανανεώσει ριζικά και να συμβάλλει στην οργανωτική, πολιτική της αναγέννηση και τον εμπλουτισμό του προγραμματικού της λόγου.
Αυτή η κατάσταση, πλήγωνε και πληγώνει όσα μέλη της  χωρίς εξαρτήσεις και με ανιδιοτέλεια, έδιναν  πάντα τον αγώνα για τις ιδεολογικές της Αρχές και τα «πιστεύω» τους.
Είμαστε όλοι εμείς που βάζαμε πάντα το «εμείς»  πάνω απ’ το «εγώ» και πάντα ελπίζουμε η κατάσταση να αλλάξει. Εκ βάθρων! Και  για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει μια ειρηνική επανάσταση των «πληβείων»!
Πάνος Μανούρης