Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Για το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου «γινάτι, Ο σοφός της λίμνης»

     του Γεωργίου Δ. Καψάλη
Πρύτανη Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Έχω αναφέρει και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις ότι, προσωπικά, αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος και συγκινημένος, όταν ένας Ηπειρώτης, ένας συμπατριώτης μας, διακρίνεται στα γράμματα, στις τέχνες, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό. Είναι ένα κρυφό καμάρι, ένας ειλικρινής σεβασμός, μία πραγματική αναγνώριση για κάτι που αναδεικνύει τον τόπο μας, τη μικρή μας πατρίδα, την ιστορία και τον πολιτισμό μας.
Η ικανοποίηση αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν το τιμώμενο πρόσωπο, όπως στην περίπτωσή μας, ο Γιάννης Καλπούζος, διακρίνεται και ξεχωρίζει για τη σεμνότητά του, για τους χαμηλούς τόνους που κρατάει, παρά τις μεγάλες επιτυχίες που γνωρίζει, για τη γνησιότητά του, για την αγάπη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του και την Ήπειρο, για τη νοσταλγία του στον καημό που εκφράζουν τα τραγούδια και τα μοιρολόγια της Ηπείρου.
Θαυμάζω τον Γιάννη Καλπούζο για τον μόχθο του, για όσα βασανίζουν την ψυχή του  και προσπαθεί κάθε φορά να τα δαμάσει, χωρίς να τα αδικήσει. Τον θαυμάζω για τις ατέλειωτες ώρες που διαθέτει να διαβάσει και να μελετήσει, να γράψει και να αναδείξει τα τόσα πολλά και τα τόσα περίπλοκα, που κρύβει αυτός ο τόπος στα σπλάχνα του, αρκεί να υπάρχει πάντα ένας ανάλογος Γιάννης Καλπούζος, για να τα φέρνει στο φως και να τα χαιρόμαστε όλοι.
Αυτή τη φορά, μετά τη «Σέρρα» που συντρόφευσε και εμένα, αρκετά βράδια, για να τη μελετήσω και να την παρουσιάσω, ήρθε η σειρά για το «γινάτι» που δεν βγάζει μάτι, αλλά που μπορεί να αποτελέσει στόχο, επιδίωξη, επιμονή. Και όλα αυτά σε μια δύσκολη χρονική περίοδο, σε μια πόλη, όπως τα Γιάννενα, γεμάτη από πολιτισμούς, διαφορετικές ράτσες, γλώσσες και εθνικότητες που συνυπάρχουν, που διαφωνούν, που αντιμάχονται, αλλά και που γνωρίζουν πως πρέπει να συμπορευθούν. Πάθη, έρωτες, σκοπιμότητες κάθε είδους, αντιπαλότητες, μέσα σε μια πόλη που είναι γεννημένη και μαθημένη να τα έχει όλα μαζί.
Ο αναγνώστης δεν αισθάνεται μόνο ότι ο συγγραφέας του βιβλίου συμμετέχει ενεργά σε όλα αυτά. Αισθάνεται πως και ο ίδιος, εκατό χρόνια μετά, είναι ένα με αυτά, με αυτά που λέγονται, με αυτά που κρύβονται και με αυτά που εννοούνται.
Είμαστε τυχεροί και ευγνώμονες που ο Γιάννης Καλπούζος έγραψε αυτό το βιβλίο, δώρο ψυχής και ζωής για τον καθένα από εμάς.