Άρθρο Νίκου Μπίστη: Ο διπλά προστατευόμενος Κώστας Καραμανλής

Η υπόθεση Novartis είναι σε εξέλιξη. Δηλώσεις του τύπου «είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο από ιδρύσεως  του ελληνικού κράτους» όπως και κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις ότι «πρόκειται για τεράστια σκευωρία» ελπίζω ότι  θα δώσουν την θέση τους σε πιο ψύχραιμες προσεγγίσεις.

Γράφει ο Νίκος Μπίστης//thecaller.gr

Σε μια υπόθεση υπαρκτή με διεθνή διάσταση και σε μια δημοκρατία που λειτουργεί δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν  της διαλεύκανσης από την δικαιοσύνη. Με όλα τα προβλήματα που έχει αυτή, με όλα τα προβλήματα που της προσθέτουν  οι πολιτικές δυνάμεις με άμεσες η έμμεσες παρεμβάσεις μόλις αντιληφθούν ότι ο προσανατολισμός της δεν τους είναι αρεστός. Όσο σχετική και αν είναι η ανεξαρτησία της, άλλος δρόμος δεν υπάρχει αν θέλουμε να παραμείνουμε μια ευνομούμενη δημοκρατία και να μην μετατραπούμε σε ζούγκλα.

Η αρχική πρεμούρα (δεν βρίσκω άλλη λέξη) με την οποία η κυβέρνηση παρουσίασε πανηγυρίζοντας  την υπόθεση την εξέθεσε, ανέδειξε πολιτική σκοπιμότητα μαζί με αντιθεσμική συμπεριφορά. Η απροκάλυπτη ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής μπορεί να οδηγήσει τελικά σε συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων. Το χειρότερο θα είναι να μπουν όλα στο μίξερ του «όλοι ίδιοι είναι και τίποτε δεν γίνεται». Καθόλου τυχαία η Χρυσή Αυγή μυρίστηκε αίμα και έσπευσε να εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις ψαρεύοντας όπως και στο εθνικιστικό συλλαλητήριο - όπου 20 % των συμμετασχόντων δεν πάνε στις κάλπες- στην δεξαμενή της οργισμένης, τυφλής αντισυστημικής ψήφου. Για πρώτη φορά φαίνεται ότι υπάρχουν δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ που συνειδητοποιούν τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της πρακτικής και οι τόνοι έπεσαν. Θα δούμε στην συνέχεια αν αυτό είναι συγκυριακό και οι έξαλλοι επιβληθούν .

Όμως η υπόθεση αυτή μέχρι στιγμής έχει δώσει ένα πρώτο, αδιαμφισβήτητο πολιτικό συμπέρασμα. Ένα συμπέρασμα στο οποίο βέβαια  αβίαστα μπορούσε να  καταλήξει κάποιος χρόνια τώρα  διαβάζοντας την εκτόξευση ελλείμματος και χρέους κατά την αφανή πενταετία 2004 2009. Η οσμή όμως σκανδάλου έκανε τους πολλούς να σκύψουν τώρα πάνω στους αριθμούς. Το 2003 η κυβέρνηση Σημίτη είχε την δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στα 2,1 δις € και προετοίμαζε την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Μετά ήρθε η επανίδρυση του κράτους, η κατάργηση της λίστας φαρμάκων και σε 5 χρόνια η φαρμακευτική δαπάνη υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο 5,1 δισ. ευρώ. Επειδή η χώρα ούτε ήπειρο ούτε πλανήτη άλλαξε, κάτι άλλο συνέβη. Αυτό αποδεικνύεται και από την συνέχεια. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ψηφίζει την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, μετά έρχεται η τρόικα και το 2014 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη πέφτει στα επίπεδα του 2003. Εγώ δεν θα κάνω το λάθος να συνάγω ποινικού χαρακτήρα συμπεράσματα καταδικάζοντας τον τότε πρωθυπουργό η άλλους Υπουργούς της περιόδου. Δεν έχω τέτοια στοιχεία. Εξάλλου οι ζημιές στην οικονομία δεν είναι πάντοτε, ούτε κυρίως , προϊόν δόλου ή χρηματισμού. Αρκεί και με το παραπάνω η έλλειψη σχεδίου και γνώσης, η αδιαφορία, η τεμπελιά, ο «ωχαρδεφισμός», «προσόντα» που διέθετε σε αφθονία η διακυβέρνηση Καραμανλή. Αυτό όμως που προξενεί εντύπωση είναι ότι στην δικογραφία αναφέρονται 9 πρώην Πρωθυπουργοί και Υπουργοί της περιόδου που μειώθηκε η δαπάνη και μόνο ένας (Αβραμόπουλος) της περιόδου της εκτόξευσης. Η «ξεκούδουνη» μάλιστα σπουδή με την οποία ο προστατευόμενος μάρτυς καλύπτει τον πρώην πρωθυπουργό - ως παρασυρθέντα- δεν είναι μόνο κωμική. Οδηγεί ευθέως στην υποψία ότι πρόκειται περί καθοδηγούμενου μάρτυρος καθιστώντας εκ των πραγμάτων αναξιόπιστη και την υπόλοιπη μαρτυρία του. Η δε «κάλυψη» την οποία παρέχει ο τότε πρωθυπουργός στον απαιτούντα κάλυψη Υπουργό του  δείχνει να επιβεβαιώνει την λαϊκή ρήση «κράτα με, να σε κρατώ».



Αυτό που σε κάθε περίπτωση αποτελεί πολιτικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους - αυτό πράγματι μπορεί και από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους- είναι η απόλυτη στήριξη που δίνουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στον Κώστα Καραμανλή και την αφανή διακυβέρνηση του. Σαν να μην υπήρξε, σαν να μην διακυβέρνησε και κυρίως σαν να μην παρήγαγε αποτελέσματα η αόρατη και νωχελική διακυβέρνηση του. Σιωπά πεισματικά ο ίδιος, σιωπούν ένοχα και αυτοί.

Προσπαθώ να φανταστώ τι θα έλεγαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αν στην θέση του Καραμανλή ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού γενικότερα  του Κινήματος Αλλαγής. Αρχιερέας της διαπλοκής θα ήταν ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός. Τώρα απόλυτη σιωπή. Τον ρόλο του συνδέσμου εποχών και καταστάσεων ώστε να μένει στο απυρόβλητο ο Κώστας Καραμανλής έχει αναλάβει ο έμπιστος Καραμανλή και Τσίπρα και άνθρωπος για όλες τις καταστάσεις  κ. Παπαγγελόπουλος. Την παρουσία του πρώην επικεφαλής της Κ.Υ.Π επί ΝΔ στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ουδέποτε αποδοκίμασε ο Καραμανλής και οι αποκαλούμενοι Καραμανλικοί της ΝΔ, περιοριζόμενοι αραιά και που σε μια χαμηλών τόνων αποδοκιμασία του Καμμένου. Τώρα όμως οι σκελετοί βγαίνουν με θόρυβο από τα ντουλάπια. Η  παρουσία Παπαγγελόπουλου και Καμμένου στην Κυβέρνηση αποτελεί βάρος που με ελεύθερη επιλογή του σηκώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βάρος που αχρηστεύει το επιχείρημα του νέου που αγωνίζεται κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος όταν συγκυβερνά με τους πιο παλαιοκομματικούς εκπροσώπους του. Και όπως ακριβώς η δυσφορία για τον Καμμένο πολλαπλασιάζεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ , έτσι έρχεται η ώρα που η αντίδραση θα επεκταθεί στην απαγορευμένη ζώνη της καραμανλικής επιρροής.

Από την άλλη πλευρά ο κ. Μητσοτάκης ακόμα και αν θέλει είναι πασιφανές ότι δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί πολιτικά από την περίοδο Καραμανλή και τους πρωταγωνιστές της. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει απλώς απαγορευμένη ζώνη αλλά απαίτηση υπεράσπισης της περιόδου από μεγάλο μέρος του κόμματος του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι κατά καιρούς να κτυπάει τα  εξαπτέρυγα ( π.χ. Αντώναρος) όταν υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.

Με όλα αυτά ίσως να προκύψει κάτι θετικό: Το τέλος του μύθου του εν αναμονή εθνικού κεφαλαίου.