Ο "Νοτιάς" Του Τάσου Μπουλμέτη αύριο Πέμπτη Απο Την Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας

Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016 ώρα 9.00 μ.μ
Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Πρέβεζας
Οι προβολές της 8ης χρονιάς της νέας περιόδου συνεχίζονται
με την νέα ταινία του σκηνοθέτη της "Πολίτικης κουζίνας" Τάσου Μπουλμέτη
Νοτιάς
Πρωταγωνιστούν:
Γιάννης Νιάρρος, Μελισσάνθη Μάχουτ, Xαρά Μάτα Γιαννάτου, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Ομηρος Πουλάκης
Μουσική επένδυση: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Διάρκεια: 99 λεπτά
Από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, η Ελλάδα του ’60 και του ’70 θα τον τροφοδοτήσει με αρχαίους και σύγχρονους μύθους, σε ένα τρυφερό, ανθρώπινο και διασκεδαστικό οδοιπορικό στο πρόσφατο εθνικό παρελθόν, αφηγημένο με ευαισθησία από το δημιουργό της «Πολίτικης Κουζίνας».
Αν και καθιερώθηκε ως «Πολίτικη», το πραγματικό επίθετο της κινηματογραφικής «Κουζίνας» του Τάσου Μπουλμέτη δεν έχει τόνο, καθ’ ότι στον πρωτότυπο τίτλο είναι γραμμένο με κεφαλαία γράμματα. Πολίτικη, λοιπόν, ή πολιτική; Προφανώς αμφότερα, καθώς η λατρεμένη από το κοινό ταινία του Κωνσταντινουπολίτη δημιουργού συνδύαζε τη «μικρή» ανθρώπινη ιστορία με τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, φέρνοντας τα δεύτερα διαρκώς στο προσκήνιο και χαρίζοντάς τους πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή και τη μοίρα των ηρώων του. Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει, δηλαδή, και στον «Νοτιά», την πολυαναμενόμενη επιστροφή του πίσω από την κάμερα 13 χρόνια μετά τη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του.
Πιστός στο ημι-αυτοβιογραφικό και γλυκόπικρα ανθρωποκεντρικό ύφος του, ο Μπουλμέτης μάς μεταφέρει στην προδικτατορική Ελλάδα του ’60, όταν ο μικρός ήρωάς του Σταύρος αρχίζει να νιώθει τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα. Είτε πρόκειται για τις ποθητές συμμαθήτριές του είτε για τη βασίλισσα Άννα-Μαρία(! ), όμως, θα εξοριστούν βιαίως από την πραγματικότητά του, αναγκάζοντάς τον έτσι να υιοθετήσει μια «ανατρεπτική» ανάγνωσή της και να αμφισβητήσει ευθέως τους μύθους οι οποίοι τη στηρίζουν. Μέχρι να ενηλικιωθεί, ο Σταύρος θα αφηγείται τις γνωστές σε όλους μας (εθνικές ) ιστορίες με δικό του τρόπο, δίνοντας στον Μπουλμέτη την ευκαιρία να σχολιάσει προσωπικές και συλλογικές παραμυθίες, την ανάγκη ανθρώπων και λαών να κατασκευάσουν τη δική τους αλήθεια, όπως και την παντοδύναμη ανάγκη τους να τη διηγηθούν (και να τη μεγαλοποιήσουν ).
Η δύναμη των ιστοριών και της φαντασίας απέναντι σε μια πεζή, συχνότερα αστεία και σπανιότατα καταθλιπτική καθημερινότητα αποτελεί την κεντρική κινηματογραφική ιδέα του «Νοτιά», την οποία υποστηρίζει ένα καλογραμμένο –αν και υπερβολικά «επεξηγηματικό»– σενάριο και υπηρετεί μια κομψή, αφηγηματικά στρωτή σκηνοθεσία.
Η ευαισθησία, η τσαχπινιά και η συγκίνηση της «Πολίτικης Κουζίνας» είναι και πάλι εδώ, με τον Μπουλμέτη από τη μια να φροντίζει να καλλωπίσει μια διασκεδαστική ιστορία ενηλικίωσης και από την άλλη να σατιρίζει διακριτικά και σχεδόν πάντα εύστοχα μια Ελλάδα στην οποία φυσάει μόνιμα νοτιάς και ο καιρός είναι έτοιμος να αλλάξει ανά πάσα στιγμή: την Ελλάδα της μικρής (η ιστορία με τον Ωνάση ) και της μεγάλης κομπίνας (η «αλλαγή», ο ίδιος κατασκευαστής δούρειων ίππων επί και μετά χούντας ), του ουτοπικού επαναστατικού οίστρου (οι φοιτητικές ψηφοφορίες ), της ευνουχιστικής εξουσίας (που κερδίζει τελικά όλες τις γυναίκες ) και της οικογένειας ως παρηγορητικού και κομφορμιστικού ταυτόχρονα καταφυγίου.
Τέλος, συγκινητικά ενδιαφέρουσα είναι η διαρκής αναφορά της ταινίας στον ίδιο τον κόσμο του σινεμά, ο οποίος συνδέεται επιδέξια με την κατασκευή, τη σκηνοθεσία (ευρυγώνιος ή τηλεφακός; ) και την αφήγηση ιστοριών – εξομολογητικών, εθνικών, ανατρεπτικών, φανταστικών, προπαγανδιστικών… Πηγή: Αθηνόραμα