Βαρέθηκα να περπατώ στης Πανηπειρωτικής τα μεσάνυχτα!!! Η Σωτήρια κλίση και το Σωτήριο «κλείσιμο» ...γιατί θα πάει σύννεφο «της γερατειάς ο σκουσμός».

Βαρέθηκα να περπατώ στης Πανηπειρωτικής τα μεσάνυχτα!!! Η Σωτήρια κλίση και το Σωτήριο «κλείσιμο» ...γιατί θα πάει σύννεφο «της γερατειάς ο σκουσμός».

Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας


«Ύποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις»
«Αφού κλείνανε σε όλους τους χρόνους την επιτυχία της εκδήλωσης και τον κόσμο που την παρακολούθησε…»
Η Σωτήρια κλίση και το Σωτήριο «κλείσιμο»

Μάλλον πρέπει να κλίνουμε τη λαϊκή ρήση - απορία: «Τι έχουν τα έρμα και ψοφάν».
Το ρήμα κλείνω (αρχαία ελληνικά κλείω) χρησιμοποιείται και ως μεταβατικό και ως αμετάβατο. Κλείνω τα μάτια, κλείνω τα στραβά, να μη δω, να μην ακούσω και να «τα κάνω από κούπες», όπως εγώ θέλω και όπως ταιριάζει στο «προσωπικό μου τραλαλά». Επίσης, το ρήμα κλείνω λειτουργεί και ως αμετάβατο που σημαίνει μετακινούμαι, ώστε να μην υπάρχει πέρασμα. «Η συμφωνία έκλεισε, η επιτυχία έκλεισε καταπώς ορίζει «το προσωπικό μου τραλαλά».

Έχουμε κι άλλες ερμηνείες, αλλά αυτό μας μάρανε; Εδώ μπερδέψαμε για τα καλά το κλείνω με τον Αόριστο (μη ρωτάτε Α΄ και Β΄).
Θα τους «κλείνουμε» καταπώς θέλουμε και «νομίζουμε», όπως ακριβώς κλείνουν «τα γίδια στο μαντρί, τα πρόβατα στη στρούγκα» κλπ. Τουτέστιν «θα τους αλλάξουμε τα σπρόκια».

Ποιος να διαβάσει για να τον κατακτήσει η μέθεξη των Υπερρεαλιστικών νοημάτων του Σαχτούρη.

  Ο σωτήρας
«Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου/τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου/δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες/δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι.» Μίλτος Σαχτούρης

Μάλλον ισχύει ο πόθος του Εμπειρίκου.
«Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. /Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει./Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.»
Με μια διευκρίνηση. Ο πόθος επί της καθηλώσεως, για να γίνουν τα πάντα «σκρούμπ’ και αγριορίγαν’». Ποιος, πού και γιατί; «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου».

Παράλληλα, οφείλουμε να τονίσουμε πως το ρήμα κλίνω καταργήθηκε από το ελληνικό λεξιλόγιο, καθόσον θυμίζει το «κλίνατε επί δεξιά», σε αμνημόνευτες εποχές και ούτως απάδει προς το δημοκρατικό πνεύμα των ημερών και «του ημετέρου πολιτιστικού τραλαλά».

Κατ’ αναλογία οφείλουμε να αφαιρέσουμε και τη δημιουργική τέχνη της ηπειρώτισσας που με μεράκι έφκιαχνε εκείνες τις πίτες, που σήμερα θεωρούνται κομμάτι του ηπειρώτικου πολιτισμού.
«Να τηρούμε και τις «παραδόσεις» μας! Ο άντρας καβάλα και η γυναίκα πεζή και ζαλωμένη!»
Τι φταίει κι αυτή η παράδοση;

Τη λέξη την «κλείναμε», «την κλείσαμε» ή τέλος πάντων την κλίναμε. Κύριος οίδε(ν)… Δεν κλείνετε η παράδοση. Ούτε ερμηνεύεται «κατά το δοκούν».

Δεν αντέχω. Θα καταχερί (ά) σω και τον Κρυστάλλη. Πόσο οπισθοδρομικός είναι… Ακούς εκεί αργαλειό οι γυναίκες; Ακούς εκεί να ράβει προικιά η γυναίκα; Ακούς….

Τραγούδι τ΄αργαλειού
Ἡ Ζερβοπούλα ἡ ὄμορφη κι ἀρχοντοθυγατέρα/στὸνἀργαλιὸ τῆς ὕφαινε κι ἀνάρια ἐτραγουδοῦσε:/- Διασίδι, καλοδιάσιδο, γνεμένο στὸ νυχτέρι,/διασίδι μ᾿, ὄντας σ᾿ ἔγνεθα, τὸν συχνονειρεύομουν,/διασίδι, ὄντας σ᾿ ἐδιάζομουν, ἦρθεν ἀπὸ τὰ ξένα,/διασίδι, ὄντας σ᾿ ἐτύλιγα στὴν ἐκκλησιὰ τὸν εἶδα,/διασίδι, ὄντας σ᾿ ἐκόλναγα, μὄστειλεν ἀρραβῶνα./ Παῖξε ἀργαλιέ μου, βρόντησε, πέτα χρυσὴ σαΐτα,/ τρίχτε καημένα χτένια μου, βαστᾶτε τὸν ἠχό μου,/νὰ βγοῦν τὰ ὑφάδια γλήγορα, νὰ ράψω τὰ προικιά μου,/ γιατ᾿ ὁ καλός μου βιάζεται, βιάζεται νὰ μὲ πάρει!
(Μην τολμήσει κανείς και το διαβάσει αυτό το ποίημα θα τον βάλουμε να «κλείνει» συνέχεια τη λέξη ο αργαλειός)

Να πω, όμως, ότι, αν ζούσε, θα μας έδινε αυτή την απάντηση.
«Ποιὸς λέει δὲν κλαῖνε τὰ βουνά; Ποιὸς λέει πὼς δὲν γεράζουν;...
Χιόνια καὶ κρούσταλλα παλιά, γεράματα γιομάτα,
σκεπάζουνε τὸν Πίνδο μου, καὶ καταχνιὲς τὸν πνίγουν·
κι ἀκούγω, ἀκούγω ἀπὸ μακρυά, ἀκούγω ἀπὸ τὰ ξένα
τῆς γερατειᾶς του τὸ σκουσμό, τὸ κλάμμα τῆς σκλαβιᾶς του.»

Άκρως επίκαιρο, γιατί τώρα χρειαζόμαστε την «απελευθέρωση» από το «πολιτιστικό κλείσιμο…», γιατί θα πάει σύννεφο «της γερατειάς ο σκουσμός».

Βαρέθηκα να περπατώ στα «Σωτήρια» μεσάνυχτα!!!

Κίτσος ο Αθαμάνας