Έγινε η ανεργία συνήθειά μας;

Μπορεί η ανεργία να υποχωρεί σε ποσοστά, αλλά δεν αποχωρεί από την καθημερινότητά μας. Στο πώς μιλάμε, στο πώς σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε. Είναι εκεί να μας θυμίζει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όσα θέλουμε. Κι όμως, οι πολιτικές λιτότητας παρουσιάζονται από τους δανειστές ως μοναδική διέξοδος για να βγούμε από την κρίση



Ένα ακόμη πράγμα που μάθαμε την περίοδο της κρίσης είναι ότι η ανεργία δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπά την πόρτα και αυτών που έχουν πτυχία και αυτών που έχουν λιγότερα πτυχία κι αυτών που δεν έχουν καθόλου



Ο ιδιωτικός τομέας, σύμφωνα με στοιχεία που επικαλείται το υπουργείο Εργασίας από το πληροφοριακό σύστημα Εργάνη, δημιούργησε 136.260 καθαρές θέσεις εργασίας το 2016, ενώ αντίθετα το 2014 (έτος «success story») είχαν δημιουργηθεί 99.122 θέσεις. Επομένως το 2016 σε σχέση με το 2014 οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα αυξήθηκαν κατά 31,5%



Η ανεργία δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Είναι η πραγματικότητα γύρω μας. Είναι ο πατέρας και η μάνα μας, ο αδελφός και η αδερφή μας, η κοπέλα μας, το αγόρι μας, ο γείτονάς μας. Είναι εμείς. Μπορεί να κρατάει λίγους μήνες, μπορεί και χρόνια. Είναι στις συζητήσεις και στα σχέδιά μας. Είναι παρούσα κάθε στιγμή που πάμε να ξεμυτίσουμε από το ασφυκτικό περίγραμμα που έχουν βάλει στα πάντα οι πολιτικές λιτότητας.

Η ανεργία είναι ένας μπαμπούλας που προσέχει κάθε μας βήμα και φοβερίζει κάθε μας όνειρο. Και παρότι δεν έχει κλείσει καν τα δέκα της χρόνια (το 2009 ήταν στο 9,5% και μετά άρχισε η άνοδος), τη νιώθουμε σαν να υπήρχε από πάντα. Σαν να μη ζήσαμε ποτέ μέρες χωρίς τα δυσθεώρητα εικοσιπεντάρια σε ποσοστά, τα οποία μεταφράζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Η τελευταία καταγραφή των ανέργων από τον ΟΑΕΔ, τον περασμένο Δεκέμβριο, δείχνει 910.468 ανέργους που αναζητούν εργασία και 162.184 ανέργους που έχουν δηλώσει ότι δεν αναζητούν εργασία. Σημειώνεται ότι από το σύνολο των ανέργων οι 488.797 είναι άνεργοι για ένα χρόνο ή και παραπάνω. Σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2015 διαπιστώνεται αύξηση των ανέργων αναζητούντων εργασία που είναι άνεργοι για ένα χρόνο και παραπάνω κατά 7,99%, δηλαδή κατά 36.146 άτομα. Η μεγαλύτερη αύξηση διαπιστώνεται στο Νότιο Αιγαίο, καθώς η άνοδος φτάνει το 35,34%.

Σε σχέση με ένα μήνα πριν, τον Νοέμβριο του 2016, η ανεργία παρουσιάζεται ελαφρώς μειωμένη. Η μείωση των ανέργων αναζητούντων εργασία έφτασε το 0,28%, ήτοι 2.576 άτομα. Η μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση εμφανίζεται στην Περιφέρεια Αττικής φτάνοντας το -1,89%. Από τις Περιφέρειες που εμφανίζουν αύξηση, η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων εμφανίζει τη μεγαλύτερη με άνοδο 15,39%.

Σε σχέση με πέρυσι όμως και τον Δεκέμβριο του 2015 διαπιστώνεται αύξηση των ανέργων αναζητούντων εργασία κατά 6,02%, ήτοι 51.666 άτομα. Η μεγαλύτερη αύξηση εμφανίζεται στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με 21,14%, ενώ αντίθετα σημαντική μείωση εμφανίζει η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων με πτώση -13,50%.

Πάντως το υπουργείο Εργασίας αναφέρει ότι το τρίτο τρίμηνο του 2016 έχουμε 150.000 λιγότερους ανέργους σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2014. Κατ’ αντιστοιχία το ποσοστό της ανεργίας μειώθηκε από το 25,5% στο 22,6% (επίπεδα του 2011).

Ο ιδιωτικός τομέας, σύμφωνα με στοιχεία που επικαλείται το υπουργείο από το πληροφοριακό σύστημα Εργάνη, δημιούργησε 136.260 καθαρές θέσεις εργασίας το 2016, ενώ αντίθετα το 2014 (έτος «success story») είχαν δημιουργηθεί 99.122 θέσεις. Επομένως το 2016 σε σχέση με το 2014 οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα αυξήθηκαν κατά 31,5%.



«Η ασταθής εργασιακή βιογραφία των γυναικών»

Σε άλλα ποιοτικά στοιχεία που υπάρχουν στη σελίδα του ΟΑΕΔ βλέπουμε ότι έχουμε περισσότερες άνεργες γυναίκες απ’ ό,τι άνεργους άνδρες. Κάτι που συνέβαινε και παλιότερα και συνεχίζει να συμβαίνει και σήμερα. Σε παλιότερο άρθρο της στην «Αυγή» (7.2.2014) η Βασιλική Μελέτη, υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, ανέφερε ως βασικό παράγοντα που εξηγεί το φαινόμενο την ελλιπή δημόσια φροντίδα μικρών παιδιών και ηλικιωμένων.

«Η ασταθής εργασιακή βιογραφία των γυναικών οφείλεται, ως γνωστόν, στα παρατεταμένα διαστήματα απουσίας τους από τον ενεργό πληθυσμό και τη συνεπαγόμενη υποβάθμιση των προσόντων τους. Διότι πάντοτε στην Ελλάδα υπήρξε ελλιπής δημόσια φροντίδα και μέριμνα για παιδιά και ηλικιωμένους. Επομένως γυναίκες - μητέρες, επιφορτισμένες με την ανατροφή και φροντίδα μικρών παιδιών, απομακρύνονταν από την αγορά εργασίας, με συνεπακόλουθο την αδυναμία επιμόρφωσης ή επανακατάρτισής τους» έγραφε τότε η Β. Μελέτη.

Παράλληλα τόνιζε ότι «οι διαρκώς επερχόμενες τεχνολογικές μεταβολές και κλαδικές αναδιαρθρώσεις απαιτούν αναβάθμιση των γνώσεων και δεξιοτήτων των εργαζομένων, πρόκληση στην οποία γυναίκες με οικογενειακές υποχρεώσεις δυσκολεύονταν να παρακολουθήσουν».

Ένα ακόμη πράγμα που μάθαμε την περίοδο της κρίσης είναι ότι η ανεργία δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπά την πόρτα και αυτών που έχουν πτυχία και αυτών που έχουν λιγότερα πτυχία κι αυτών που δεν έχουν καθόλου. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Δεκεμβρίου, το 47,78% των ανέργων που ψάχνουν δουλειά, δηλαδή οι 435.019, έχουν τελειώσει τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και το 17,86%, δηλαδή 162.630 άνθρωποι, έχουν τελειώσει την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως οι προσπάθειες της κυβέρνησης έχουν αποφέρει κάποιους πρώτους καρπούς. Η ανεργία δείχνει να υποχωρεί λίγο, αν και παραμένει σταθερά πάνω από το 20%. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι συνεχίζουν να βρίσκονται εκτός της αγοράς εργασίας σταθερά τα χρόνια των μνημονίων. Και μπορεί η ανεργία να υποχωρεί σε ποσοστά, αλλά δεν αποχωρεί από την καθημερινότητά μας. Στο πως μιλάμε, στο πως σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε. Είναι εκεί να μας θυμίζει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όσα θέλουμε. Κι όμως, οι πολιτικές λιτότητας παρουσιάζονται από τους δανειστές ως μοναδική διέξοδος για να βγούμε από την κρίση. Αντ’ αυτού όμως δημιουργούνται αδιέξοδα για όλο και περισσότερο κόσμο.
Αυγη