Μήπως πρέπει να θάβονται οι χήρες των Στρατιωτικών με τους άντρες τους;

Του Απόστολου Παπαπαρίση

Είναι ν’ απορεί κανείς με την αναλγησία και τον αμοραλισμό της συγκυβέρνησης σε πολλά θέματα. Ξεχωρίζουν όμως χαρακτηριστικά η αντιμετώπιση των ΑΜΕΑ και των επιζώντων συζύγων. Κοιτάξτε πως αντιδρά μία σύζυγος συναδέλφου, η κυρία Σταυρούλα: «Είμαι 50 χρονών. Είμαι 30 χρόνια παντρεμένη. Ακολούθησα τον άνδρα μου στις μεταθέσεις του ανά την Ελλάδα. Ο γιος μου είναι ενήλικος και άνεργος. Δεν έχω κανένα εισόδημα. Αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι εγώ πως θα ζήσω; Μήπως πρέπει οι χήρες να θάβονται με τους άνδρες τους;»
Όσοι από εμάς έχουμε το θεσμό της οικογένειας ψηλά στην ιεραρχία των αξιών μας θα αγωνισθούμε με κάθε νόμιμο τρόπο προκειμένου ν' αλλάξει το επαίσχυντο άρθρο 12 του ν.4387/2016. Το άρθρο αυτό αφορά άπαντες και αποτελεί κατάφωρη αδικία, γιατί πλήττει τις οικογένειες όπου εργαζόμενος ήταν μόνον ο εκλιπών σύζυγος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι οικογένειες των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όπου λόγω των συχνών μεταθέσεων και της ιδιαιτερότητας του στρατιωτικού επαγγέλματος, οι σύζυγοι είτε δεν μπορούν να βρουν εργασία είτε εγκαταλείπουν τη δουλειά τους για να ακολουθήσουν το σύζυγο τους.  ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ     ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ
δειτε και ....