Ταξίδι στο χρόνο ...Τηλεπικοινωνίες...Οταν περίμενες 8 χρόνια για τηλέφωνο...

Σήμερα φαίνεται αδιανόητο να μην έχει κάποιος τηλέφωνο. Για τη δική μας γενιά (στο τέλος της δεκαετίας του ’80, οι εκκρεμείς αιτήσεις για τηλέφωνο ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο), οι τηλεπικοινωνίες έχουν την ιστορία τους . Ας τη θυμηθούμε !

Ενα χρόνο μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου ξεκινά η ιστορία του ΟΤΕ. Η ιδιωτική Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία (ΑΕΤΕ) που είχε ιδρυθεί το 1926 έδωσε τη θέση της στον Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος.
O νέος ΟΤΕ ξεκίνησε μέσα από δύσκολες συνθήκες. Τα όποια τηλεπικοινωνιακά δίκτυα (τηλεφώνου και τηλεγράφου) είχαν καταστραφεί στη διάρκεια της κατοχής των Γερμανών, ενώ ο εμφύλιος πόλεμος που είχε λήξει λίγο πριν δεν είχε επιτρέψει την ανακατασκευή του δικτύου. Συνολικά την περίοδο εκείνη λειτουργούσαν στη χώρα κάτι περισσότερο από 60.000 συσκευές αυτόματης τηλεφωνίας – ήτοι ένα τηλέφωνο ανά 100 κάτοικους.
Με την βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ, ύψους 9 εκατ. δολ. ΗΠΑ, ο ΟΤΕ κατάφερε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 σχεδόν να τριπλασιάσει τη διείσδυση φτάνοντας στις 2,88 τηλεφωνικές συνδέσεις ανά 100 κάτοικοι. Στη δεκαετία του ’60 ξεκινά η ανάπτυξη των διεθνών τηλεπικοινωνιακών συνδέσεων με την ανάπτυξη υποθαλάσσιων ζεύξεων και την αυτοματοποίηση του υπεραστικού δικτύου, το οποίο μέχρι τότε λειτουργούσε μέσω των χειριστριών.
Παράλληλα ο ΟΤΕ σκάβει όλες τις πόλεις προκειμένου να περάσει καλώδια που θα συνδέσουν τους κατοίκους μεταξύ τους. Οι γειτονιές με τους χωμάτινους δρόμους, πνίγονται στη σκόνη και στη λάσπη και άλλοι «καταριούνται» τον ΟΤΕ και άλλοι υπομονετικά, αναμένουν για την τοποθέτηση τηλεφώνου. Είναι η εποχή όπου η χώρα επιτυγχάνει έναν από τους υψηλότερους στόχους ανάπτυξης στον κόσμο.
Οι εκκρεμείς αιτήσεις τηλεφωνικής σύνδεσης ανέρχονται σ’ όλες τις περιόδους σε εκατοντάδες χιλιάδες με αποκορύφωμα το τέλος της δεκαετίας του ’80, όπου οι εκκρεμείς αιτήσεις ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο. Την εποχή εκείνη, για να αποκτήσει τηλέφωνο κανείς στα βόρεια προάστια της Αττικής που αναπτύσσονται αλματωδώς, έπρεπε να έχει ως μέσον… υπουργό. Τη ζήτηση αυτή, τελικά θα ικανοποιήσουν οι αμφιλεγόμενες συμφωνίες της δεκαετίας του ’90 με τις εταιρείες Siemens και Ιntracom.
Οι εκκρεμείς αιτήσεις μειώνονται για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου αρχίζει η εφαρμογή του Επείγοντος Προγράμματος Ανάπτυξης Τηλεπικοινωνιών (ΕΠΑΤ) με έμφαση στην Αττική. Τα υπόλοιπα αποτελούν τη σημερινή πραγματικότητα.

Το κόκκινο τηλέφωνο με τον κερματοδέκτη.

Στα περίπτερα, το κόκκινο τηλέφωνο μας βοηθούσε στην εκτός σπιτιού επικοινωνία αν βέβαια είχαμε την τύχη να «βγάλουμε γραμμή» με την … τρίτη…τέταρτη…διότι το νόμισμα (δραχμή) που έμπαινε από πάνω έβγαινε από κάτω!

Ο τηλεφωνικός θάλαμος και ο Χρυσός οδηγός.

Ο τηλεφωνικός θάλαμος μέσα είχε (όχι πάντα) τον τηλεφωνικό κατάλογο του Ο.Τ.Ε … σε τεύχη και αντε και κανένα στυλό.

Μπαίναμε μέσα κλείναμε και την πόρτα, αν έκλεινε, βάζαμε το κέρμα στο τηλέφωνο και σχηματίζαμε το νούμερο στο καντράν. Το αν θα άκουγες τον άνθρωπο στην άλλη πλευρά της γραμμής ήταν καθαρά θέμα … τύχης ! Η συνομιλία θα έπρεπε να είναι ταχύτατη μια και σχεδόν πάντα υπήρχε κάποιος απ’ έξω να χτυπάει την πόρτα και να φωνάζει …»συντόμευε»! Που να τα πεις αυτά στα σημερινά παιδιά και να μην αναρωτηθούν ….» άραγε πότε να γεννήθηκε … σε ποιά τραγική εποχή να έζησε» ?

Αντε μετά να κάτσεις να εξηγήσεις.