Παρουσιάστηκε στη Βόνιτσα το βιβλίο «Δικτατορία 1967 - 1974»

Πραγματοποιήθηκε την τετάρτη το βράδυ στη Βόνιτσα η παρουσίαση του βιβλίου
«Δικτατορία 1967 - 1974», που επιμελήθηκε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»
Την εκδήλωση άνοιξε η Νικολέτα Ρεπάνη γραμματέας της ΚΟΒ Ακτίου – Βόνιτσας του ΚΚΕ η οποία σημείωσε: «Είμαστε μόλις ένα μήνα μετά τη λήξη των εργασιών του 20ου Συνεδρίου του Κόμματός μας. Ενός συνεδρίου που επιβεβαίωσε την ακλόνητη ιδεολογικοπολιτική ενότητα του Κόμματος, την απόφαση και θέληση των στελεχών και μελών του να ισχυροποιήσουμε το ΚΚΕ, να το κάνουμε πιο ικανό και αποτελεσματικό στην πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό.
Η σημερινή μας εκδήλωση πραγματοποιείται σε μια περίοδο, όπου η κυβέρνηση επιδίδεται πραγματικά σε έναν αγώνα δρόμου για να προλάβει να νομοθετήσει τις ανατροπές που συμφώνησε με το κουαρτέτο.

Η νέα αυτή συμφωνία αποτελεί ουσιαστικά ένα νέο μνημόνιο, μια νένα επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, περικοπές σε συντάξεις και επιδόματα, νέα διαρθρωτικά μέτρα υπέρ των μονοπωλίων (κατάργηση κυριακάτικης αργίας, επέκταση ιδιωτικοποιήσεων,…).  Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αποκρούσει αποφασιστικά τη νέα επίθεση, να οργανώσει την πάλη του ενάντια στα μέτρα. Να γυρίσει την πλάτη στην κοροϊδία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στα υπόλοιπα κόμματα που στηρίζουν την ίδια στρατηγική.
Μπροστά στη συζήτηση και ψήφιση των μέτρων στη Βουλή, ο σχεδιασμός και η οργάνωση της πανελλαδικής απεργίας στις 17 Μάη, ίσως και νωρίτερα, στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς, με ευθύνη κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης, αποκτούν τώρα ακόμα πιο επείγοντα χαρακτήρα. Οι μαζικές και μαχητικές συγκεντρώσεις της εργατικής πρωτομαγιάς, στις οποίες πρωτοστάτησαν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, αποτέλεσαν ήδη μια πρώτη απάντηση στα περί «ανοχής του λαού» στην κυβερνητική πολιτική, έστειλαν αισιόδοξο μήνυμα.
Γι’ αυτό το λόγο το Κόμμα μας μελετά την ιστορία του, αντλεί πείρα και διδάγματα από τα λάθη του παρελθόντος, παραδειγματίζει με τη θυσία χιλιάδων μελών και οπαδών του το λαό σήμερα.

Σε αυτά τα πλαίσια πραγματοποιούμε πανελλαδικά εκδηλώσεις και για το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967. Η ΚΕ του Κόμματος είχε βγάλει σχετική ανακοίνωση, η οποία είχε δημοσιευτεί σε Ριζοσπάστη του Μαρτίου, ενώ πρόσφατα εκδόθηκε και βιβλίο από τη Σύγχρονη Εποχή με κείμενα και ντοκουμέντα εκείνης της περιόδου με τίτλο «Δικτατορία 1967 – 1974».

 Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Κώστας Ντάλας πολιτικός  εξόριστος  εκείνη την περίοδο που μέσα από προσωπική μαρτυρία αναφέρθηκε στα γεγονότα της εποχής.
Η Ειρήνη Κωνσταντακοπούλου, μέλος του Γραφείου της ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ πραγματοποίησε την παρουσίαση του βιβλίου και ξεκινώντας την εισηγητική της ομιλία κάλεσε τους συγκεντρωμένους να αγοράσουν και να μελετήσουν το νέο βιβλίο «Δικτατορία 1967 - 1974», που επιμελήθηκε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, ακολούθησαν ερωτήσεις και παρεμβάσεις από τους παρευρισκόμενους.
Στη ομιλία της μεταξύ άλλων τόνισε  πως «50 χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, στις 21 Απρίλη 1967, οι οργανώσεις του ΚΚΕ σ’ όλη την Ελλάδα, τιμάμε τους αγώνες του λαού, τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των αγωνιστών, των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ. Τιμάμε την προσφορά όλων των αντρών και γυναικών που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, υπέστησαν βασανιστήρια και έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην πάλη κατά της δικτατορίας. Τιμάμε στο Ηράκλειο τους κομμουνιστές και άλλους προοδευτικούς αγωνιστές που βγήκαν στο δρόμο και διαδήλωσαν την πρώτη και τη δεύτερη μέρα του πραξικοπήματος».
Αναφερόμενη στην εκτίμηση του ΚΚΕ για το στόχο του πραξικοπήματος, είπε:
«Το Κόμμα μας στο μεγαλύτερο μέρος της 7ετίας πρόβαλε τη συνύπαρξη και αλληλοδιαπλοκή των εσωτερικών και των εξωτερικών παραγόντων, εντοπίζοντας το πρόβλημα στη μετεμφυλιακή περίοδο. Εκτιμούσε ότι ο στόχος του πραξικοπήματος ήταν το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος και η αποκατάσταση όλων των απαραίτητων όρων για την υπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων.
Η αναγωγή του πραξικοπήματος σε αμερικανοκίνητο όσο και αν σωστά και δικαίως έπαιρνε υπόψη το ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική των μεταπολεμικών ελληνικών κυβερνήσεων, όσο και αν σωστά υπήρχε η εκτίμηση ότι οι ΗΠΑ γνώριζαν τις διεργασίες προς πραξικόπημα, ότι θύλακές τους το στήριξαν, ενώ άλλοι θύλακες το ανέχτηκαν και το χρησιμοποίησαν, οδηγούσε σε μια ορισμένη υποβάθμιση των κύριων εσωτερικών παραγόντων, ιδιαίτερα των ενδοαστικών αντιθέσεων και των αναγκών αστικών εκσυγχρονισμών στην Ελλάδα, ανεξάρτητα αν η χούντα και μάλιστα στο σύνολό της είχε συνειδητοποιήσει αυτόν το στόχο σε βάθος, ανεξάρτητα ακόμα του γεγονότος ότι οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας δεν είχαν σε όλα τα ζητήματα ενιαίες απόψεις».
Η στάση του ΚΚΕ
«Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της χούντας στον ευρωπαϊκό ή αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα, αποκλειστικά σε αστικές δυνάμεις. Προειδοποιούσε το λαό ότι τα αστικά κόμματα, οι ηγέτες τους, πίσω από την πλάτη του, έκαναν συνεννοήσεις με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ και άλλους Ευρωπαίους αστούς ηγέτες για να γίνει αλλαγή σκυτάλης, ώστε να χειραγωγηθεί και να ελεγχθεί ο λαϊκός παράγοντας. Δεν περιορίστηκε σε εκκλήσεις και ανακοινώσεις, πήρε μέτρα για να αναπτυχθούν εργατικοί συνδικαλιστικοί αγώνες στους τόπους δουλειάς και σε κλάδους, ενεργοποιήθηκε και στήριξε νεολαιίστικους αγώνες στα ΑΕΙ, αξιοποίησε κάθε σπίθα, κάθε υπόγειο ρεύμα που εμφανιζόταν ώστε να εξελιχθεί σε μαζική πάλη με στόχο την κλιμάκωση ως την ανατροπή της χούντας. Δρούσε με κάθε μορφή και μέσο που διέθετε, από το μοίρασμα τρικ και προκηρύξεων, πεταχτών μικρών διαδηλώσεων, με οργάνωση απεργιών ή και συμμετοχή εκεί που ξέσπαγαν ως το σημαντικό του ρόλο μαζί με την ΚΝΕ στην ηρωική λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Έριχνε το κύριο βάρος μέσα στην Ελλάδα, έκανε επίκεντρο της δουλειάς του τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, ενώ με τη βοήθεια των οργανώσεων των πολιτικών προσφύγων και των μεταναστών συγκέντρωσε την προσοχή στην ανάπτυξη διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης, αλλά και στήριξης της παράνομης δουλειάς μέσα στην Ελλάδα».
Καταλήγοντας ανέφερε ότι η ζωή δικαίωσε το ΚΚΕ και όχι όσους το αμφισβητούσαν και πως «η μελέτη της πείρας της περιόδου της δικτατορίας, μας εξοπλίζει και ως Κομμουνιστικό Κόμμα με σημαντικά συμπεράσματα, διαχρονικά αναγκαία για κάθε Κόμμα της επαναστατικής ανατροπής, ως Κόμμα παντός καιρού».