Μια απίστευτη ιστορία! Βρήκε τον έρωτά της στη Θεσσαλονίκη, 11 χρόνια μετά χάρη σε μια σελίδα στο Facebook (φωτό)

Είχε ζήσει έναν μεγάλο έρωτα όταν ήρθε για μια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη 11 χρόνια πριν. Οι καταστάσεις δε βοήθησαν και ο μεγάλος έρωτας χάθηκε στην πορεία πριν ολοκληρωθεί. Τώρα επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανέβασε στην

ομάδα "Ανομολόγητα Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης" του Facebook την ιστορία εκείνη που έζησε πριν από 11 χρόνια στην πόλη αναζητώντας εκείνο το αγόρι. Και σαν από θαύμα το αγόρι βρέθηκε σκορπώντας ρίγη συγκίνησης σε όλα τα μέλη της ομάδας. Δείτε τις φωτογραφίες

H πρώτη ανάρτηση

Ο χρήστης Ανομολόγητα Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκηςκοινοποίησε τη δημοσίευσή του.

16 Ιουλίου στις 8:06 μ.μ. ·

✳️

✴️

❗ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ

❗

✴️

✳️

Θυμάστε αυτό το ανομολόγητο?
Ε λοιπόν, υπάρχει περίπτωση να βρήκαμε όντως το παιδί που αναφέρεται, εκείνον τον άντρα 11 χρόνια πριν. Είμαι κυριολεκτικά βουρκωμένη καθώς το γράφω αυτό

...Δείτε περισσότερα

Ανομολόγητα Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

12 Ιουλίου στις 11:09 μ.μ. ·

#ΨηθειτεΝαΠαμεΔιακοπεςΡε286: Ξέρω ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να σε βρω μετά από τόσα χρόνια, αλλά απόψε με έπιασε μια γλυκιά νοσταλγία και είπα να το δοκιμάσω. Πριν από 11 χρόνια, ούσα μαθήτρια Β' Λυκείου (στην Αθήνα), ήρθα στη Θεσσαλονίκη τριήμερη με το σχολείο. Εσύ ήσουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη με καταγωγή από Ρόδο. Το βράδυ που γνωριστήκαμε ήσουν σε μπουζούκια της περιοχής με φίλους σου. Όπως συνηθίζεται σε τέτοιους χώρους, υπήρχε φωτογράφος στο μαγαζί. Εσείς καθόσασταν στο διπλανό τραπέζι. Όταν ο φωτογράφος έφερε στο τραπέζι που βρισκόμουν τις φωτογραφίες, του ζήτησες να αγοράσεις μια δική μου. Το βρήκα πολύ γλυκό! Αρχίσαμε να μιλάμε και κάποια στιγμή μου ζήτησες το κινητό. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η επικοινωνία μας, μέχρι που μετά από κάποιο καιρό κατέβηκες Αθήνα (για να δεις την αδερφή σου που σπούδαζε εκεί νομίζω). Κανονίσαμε λοιπόν να βρεθούμε ένα βράδυ στη Γλυφάδα με ένα φίλο και μια φίλη μου. Εκεί που καθόμασταν στο μαγαζί κάποια στιγμή μου είπες να πάμε μια βόλτα στον πεζόδρομο της Μεταξά. Καθώς περπατούσαμε είδαμε έναν τύπο να κάνει street music. Τον πλησίασες και αφού τελείωσε το τραγούδι που έπαιζε, του ζήτησες την κιθάρα του. Εκείνος σου την έδωσε. Πήγες μπροστά στο μικρόφωνο και με την κιθάρα μου έπαιξες το "i don' t want to miss a thing". Καθώς το τραγουδούσες με κοιτούσες στα μάτια. Είχες υπέροχη φωνή. Μαζεύτηκε κόσμος τριγύρω. Μόλις τελείωσες σε χειροκρότησαν. Έπειτα επέστρεψες στον τύπο την κιθάρα και με φίλησες. Ένιωσα σαν να ήμουν σε σκηνή από ταινία. Είναι ό,τι πιο γλυκό έχει κάνει ποτέ άνδρας για μένα! Δυστυχώς, έχοντας μια τέτοια εμπειρία στα 17 μου, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σπάνιο είναι να γνωρίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο. Έτσι, αν και συνεχίσαμε να επικοινωνούμε και αφού επέστρεψες Θεσσαλονίκη, κάποια στιγμή χαθήκαμε. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Εδώ και 2 χρόνια έχω ανέβει Θεσσαλονίκη για μεταπτυχιακό στο ΑΠΘ (δεν θέλω να γράψω που και γι' αυτό δεν επιλέγω σχολή). Δεν ξέρω αν επέστρεψες στη Ρόδο, δεν ξέρω αν παρέμεινες εδώ ή πήγες σε άλλη πόλη/χώρα. Ξέρω ότι θα ήθελα να σε δω, να μάθω νέα σου, να δω πως εξελίχθηκες ως άνθρωπος και να σου πω ότι είσαι σπάνιο παιδί, ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και ότι έχω ακόμη το cd με τις rock μπαλλάντες που μου έγραψες. Το όνομά σου είναι Γιώργος. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω.

Υ.Γ: Έμαθα κι' εγώ να παίζω κιθάρα, οπότε αν συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας θα παίξω το "i don' t want to miss a thing" για σένα.

Και η επιβεβαίωση