Δίκη Σώτης Τριανταφύλλου: Υπάρχουν “απαγορευμένες σκέψεις”;

Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Το γεγονός ότι έχουμε την πρώτη δίκη για ισλαμοφοβία στην Ελλάδα είναι η απτή απόδειξη πως καλούμαστε πλέον να αντιμετωπίσουμε μια πραγματικότητα που ξεπερνάει τα ως τώρα συνήθη δεδομένα. Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου θα απολογηθεί «για δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους» με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο και μετά από μήνυση που κατατέθηκε από τον διαχειριστή της σελίδας «Παρατηρητήριο ρατσιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα», Παναγιώτη Δημητρά, με αφορμή ένα άρθρο της.

Η συγγραφέας κατηγορείται για τη φράση της πως «ο Μάρκο Πόλο [είπε πως] φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι».

Θα μπορούσε ο κ. Δημητράς να γράψει ένα απαντητικό άρθρο στην κ. Τριανταφύλλου. Θα μπορούσε να είναι κι ένα ενδιαφέρον debate που θα εμπλούτιζε τον δημόσιο διάλογο για τα ζητήματα αυτά. Αντίθετα ο κ. Δημητράς έσπευσε να ποινικοποιήσει την έκφραση μιας γνώμης, ξεκινώντας ένα «κυνήγι μαγισσών».

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις απόψεις της Σώτης Τριανταφύλλου, η συγγραφέας θα πρέπει να μπορεί να τις εκφράζει. Ο ρατσισμός, έτσι κι αλλιώς, δεν αντιμετωπίζεται ούτε με δίκες, ούτε με λογοκριτές. Είναι ο πιο λάθος δρόμος διότι οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Η «ηθική αναμόρφωση» δια της βίας είναι ο πιο ακραίος ρατσισμός, τον οποίο και επεφύλασσαν διαχρονικά οι «πεφωτισμένες» ελίτ έναντι του αμαθούς «πόπολου». Οδηγεί πάντα σε καθεστώτα ετερονομίας, αυταρχισμού και δογματισμού, όποιον μανδύα εξουσίας κι αν χρησιμοποιούν κάθε φορά.

Τον ρατσισμό τον πολεμάει μόνο η συνειδητότητα. Το να ξέρεις τι είσαι, ώστε να μην προβάλεις τους φόβους σου πάνω στους άλλους. Και να ξέρεις τι θέλεις, ώστε να περιφρουρείς την αξιοπρέπειά σου. Αυτό είναι το μέτρο της προσωπικής μας ελευθερίας και αυτονομίας, που εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο στην πολιτεία ελεύθερων πολιτών που συλλογικά αυτοκυβερνώνται και στο πνευματικό επίπεδο με την ακατάπαυστη ανανέωση της σκέψης και την αναζήτηση νέων ιδεών. Μπορεί να ακούγεται «ιδεαλιστικό» σε καιρούς που κατρακυλάμε στο κάτω μέρος του τροχού της ιστορίας. Όμως μόνο αν επιμείνουμε να κινούμαστε προς αυτή την ιδέα, θα καταφέρουμε να μη βυθιστούμε στο σκοτάδι.

Η υπόθεση αυτή λοιπόν δεν είναι καθόλου αστεία και δεν πρέπει να υποτιμηθεί η σημασία της. Οφείλει να εγείρει πολλές συνειδήσεις, δημοκρατικές συνειδήσεις, οι οποίες είναι καιρός πλέον να πάψουν να πιστεύουν πως η σιωπή είναι χρυσός. Τα «ουργουελιανής» έμπνευσης παρατηρητήρια που θα ελέγχουν τι μπορεί να εκφράζεται δημόσια και τι όχι, προφανώς είναι ένα εξαιρετικά ανησυχητικό προμήνυμα για το που πάει το πράγμα.

Αν αρχίσουν να υπάρχουν «απαγορευμένες σκέψεις» σύντομα θα υπάρχουν και «απαγορευμένα βιβλία» και «απαγορευμένοι συγγραφείς» και λίαν συντόμως «απαγορευμένοι άνθρωποι», πάντα στο όνομα μιας «ανώτερης πραγματικότητας», δηλαδή μια επί της ουσίας αθεϊστική θεοκρατία.

ΥΓ: Στη φωτογραφία, η ρεαλιστική αποτύπωση ενός «φρικαρισμένου» αισθήματος κατωτερότητας και μιας μωροφιλόδοξης και αστήρικτης αυθάδειας. Ελπίζω να μην διαπράττω διπλό ρατσιστικό έγκλημα τώρα…
 rizopoulospost.com