«Το Μόνον Της Ζωής Του Ταξείδιον» Στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης !

 Ο Δήμος Αβδελιώδης παρουσιάζει
«Το Μόνον Της Ζωής Του Ταξείδιον»
 του Γ. ΒΙΖΥΗΝΟΥ
με την Ιωάννα Παππά
                                          ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΔΩΝΗΣ
                                       Τετάρτη 23 Αυγούστου 20:30
Ο Δ. Αβδελιώδης μετά τη συγκλονιστική «Πλάτωνα Απολογία Σωκράτη», υπό την Αιγίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, επανέρχεται με μια νέα σκηνοθεσία του  αριστουργήματος του μεγάλου Θρακιώτη πεζογράφου και ποιητή,  και ερμηνεύτρια την Ιωάννα Παππά. Η παράσταση θα παρουσιαστεί μέσα στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης την Τετάρτη 23 Αυγούστου στις 20:30 με την πρόσκληση & υποστήριξη της Πνευματικής Κίνησης «Η ΑΡΧΑΙΑ ΔΩΔΩΝΗ».

Πρόκειται για τη βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν  μετά τον πρόωρο θάνατο του Πατέρα του, στα δέκα του χρόνια, η Μητέρα του τον στέλνει στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του Ράπτη, στο εργαστήριο Ραπτικής ενός γέροντος συγγενούς τους,  ο οποίος του συμπεριφέρθηκε με μεγάλη σκληρότητα, ενώπιον όλων των κατά πολύ μεγαλύτερών του μαθητευομένων ραπτών, κάνοντας τον μικρό ‘νεοσύλλεκτο’ Ράπτη να ζήσει απροετοίμαστος και ανυπεράσπιστος μια βάναυση φυλακή.
Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός του, γίνεται η αιτία να γράψει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι μόνο γιατί είναι ένα δραματουργικό επίτευγμα πιστό στο πανανθρώπινο πνεύμα και τον παιγνιώδη χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και γιατί είναι το πιο ευφυές και γοητευτικό έργο που γράφτηκε ποτέ για να κατανοήσουμε την αιτία, τον σκοπό, και τον εντελώς ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχει η Τέχνη, καθώς και τον ψυχισμό και τα αισθήματα που βιώνουν οι δημιουργοί της Tέχνης όταν προσπαθούν να την υπηρετήσουν.
Συντελεστές:
Διδασκαλία ερμηνείας,
σκηνική όψη, κίνηση, σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνεία: Ιωάννα Παππά
Κοστούμι: Αριστείδης Πατσόγλου
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Live Πιάνο: Αλέξανδρος Αβδελιώδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Βοσκοπούλου
Trailers, Φωτογραφίες: Φοίβος Αβδελιώδης
Διεύθυνση Παραγωγής: Αθηνά Ζώτου
Επικοινωνία: BrainCo
Παραγωγή: Anagnorisis Εταιρεία Θεάτρου Κινηματογράφου
Πληροφορίες Παράστασης:
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΔΩΝΗΣ, Δωδώνη
Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017
Ώρα Έναρξης: 20:30
Τιμές Εισιτηρίων: 10.00 ευρώ Προπώληση / 12.00 ευρώ Γενική Είσοδος
Εισιτηρια Προπωλούνται στα Βιβλιοπωλεία ΧΑΡΤΕΞ (28ης Οκτωβρίου 8, τηλ. Επικοινωνίας 2651025436) και ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ (Πυρσινέλλα 11, τηλ. Επικοινωνίας 2651034911)
Πληροφορίες : 6986603936, 6955259731
                     

                                   Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ

Μόνο αν υποθέσει κανείς την απουσία του Βιζυηνού ως διηγηματογράφου από τα ελληνικά γράμματα, θα μπορούσε ίσως να κατανοήσει πληρέστερα την ιδιαίτερη σημασία της ύπαρξής του, σαν δημιουργού. Θα έμοιαζε πιθανόν, σαν να έλειπε ο Καβάφης από την ποίηση ή ο Χατζιδάκις από τη μουσική.

Ποιό άραγε θα ήταν το καλλιτεχνικό έλλειμμα, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι 3 μεγάλοι        της τέχνης και τί είναι αυτό που τους συνδέει μεταξύ τους;

Aς παρακάμψουμε ως συμπτωματικό στοιχείο τον τόπο γέννησης και των τριών,                   τη Θράκη, κι ας μείνουμε στα κοινά τους στοιχεία στην πραγμάτωση της Τέχνης, που όντας γνωστικό αντικείμενο μπορούμε να την αξιολογήσουμε μέσα από τους κανόνες και τις λογικές παραμέτρους που διέπουν κάθε έντεχνη κατασκευή.

 Ο ίδιος ο Βιζυηνός, στην έναρξη του διηγήματος του, «Το μόνον της ζωής του Ταξείδιον», παραθέτει το γοητευτικό παραμύθι του μικρού Ραφτόπουλου(ο νεαρός Βιζυηνός)με τη Νεράιδα/Μητέρα τέχνη, που τον εμπνέει και τον καθοδηγεί να ολοκληρώσει μέσα σε μια νύχτα το καλλιτεχνικό έργο που του ανέθεσε ο Bασιλιάς, για να γίνει αντάξιος, του έρωτα της Bασιλοπούλας κόρης του, για να γλιτώσει από τον θάνατο.(ο θάνατος εδώ εγγράφεται σαν συμβολικός θάνατος, σαν ανυποληψία και απόρριψη του δημιουργού- ειδικά  σαν Γ’ τύπου όπως ο Βιζυηνός- αν αποτύχει να εκπληρώσει τους κανόνες που διέπουν το καλλιτεχνικό του έργο)

Δημιουργεί έτσι στην πρώτη σκηνή, μια θαυμάσια παραβολή του τρόπου της λειτουργίας και του σκοπού της τέχνης, που τίθεται με όρους δραματουργικής και αισθητικής αρτιότητας τέτοιας, ώστε το έντεχνο της κατασκευής να είναι αθέατο, ανεπαίσθητο, στα σημεία κυρίως των συνδέσεων ( χωρίς ραφή και ράμμα) και βέβαια η κατασκευή αυτή, να ταιριάζει απόλυτα με τον λογικό άξονα της ιδέας που επεξεργάζεται.(Ο Βασιλιάς απαιτεί οι 40 νυφιάτικες φορεσιές που θα ράψει το Ραφτόπουλο οπωσδήποτε μέχρι το πρωί, όχι μόνο να είναι χωρίς ραφή και ράμμα αλλά και να ταιριάζουν σε μια βασιλοπούλα. Τότε παρουσιάζεται μπροστά του η Νεράιδα της τέχνης και μαζί της 40 πανέμορφα νεραιδόπουλα που προσπαθούν να του πάρουν τον νου του. Όμως η χρυσόμαλλη Νεράιδα τις επιβλέπει ασταμάτητα να μην παρασυρθεί από τα ‘κάλλη’ τους αλλά να τελειώσουν τα φορέματα προτού να ξημερώσει).

 Πρέπει - o δημιουργός συγγραφέας εδώ - να μην παρασυρθεί από τη γοητεία κάποιων τεχνοτροπιών ή λέξεων επειδή είναι απλώς ωραίες ή ‘δυνατές’, αλλά που δεν ταιριάζουν στην φυσική ροή του νοήματος. Γιατί κάθε επιτήδευση ‘φωνάζει’, σαν ναρκισσιστική παρεμβολή και καταστρέφει στιγμιαία την λογική συνοχή.

Κι όλα να είναι έτοιμα μέχρι το πρωί, προτού να βγει ο Ήλιος!

Πρέπει δηλαδή το κάθε δημιουργικό έργο να είναι έτοιμο ‘στην ώρα του’, να είναι δηλαδή καίριο, αλλιώς χάνει τη δύναμή του και καταντά παρωχημένο ή γραφικό.                                              

Όλη αυτή τη διαδικασία από τη σύλληψη ως την εκτέλεση του έργου ενός δημιουργού την υποκινεί και την διατρέχει μια ιδέα, ένας πόθος, μια προσδοκία.
Η προσδοκία, μιας άνευ όρων ερωτευμένης Βασιλοπούλας, με το Ραφτόπουλο (δημιουργός), που τον έχει ερωτευθεί έχοντάς τον ακούσει να τραγουδά, χωρίς καν να τον έχει δει.
 Είναι λοιπόν, η προσδοκία του΄Ερωτα και της Αγάπης της Βασιλοπούλας, που γεννά και ρυθμίζει το πάθος της δημιουργίας, μιας προσδοκίας που έλκει το Ραφτόπουλο στην αναζήτηση, την αναγνώριση και την κατανόηση αυτής της πρωταρχικής Αλήθειας*, σαν το κλειδί της υπέρτατης ευτυχίας.

Γι αυτό, ο ερωτικός χαρακτήρας της τέχνης του Βιζυηνού, του Καβάφη και του Χατζιδάκι, ταυτίζεται με την υπέρβαση προς την Αλήθεια, που είναι  συνυφασμένη με τα πιο λειτουργικά στοιχεία της Τέχνης: την απλότητα, την καθαρότητα, την ταχύτητα, αλλά και την έλλειψη κάθε επιτήδευσης ή άλλου σκοπού πέραν αυτής καθ' αυτής της ερωτικής μέθεξης, ως ψυχικής πληρότητας και απελευθέρωσης και βαθιάς αίσθησης ομόνοιας και σύμπνοιας με τους άλλους, ο οποίοι ενώ ‘βλέπουν’ διαφορετικά την πραγματικότητα ανήκοντας σε έναν από τους τρεις απόλυτα διακριτούς ανθρώπινους Τύπους - Μοντέλο tri- Anthropo-Type Paschalidis-, όμως  μπροστά στη κοινή θέαση-ακρόαση ενός έργου τέχνης, μπορεί να γίνονται όλοι ένα.

Έτσι ένα έργο τέτοιας πνοής, γεννά μέσα μας απέραντη οικειότητα και μας ‘μιλά’ ,                 σα να ‘ναι δικό μας, σαν να μας ανήκε από πάντα ενώ εμείς νομίζαμε πως το ‘χαμε ξεχάσει.

Αυτή τη μοναδική χαρά και συγκίνηση μας δίδει η προαναφερόμενη τριάδα των εξαίρετων “ραπτών” της Τέχνης.   Δήμος Αβδελιώδης                

*«Η αλήθεια δεν είναι ένα υποκειμενικό μέγεθος, όπως την παρουσιάζουν πολλές φιλοσοφικές σχολές. Είναι μαθηματικό μέγεθος, και αφορά στην κίνηση, στη δράση.
Οτιδήποτε έχει κινηθεί στο χώρο, έχει διαγράψει μια μοναδική τροχιά, απόλυτα προσδιοριζόμενη μαθηματικά με ένα γεωμετρικό άνυσμα. Η κάθε κίνηση(και αυτό ισχύει και για τη σκέψη, αφού και η σκέψη είναι κίνηση)έχει γίνει με ένα μοναδικό τρόπο, και αυτός και μόνο αυτός ο απόλυτα συγκεκριμένος τρόπος είναι η αλήθεια για τη συγκεκριμένη δράση. Δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει επομένως, μια δεύτερη ή τρίτη ή τέταρτη αλήθεια για την ίδια κίνηση, για το ίδιο γεγονός.  Έχει ειπωθεί πως η αλήθεια ελευθερώνει τον άνθρωπο, κι αυτό είναι απόλυτα σωστό.
Εκείνο στο οποίο δεν έχει δοθεί η αρμόζουσα βαρύτητα είναι το γεγονός ότι η αλήθεια ενώνει – για την ακρίβεια, μόνο η αλήθεια μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους.» σελ.230 «ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ»                                  ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ
Δημοσιεύτηκε 27 July 2017 Από Στασινοπούλου Πίτσα

Μπράβο Ιωάννα Παππά! Συγκίνησες και τον… ουρανό! Είδαμε τη παράσταση «Το Μόνο Της Ζωής Του Ταξείδιον» & Σχολιάζουμε…
Ένα εμβληματικό έργο κορυφαίου πεζογράφου μας, ένας σκηνοθέτης με έμπρακτη «αδυναμία» στο λογοτεχνικό κείμενο και μία ταλαντούχα γνωστή ηθοποιός, ήταν υπεραρκετοί λόγοι για να οδηγήσουν το βράδυ της Τετάρτης το κοινό στο θέατρο Κήπου. Όπου με μεγάλη πληρότητα, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την παράσταση «Το Μόνο Της Ζωής Του Ταξείδιον», βασισμένη στο έργο του Γ, Βιζυηνού και σε σκηνοθεσία Δ. Αβδελιώδη, με ερμηνεύτρια την Ιωάννα Παππά. Η οποία στην παρούσα παράσταση, πέραν του ταλέντου της, απέδειξε ότι διαθέτει γερά κότσια σε πολλά επίπεδα…

Το αυτοβιογραφικό έργο του Γ. Βιζυηνού, είναι κατ’ ουσίαν μία παραστατική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που ξεκινά με το ταξίδι του μικρού ορφανού Γιωργή στην Κωνσταντινούπολη, όταν η μάνα του τον στέλνει αναγκαστικά να μαθητεύσει ως «ραφτόπουλο» δίπλα σε έναν έμπειρο ράφτη και να μάθει την τέχνη. Ωστόσο οι συνθήκες εγκλεισμού και η σκληρότητα του ράφτη τραυματίζουν την εύθραυστη ψυχή του μικρού, που βρίσκει καταφύγιο σε ονειροπολήσεις, φαντασιώσεις και προσδοκίες, καλλιεργημένες από τις αφηγήσεις του αγαπημένου, «κοσμογυρισμένου» παππού του. Ο οποίος φτάνοντας στα τελευταία του, καλεί κοντά του τον εγγονό και σ΄αυτή τη μοιραία συνάντηση πριν το τέλος, θα ζητήσει να μάθει για την εμπειρία του μικρού από την Πόλη, θα διηγηθεί τη δική του ζωή από τα μικράτα του, το γάμο του με τη γιαγιά και θα του αποκαλύψει ότι μόνο… «κοσμογυρισμένος» δεν υπήρξε, αντίθετα βίωσε τη ματαίωση όλων των ονειρικών ταξιδιών του, εκτός από το αναπόδραστο τελευταίο χωρίς γυρισμό… «Το μόνο της ζωής του ταξείδιον».

Στην εξαιρετική παράσταση (+) το κείμενο του μεγάλου πεζογράφου - ποιητή, δικαίως καταχωρείται στα κλασικά διαμάντια, συνδυάζοντας δυνατά χαρακτηριστικά των σπουδαίων έργων: αυθεντικότητα, αλήθεια, απλότητα, στέρεη δομή και πλοκή, συναίσθημα, ποιητική έκφραση, αμεσότητα, εμφανή στόχο, κάθαρση…  Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς για ένα πραγματικό βίωμα, μπολιασμένο με τη φαντασία ενός δημιουργικού μυαλού και τη γραφή μιας ταλαντούχας πένας. Όπου ρεαλισμός και μυθοπλασία μπλέκονται ονειρικά και γεννούν ολοζώντανες εικόνες και συναισθήματα μεγάλης γκάμας, από τη βαθιά συγκίνηση και πίκρα μέχρι το πηγαίο γέλιο, έχοντας την αίσθηση ότι δεν θα μπορούσε να αποδοθεί πιο ευφάνταστα, άμεσα, ποιητικά και συνάμα τόσο απέριττα, η ματαίωση των προσδοκιών… ταξίδια που εμποδίστηκαν, ένας ορίζοντας που απομακρύνθηκε, ένας έρωτας που δεν θα εκπληρωθεί, μια ζωή που την περίμενες αλλιώς… Δοσμένα με γλαφυρές περιγραφές, προσεγμένες λεπτομέρειες και διαλόγους γεμάτους ζωντάνια, σε μια αφηγηματική γλώσσα στο πρότυπο του Παπαδιαμάντη, όπου η αφήγηση εκφέρεται στην καθαρεύουσα και οι διάλογοι στην ντοπιολαλιά. Μια γοητευτική αντίθεση που αναδεικνύει τη δύναμη του λόγου σε όλες τις μορφές του, από τη μία με τον υπέροχο ρυθμό/ αρμονία της καθαρεύουσας και από την άλλη με την αμεσότητα/ οικειότητα του καθημερινού λόγου.
       Η σκηνοθεσία του Δ. Αβδελιώδη, κινήθηκε στα «δικά» του γνώριμα μονοπάτια, αυτά που υπαγορεύουν απόλυτη σκηνική λιτότητα προκειμένου να αναδειχθεί η δύναμη του λόγου χωρίς ιδιαίτερους περισπασμούς. Ωστόσο για τα δεδομένα του, θα λέγαμε εν προκειμένω, ότι η λιτότητα «εμπλουτίστηκε» ιδανικά με επιπλέον στοιχεία- όσα ακριβώς απαιτούσε η δραματοποίηση, ώστε το κείμενο να παρασταθεί με σκηνικό ενδιαφέρον. Απέφυγε την  πλήρη στατικότητα και αντ’ αυτής πρόσθεσε εύστοχη κινησιολογία, σωματικότητα με στοιχεία παντομίμας, παιχνίδια με τους φωτισμούς και τη μουσική υπόκρουση, ενώ επένδυσε σε μεγάλο βαθμό στην εκφορά του λόγου. Η οποία αρχικά ξένισε με τους ιδιαίτερους τονισμούς, ωστόσο πολύ γρήγορα και με τις εναλλαγές των διαλόγων, απέκτησε «ταυτότητα» και αποκάλυψε μια «παιγνιώδη» διάθεση του αφηγητή. Εξαιρετικά θα χαρακτηρίζαμε το πάντρεμα της μουσικής με το λόγο, την αξιοποίηση των φωτισμών, τις ενδιάμεσες παύσεις, τις μελετημένες εντάσεις, την ατμόσφαιρα, σε ένα σύνολο σοφά λιτό και ταυτόχρονα εμπνευσμένο.

λ
       Για να έρθουμε στο δυνατό χαρτί της παράστασης, την ερμηνεία της Ιωάννας Παππά.  Μια λεπτοκαμωμένη, κοριτσίστικη φιγούρα με ανδρικά ρούχα, που βγαίνοντας μόνη στην παντελώς άδεια σκηνή, σαν να χάθηκε…Μέχρι να ανοίξει το στόμα και να αρχίσει να ερμηνεύει, που θαρρείς μαγικά απέκτησε ένα τεράστιο εκτόπισμα, αντίστοιχο των σπουδαίων ηθοποιών, σε έναν ρόλο από τους πλέον απαιτητικούς.Όπου κλήθηκε να «μπει» και να «βγεί» σε/ από  πολλά ετερόκλητα πρόσωπα, υποδυόμενη τον εγγονό, τον ράφτη, τον υπηρέτη, τον παππού, τη γιαγιά, τον αφηγητή…αλλάζοντας φωνές ή κινησιολογία και εκφράζοντας έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις με απόλυτη πειθώ, κάτι που μόνο ιδιαίτερα ταλαντούχος και δουλεμένος ηθοποιός καταφέρνει επιτυχώς. Και μάλιστα εντελώς μόνη στη σκηνή χωρίς κανένα βοήθημα, σε έναν ακατάσχετο μονόλογο μιάμισης ώρας- με άψογη άρθρωση και εκφορά της καθαρεύουσας, με δραματικές κορυφώσεις και παράλληλα κωμικά στιγμιότυπα… Καταθέτοντας σε όλες αυτές τις δυνατές απαιτήσεις, εκφραστικότητα, ένταση, απόλυτη προσήλωση, ακρίβεια κινήσεων, αθωότητα, συγκίνηση, κωμικότητα…  Ένα διαρκές ψυχόδραμα δοσμένο σαν αθώο παραμύθι…
       Και λίγα λεπτά πριν το δραματικό φινάλε - λύτρωση, καθώς φαίνεται η ερμηνεία της πλην των θεατών, συγκίνησε και τον… ουρανό! Ο οποίος αίφνης, στα καλά καθούμενα… έβαλε τα κλάματα, με χοντρές σταλαγματιές από ψηλά, που εν ριπή οφθαλμού άρχισαν να δυναμώνουν, ενώ η Ιωάννα συνέχιζε απτόητη και οι θεατές ανέβαιναν να προφυλαχθούν.  Γεγονός που την ανάγκασε να διακόψει, έχοντας γίνει μούσκεμα και ενώ επιπλέον ήταν εμφανώς συναχωμένη σε όλη τη διάρκεια. Οι θεατές  μαζεμένοι στα ψηλά ξέσπασαν σε ζωηρό χειροκρότημα, εντούτοις μέσα σε λίγα λεπτά «μπόρα ήταν και πέρασε», παρόλο που αρκετοί αποχώρησαν, καθώς η παράσταση είχε φθάσει σχεδόν στο τέλος. Και τότε η Ιωάννα ξαναβγήκε και ζήτησε  να ολοκληρώσει για τα 5 λεπτά που απέμειναν… Τα υπέροχα, καθοριστικά 5 λεπτά του φινάλε, που κατάφερε να «ξαναμπεί» στο ρόλο και το συναίσθημα από εκεί που το άφησε, αποδεικνύοντας τόσο το ταλέντο όσο και τον επαγγελματισμό της. Στοιχεία που βέβαια επιβραβεύτηκαν με ακόμα πιο θερμό χειροκρότημα και επευφημίες. Μπράβο Ιωάννα!

Στασινοπούλου Πίτσα