Η ανορεξία στα μικρά παιδιά

Συχνά απασχολεί πολλούς γονείς ότι το παιδί τους πχ. ηλικίας 3 ετών δεν τρώει.

Δηλαδή νομίζουν ότι δεν τρώει όσο πρέπει ή τρώει όλο τα ίδια (όπως μακαρόνια, πατάτες ή γλυκά) και ανησυχούν για την ανάπτυξη του. Το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο όταν και άλλοι από το περιβάλλον όπως οι γιαγιάδες και οι παππούδες που για να ευχαριστήσουν το παιδί (και τους ίδιους), δίνουν ό,τι θέλουν εκείνα (κυρίως γλυκά). Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι παιδί που δεν είναι άρρωστο, δεν έχει αναιμία, δεν το πιέζουμε και αν πεινάει, θα φάει. Η ποσότητα φυσικά ποικίλει από παιδί σε παιδί, από ηλικία σε ηλικία, από μέρα σε μέρα! Δεν είναι ρομπότ ένα παιδί όπως όλοι, εξηγεί ο κύριος ΜΠΩΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ

Για παράδειγμα ένα φλιτζάνι τροφής για ένα δίχρονο παιδί είναι ένα γεύμα κι όχι ένα πιάτο όπως νομίζουν οι μεγάλοι!

Το βασικό είναι κάποια στιγμή να ελέγξουμε κλινικά το παιδί αν είναι καλά και εργαστηριακά αν έχει έλλειψη σιδήρου κυρίως ή άλλου παράγοντα. Αν όλα είναι καλά ,δεν αγχωνόμαστε, δεν το πιέζουμε, δεν του δίνουμε γλυκά πάρα μόνο στο τέλος του γεύματος και αυτό με μέτρo κάποιες φορές αν το ζητήσει. Δεν του κάνουμε το χατίρι να του δίνουμε μόνο 1-2 αρεστές τροφές άλλα το μαθαίνουμε να έχει ποικιλία υγιεινών επιλογών χωρίς να μας απασχολεί η ποσότητα άλλα η ποιότητα.

Δεν επιμένουμε να το φάει όλο. Καλλιεργούμε τη συνήθεια να τρώει υγιεινά με όλη την οικογένεια όσο το δυνατόν ή με άλλα παιδάκια όπως στους παιδικούς σταθμούς και προσπαθούμε να δημιουργούμε ευχάριστη ατμόσφαιρα και ακόμα και ποικιλία και έμπνευση στον τρόπο παρουσίασης.

Αν παρόλα αυτά αρνείται, αδιαφορούμε, παίρνουμε γρήγορα το πιάτο χωρίς να περιμένουμε πολύ και περιμένουμε το επόμενο γεύμα χωρίς να δείξουμε διόλου ότι μας πείραξε.

Συμπέρασμα:
Γερό παιδί που πείνασε και βρίσκει να φάει, αν δεν το πιέσουμε και βρει παρέα και ηρεμία θα φάει!
Το θέμα είναι τι θα φάει!
Το φαγητό είναι ικανοποίηση του αρχέγονου ενστίκτου και απόλαυση για πολλούς αλλά ποτέ καταναγκασμός και υποχρέωση!