42ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»Πλήθος κόσμου στις εκδηλώσεις στα Ιωάννινα

Με την ομιλία της  Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, κορυφώθηκαν το Σάββατο οι εκδηλώσεις του 42ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στα Γιάννενα, στο πάρκο Λιθαρίτσια.

Στην ομιλία της μεταξύ άλλων τόνισε:

«Αυτή την ώρα, με τις φεστιβαλικές εκδηλώσεις της ΚΝΕ σε 13 μεγάλες πόλεις, ολοκληρώνεται ένας κύκλος δεκάδων τέτοιων εκδηλώσεων όλο το καλοκαίρι, ενώ προηγήθηκαν Μαθητικά, Σπουδαστικά, Εργατικά Φεστιβάλ, πλήθος επισκέψεων-εκδηλώσεων σε χώρους μαχών του ΔΣΕ, όπως η δική σας πορεία στη Μουργκάνα, επισκέψεις σε χώρους εξορίας και φυλάκισης, όπου εγκαταστάθηκαν μνημεία γι' αυτούς που αγωνίστηκαν μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ, στη μνήμη χιλιάδων ΕΑΜιτών, ΕΠΟΝιτών, κομμουνιστών και κομμουνιστριών από τις πόλεις και από την ύπαιθρο, εργατών, αγροτών, διανοούμενων, ανδρών και γυναικών, εφήβων και παππούδων-γιαγιάδων, που με τον ένα ή άλλο τρόπο, στον α' ή β' βαθμό, συγκρούστηκαν με την εγχώρια και την αγγλοαμερικάνικη καπιταλιστική αντίδραση, πήραν μέρος στην κορυφαία αυτή ταξική σύγκρουση κατά τον 20ό αιώνα, στην 3χρονη εποποιία του ΔΣΕ που φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από το ξεκίνημά του το 1946. Σ' αυτή την επέτειο είναι αφιερωμένο το 42ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", το κεντρικό Φεστιβάλ στην Αθήνα τις επόμενες μέρες.

Δεν είναι τυχαία, ανεξάρτητη από τα ήδη 98 χρόνια του Κόμματος και τα 70 χρόνια από το ΔΣΕ, η επιλογή του κεντρικού συνθήματος του Φεστιβάλ: "Αγώνας - Γνώση - Τόλμη - Αντοχή".

Σίγουρα, πολύ σημαντικές δυνάμεις της ΚΝΕ, και ας είναι σε πολύ νεαρή ηλικία, ήδη ενσαρκώνουν στη σκέψη και στη δράση τους, στις επιλογές της ζωής τους και τα τέσσερα χαρακτηριστικά στοιχεία του κεντρικού συνθήματος (...)

Είναι πλέον τεκμηριωμένο ότι οι τότε προγραμματικές στρατηγικού χαρακτήρα αδυναμίες του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος επέδρασαν αποφασιστικά στην αρνητική έκβαση του αγώνα. Όμως σήμερα έχουν γίνει πηγή γνώσης, επαναστατικής στρατηγικής ωριμότητας, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε κοινωνική δράση, με όλες τις μάχες του ταξικού αγώνα εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Τα συμπεράσματα από την ταξική πάλη σ' όλη τη δεκαετία του 1940 είναι το κύριο που θέλησε να δώσει όλη η ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση του Κόμματος και της ΚΝΕ τιμώντας τα 70 χρόνια του ΔΣΕ. Και το πρωταρχικό συμπέρασμα είναι ότι έξοδος από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προς όφελος των εργαζόμενων μαζών, πραγματική ειρήνη και φιλία μεταξύ των λαών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν η ένοπλη λαϊκή πάλη τραβήξει για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, όταν η εργατική τάξη γίνει τάξη πολιτικά κυρίαρχη, χωρίς το Κόμμα της να μπερδευτεί σε αστικά κυβερνητικά σχήματα, όπως και να ονομάζονται -δημοκρατικά, αντιφασιστικά ή αλλιώς- ή να μπερδεύεται σε μεσοβέζικες συμμαχίες με αστικά κράτη.

Με άλλα λόγια, η εργατική-λαϊκή πάλη να μην υποταχτεί στα καπιταλιστικά συμφέροντα ή όπως έλεγε ο Λένιν "κάτω από ξένη σημαία".

(...) Συνειδητά εξαπατούν το λαό και τώρα που χρησιμοποιούν ως "φόβητρο" το δυσμενή συσχετισμό και πριν, όταν ωραιοποιούσαν την προοπτική και τη συνοχή της ΕΕ.
Συγκεκριμένα:

Πριν 25 χρόνια σύσσωμες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι δεξιές κι οι αριστερές κυβερνήσεις τους, υπέγραψαν τις συμφωνίες συγκρότησης της ΕΕ, υπερθεμάτιζαν, ήθελαν να δώσουν και με αυτόν τον τρόπο το τελικό χτύπημα στη Σοβιετική Ένωση. Υπερθεμάτιζαν και Κομμουνιστικά Κόμματα.

Μόνο το ΚΚΕ έλεγε ότι η ΕΕ θα ήταν σε βάρος όλων των λαών, ακόμα και αυτών στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως της Βρετανίας, της Γαλλίας.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στην Ελλάδα που τάχτηκε κατά της ΕΕ, κατά της ένταξης της Ελλάδας, που προέβλεψε ότι την ΕΕ και την Ευρωζώνη θα τις ροκάνιζαν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις, δε θα πετύχαιναν τη διαφημιζόμενη συνοχή και οικονομική σύγκλιση, γιατί ο νόμος του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι ο καρδιακός παλμός της Ένωσης.

Η διάδοση αυτών των πολιτικών θέσεων τότε, πριν 25 χρόνια, απαιτούσε ιδεολογική-πολιτική τόλμη και αντοχή. Λοιδορούσαν το ΚΚΕ ως κόμμα της "παλαιολιθικής" εποχής, της "εθνικής απομόνωσης", πρώτοι οι οπορτουνιστές που τότε αποσχίστηκαν από το Κόμμα, τροφοδότησαν το Συνασπισμό και στη συνέχεια τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα κατηγορούν το ΚΚΕ ότι δήθεν δε λέει για "αποδέσμευση"  από την ΕΕ.

Σήμερα, που είναι εμφανείς οι ρωγμές στην ΕΕ, δεν έχουν την πολιτική αντοχή να μην ακολουθήσουν το δρόμο συμπόρευσης μ' ένα μέρος των εκτός ΕΕ καπιταλιστικών κρατών, σήμερα της Βρετανίας, αύριο ίσως άλλων.

Αυτοί, όπως ο πρωθυπουργός, που κρύβουν την υποστήριξή τους στις στρατηγικές επιλογές του εγχώριου και ευρωενωσιακού κεφαλαίου, με πρόσχημα τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, ήταν ομοϊδεάτες αριστερών και δήθεν κομμουνιστών στη Βρετανία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στη Ιταλία, που έβαλαν πλάτη στην αφαίρεση εργατικών-λαϊκών κατακτήσεων σε όλη την Ευρώπη, σχεδίασαν και έκαναν πολέμους μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Χαιρέτισαν την αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση και τ' άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δηλαδή χαιρέτισαν το αντιδραστικό πισωγύρισμα, σε βάρος των λαών παγκόσμια.

Απαρνήθηκαν τις σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, δηλαδή αυτό που πρέσβευε το πρώτο ιστορικό εγχείρημα στον 20ό αιώνα, που έδωσε ως τάση, παρόλο που δεν απόκτησε την εσωτερική και εξωτερική δύναμη για να νικήσει οριστικά, τελεσίδικα τον καπιταλισμό.

Οι θέσεις και η στάση του ΚΚΕ γι' αυτά τα κοινωνικά-πολιτικά γεγονότα έχουν πλέον επαληθευτεί από την ίδια τη ζωή.

Επιβεβαιώνεται ότι η αντοχή απέναντι είτε στη μικροαστική ανυπομονησία είτε στην εξίσου μικροαστική ηττοπάθεια, η απόρριψη της παθητικής προσαρμογής, η συνειδητή ταξική αντοχή στηρίζεται στη γνώση της πρωτοπορίας, στην πρόβλεψη με επιστημονικότητα και ταξικότητα που δίνει η κομμουνιστική ιδεολογία.

Νέοι και νέες,

Σύντροφοι και φίλοι,

Η αντοχή στις μέρες μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βαθιά συνειδητοποίηση και των δυσκολιών, αλλά και των δυνατοτήτων στην προοπτική ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

Κι όταν λέμε ανάπτυξη της ταξικής πάλης δεν εννοούμε μόνο ή κυρίως μια απεργία εδώ, και μια απεργία εκεί σε ένα εργοστάσιο, σε ένα χώρο εργασίας, μια στάση εργασίας σε ένα κλάδο, μια αγροτική κινητοποίηση, έστω και για 30-40 μέρες μια φορά το χρόνο, κάποιες απεργιακές κινητοποιήσεις, έστω πανελλαδικές μερικές φορές το χρόνο, με γενικά χαμηλή συμμετοχή, αφού εκτός από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν στηρίζονται από τις δυνάμεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που τις εξαγγέλλουν, όπως έγινε πριν λίγες μέρες με τη ΔΟΕ.

Βέβαια, κάθε αντίσταση είναι απαραίτητη, πρέπει να πυκνώσουν οι κινητοποιήσεις με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, περισσότερο να στηριχτούν στη δράση των ίδιων των εργαζομένων σε κάθε μεγάλο χώρο εργασίας.

Όμως το κύριο, το ζητούμενο ακόμα, είναι ότι όλα αυτά πρέπει να οδηγούν στη συνειδητοποίηση ότι ο αγώνας πρέπει να στρέφεται ενάντια στην τάξη των καπιταλιστών, ενάντια στους θεσμούς της εξουσίας τους. Και σε αυτή την εξουσία περιλαμβάνονται όλα τα κόμματα που διαθέτουν, όλες οι δυνατότητες που έχουν για να διαμορφώσουν κυβέρνηση, περισσότερο ή λιγότερο σταθερή.

Αυτό είναι το κριτήριο για την αποτελεσματικότητα των αγώνων και από αυτό θα εξαρτηθεί το αποτέλεσμα της ταξικής πάλης (...)

ΚΝίτες και ΚΝίτισσες,

Με υπομονή και επιμονή, με γνώση και επιχειρήματα καλείστε να δώσετε τη μάχη αποκάλυψης και απόρριψης νέων αστικών και οπορτουνιστικών διλημμάτων - παγίδων, να γίνετε ικανότεροι διαφωτιστές, οργανωτές του αγώνα περισσότερων νέων από λαϊκές οικογένειες (...)

Τα περί τόνωσης της δημοκρατίας, είναι προσχήματα. Ο πυρήνας αφορά αλλαγές στο νομοθετικό-συνταγματικό πλαίσιο, ώστε πιο εύκολα να διαμορφώνονται κυβερνήσεις συνεργασίας κομμάτων, η σύνθεσή τους ν' απλώνεται σε περισσότερα κόμματα ή και σε πολιτικούς που μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, πιο εύκολα να διαδέχεται η μία κυβέρνηση την άλλη, χωρίς αναγκαστικά να γίνονται νέες εκλογές, άλλα όργανα της αστικής εξουσίας, όπως οι δικαστικές και οι λεγόμενες ρυθμιστικές αρχές, να μην εξαρτώνται από αλλεπάλληλες διαδοχικές κυβερνητικές αλλαγές. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός και το κόμμα του θέλουν να σταθεροποιήσουν κάποια όργανα της αστικής εξουσίας, σε μεγαλύτερο βαθμό να τα αποσυνδέσουν από τις βουλευτικές εκλογές και τη σύνθεση της Βουλής.

Ταυτόχρονα, προετοιμάζεται και συνταγματική κάλυψη νέων αναγκών του κεφαλαίου, όπως είναι η ανταπεργία, το γνωστό "λοκ-άουτ", η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και άλλα.

Επομένως, αντοχή και μη υποταγή σε οποιαδήποτε αντιλαϊκή πολιτική, σημαίνει ικανότητα πρώτα από όλα των δυνάμεων παραγωγικής ηλικίας, των δυνάμεων που είναι κοντά στο Κόμμα και στην ΚΝΕ, των δυνάμεων που συναντάμε μέσα από τη δράση στο ΠΑΜΕ, στις άλλες αντιμονοπωλιακά προσανατολισμένες συσπειρώσεις των αυτοαπασχολουμένων, των νέων, των γυναικών, να μπορούν να απευθύνονται πιο επιχειρηματολογημένα στους συναδέλφους, στους συμμαθητές-συμφοιτητές τους, να μην πιέζονται από τα αποπροσανατολιστικά διλήμματα, τις αστικές παγίδες.

Η ΝΔ εξακολουθεί να είναι πρώτη δύναμη στα ΑΕΙ, βέβαια υπάρχουν διεργασίες, ανεβαίνει η επιρροή της ΚΝΕ, τα ποσοστά του ψηφοδελτίου της Πανσπουδαστικής, οι Σύλλογοι και οι Επιτροπές μαχόμενων φοιτητών που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ.

Όμως, πρέπει να δώσουμε τη μάχη με την αποχή, με τον εκφυλισμό στο φοιτητικό κίνημα, δηλαδή, να εκλέγονται ΔΣ και να μη λειτουργούν, να μη λογοδοτούν, κυρίως να δώσουμε τη μάχη για να μην αποδέχονται οι φοιτητές - σπουδαστές τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις της ΕΕ και του κεφαλαίου στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Να δώσουμε τη μάχη με την εξαπάτηση των νέων, ότι υπάρχουν καλύτερα μοντέλα διαχείρισης της ανεργίας, ότι υπάρχουν παραγωγικά μοντέλα που μπορούν να εξασφαλίσουν βιώσιμη στο μέλλον και κοινωνικά δίκαιη οικονομική ανάπτυξη, ότι αρκεί οι νέοι ν' αλλάξουν προσανατολισμό ειδίκευσης (...)

Νέοι και νέες,

Να είστε σίγουροι ότι παρεμβάσεις σε τηλεοπτικά κανάλια και διαδίκτυο δεν πρόκειται να σας δώσουν τη γνώση των κυβερνητικών και άλλων αστικών πολιτικών προθέσεων, ακόμα και όταν περιέχουν αντικειμενικές ειδήσεις, πληροφορίες. Όμως τις συσκευάζουν με τρόπο, ώστε να κρυφτεί η ταξική τους ουσία (...)

Τι δε λένε: Ότι η ανάπτυξη έφερε την κρίση, ότι μακρόχρονη κρίση και στη συνέχεια ύφεση είχε όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και το άλλοτε οικονομικό θαύμα του καπιταλισμού, η Ιαπωνία, ότι υποχώρηση στους ρυθμούς ανάπτυξης έχει σήμερα η Κίνα, που χαρακτηρίστηκε ως ατμομηχανή της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας τα προηγούμενα χρόνια.

Δε λένε ότι επενδύσεις σημαίνει νέα πιο παραγωγικά μέσα που χρειάζονται λιγότερο χρόνο ζωντανής εργασίας, άρα πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας ή λιγότερο συνολικό χρόνο εργασίας από ό,τι χρειαζόταν ο ίδιος όγκος παραγωγής πριν την εκδήλωση της κρίσης.

Άρα, η ανάπτυξη δε θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας έστω και αν ελάχιστα το περιορίσει, όπως έγινε στην Ισπανία.

Δεν είναι διέξοδος το μοίρασμα της ανεργίας, να είσαι 5 ή 7 μήνες άνεργος το χρόνο αντί για 12.

Η λύση και η ελπίδα είναι ριζικά, συθέμελα ν' αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η παραγωγή, η οικονομία, το κίνητρό της, ο τρόπος που ο εργαζόμενος μπαίνει στη διαδικασία της εργασίας (...)

Είναι πολύ σάπιος σήμερα ο καπιταλισμός, γι' αυτό δεν κάνει καν αυτό που έκανε πριν 100 χρόνια και παραπάνω, όταν σταδιακά μείωνε το γενικό εργάσιμο χρόνο, χωρίς περικοπές στους μισθούς, γιατί και σήμερα το μειώνει με την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, αλλά και μείωση του εργασιακού εισοδήματος.

Τι είναι αυτό που έχει υπερωριμάσει στον καπιταλισμό: Η κοινωνική εργασία που χρειάζεται και κοινωνική ιδιοκτησία για να λύσει τέτοια προβλήματα όπως τη γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου με μισθούς ικανούς να εξασφαλίσουν ζωή αντίστοιχη με αυτά που ήδη παράγει η κοινωνία, με κατοικία που διαθέτει όλες τις σύγχρονες λειτουργίες και την προστασία της από φυσικά φαινόμενα.

Είναι ψέμα πως δεν υπάρχουν οι απαιτούμενοι πόροι. Δεν είναι οικονομικό-λογιστικό το ζήτημα, αλλά ταξικό πολιτικό.

Ο πρώτος και θεμελιακός πόρος είναι η εργατική δύναμη, μεγάλο μέρος της οποίας παραμένει αναξιοποίητο στον καπιταλισμό, ενώ ένα άλλο μέρος της γρήγορα καταστρέφεται λόγω της εντατικοποίησης, της έλλειψης εφαρμογής σύγχρονων μέτρων προστασίας της, ενώ όταν φτάσει σε ηλικία που πέφτει η ικανότητά της δεν μπορεί να απολαύσει με τη συνταξιοδότηση μια άνετη και ευχάριστη ζωή.

Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι η εργατική δύναμη πρέπει να απαλλαγεί από τη μέγγενη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, που σημαίνει: Να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία οι βιομηχανίες, οι μεγάλες αγροτικές εκμεταλλεύσεις, η γη, οι μεταφορές, οι υποδομές τους (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί κ.λπ.), οι τηλεπικοινωνίες, το εμπόριο να γίνει κρατικό, απ' αυτό να περνά και η συγκέντρωση του αγροτικού προϊόντος που θα παράγουν ακόμη συνεταιρισμένοι ή μεμονωμένοι αγρότες, η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια να είναι αποκλειστικά κρατικές υπηρεσίες προσφερόμενες ανάλογα με τις ανάγκες του καθένα και της καθεμιάς, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, εθνότητα, γλωσσική ή άλλη πολιτισμική παράδοση.

Μόνο με σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας μπορούν παραγωγή και υπηρεσίες να σχεδιαστούν κεντρικά - επιστημονικά με στόχο το ολοένα ανώτερο επίπεδο κοινωνικής ευημερίας.

Μόνο με κοινωνική ιδιοκτησία μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν αποφασιστικό λόγο και συμμετοχή στην οργάνωση της παραγωγής, των υπηρεσιών, όλων των κοινωνικών λειτουργιών.

(...) Αυτή η οργάνωση της παραγωγής, της οικονομίας συνολικά είναι ρεαλιστική, γιατί τις υλικές προϋποθέσεις της τις έχει ήδη δημιουργήσει ο άνθρωπος με την εργασία του, τις έχει διαμορφώσει ήδη η καπιταλιστική εξέλιξη, η οποία όμως τώρα έχει γίνει στενός, ασφυκτικός κορσές για την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής που η ίδια δημιουργεί.

Δεν σπάει όμως από μόνος του αυτός ο στενός κορσές, πρέπει να τον καταστρέψεις, αλλά τα δικά του στοιχεία αντιστέκονται, τα λάστιχά του, οι ίνες του.

Στην καπιταλιστική κοινωνία, οι δυνάμεις που αντιστέκονται είναι οι καπιταλιστές, κοντά τους και ανώτερα μεσαία στρώματα, αντιστέκονται με τα μέσα εξουσίας που διαθέτουν, αλλά δεν μπορούν να καταργήσουν τις αντιφάσεις, τα προβλήματα που γεννούν.

Απαιτείται, λοιπόν, αγώνας ταξικός, που χρειάζεται και γνώση και τόλμη και αντοχή.

Νέοι και νέες,

Σήμερα, αντοχή και μη υποταγή είναι να οργανωθείτε στο φοιτητικό, σπουδαστικό σύλλογο, ν' ακολουθήσετε την ΚΝΕ, να οργανωθείτε στο σωματείο, στη συνδικαλιστική πάλη με το ΠΑΜΕ, να συμπορευτείτε με το ΚΚΕ, με τον αγώνα σας ν' ανοίξετε το δρόμο για την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, για την αποδέσμευση από την Ευρωζώνη -την ΕΕ, το ΝΑΤΟ- αλλά και να μην υποστηρίζετε καμιά ένωση καπιταλιστικών κρατών, οικονομική ή στρατιωτική.

Αντοχή και μη υποταγή είναι να βάλει ο καθένας σας το λιθαράκι του στην εργατική-λαϊκή συμμαχία, από τα ρυάκια του καθημερινού αγώνα να συγκεντρωθούν δυνάμεις στο μεγάλο ορμητικό αντιμονοπωλιακό-αντικαπιταλιστικό ποτάμι που θα διαβρώσει τα θεμέλια του καπιταλισμού, θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για το τελικό κτύπημα της επαναστατικής ανατροπής του.

Νέοι και νέες,

Φίλοι και σύντροφοι,

Το ΚΚΕ, η ΚΝΕ σας καλούν σ' αυτό το συνειδητό σχεδιασμένο αγώνα.

Και όπως λέει ο τίτλος της έκδοσης του ΚΣ της ΚΝΕ:

Ξεκίνα!

Πρέπει όλα να τα ξέρεις!

Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία!».
 902.gr