Δυο ομάδες όλη η κατάντια μας

Του Κωνσταντίνου Β. Ντακαλέτση, Δικηγόρου
Συναντήθηκαν προχθές το βράδυ σ’ ένα καράβι, δυο ομάδες αθλητών.

Η πρώτη, με περισσότερους από 100 αθ
λητές, ηλικίας 10-12 ετών (μικρούς ήρωες), που ξεκίνησαν από τις 6 τα χαράματα, σε αντίξοες συνθήκες, μακριά από την έδρα τους, χωρίς καλά-καλά αποδυτήρια και ζεστό νερό, χωρίς ξεκούραση αλλά με πείσμα και ψυχή, έδωσαν τον αγώνα τους πολιτισμένα κι όμορφα με τους περισσότερους αθλητές να πετυχαίνουν ατομικά ρεκόρ και πάρα πολλούς να παίρνουν μετάλλια (χρυσά, αργυρά, χάλκινα), χωρίς κανένα οικονομικό όφελος. Κατάκοποι και ταλαιπωρημένοι πήραν το ταξίδι της επιστροφής.

Την ίδια ώρα η δεύτερη ομάδα, περί τους 22 αθλητές (11+11), ηλικίας 20-30 ετών περίπου, επέστρεφε κι εκείνη από τον εκτός έδρας αγώνα της, με όλες τις ανέσεις της αλλά με μέτρια αποτελέσματα τόσο της ημέρας όσο και γενικότερα της ομάδας, πλην όμως με πολύ καλές αμοιβές.

Κατά τη συνάντηση θα περίμενε κανείς η δεύτερη ομάδα (η μέτρια) να δώσει συγχαρητήρια στην πρώτη (που διέπρεψε) και να «υποκλιθεί» με ταπεινότητα μπροστά στους μικρούς-ήρωες αθλητές που έδωσαν την ψυχή τους γι’αυτό που αγαπούν. Κι όμως τα πράγματα έγιναν ανάποδα. Λίγοι στην αρχή, πολλοί αργότερα μικροί αθλητές, παρασυρμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και από κάποιους κηδεμόνες τους έτρεξαν εκείνοι να υποκλιθούν στους μέτριους, να φωτογραφηθούν μαζί τους, να ζητήσουν αυτόγραφο και σε μερικές περιπτώσεις το αυτόγραφο των μετρίων να μπει στο μετάλλιο των άξιων! Οι δε μέτριοι, όλο χαμόγελο και κομπασμό δεν διανοήθηκαν καν να ζητήσουν  κι εκείνοι αυτόγραφο ή μια φωτογραφία από τους άξιους μικρούς-ήρωες αθλητές.

Δυστυχώς, η ίδια εικόνα παντού, όχι μόνο στον αθλητισμό. Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν τι φταίει για την κατάντια μας. Όταν οι άξιοι υποκλίνονται στους μέτριους, όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι και τοποθετείς τα πόδια στο κεφάλι και το κεφάλι στα πόδια, τότε ούτε να προχωρήσεις μπορείς ούτε να σκεφτείς…

Καληνύχτα Ελλάδα, κοιμήσου βαθιά και ονειρέψου τι θα βρεις όρθιο όταν ξυπνήσεις!