Χαρούλα Βερίγου-Μπάντιου:"Οι άλλες ν'απλώνουν ρούχα και συ τριαντάφυλλα"Νέο βιβλίο

Γυναίκες Ηπειρώτισσες  σκιορίσματα της φύσης…
Όταν κατεβαίνει παγωμένος o αέρας από τη Μουργκάνα, τον Γράμμο, το Μιτσικέλι, τα Τζουμέρκα, την Πίνδο, θαρρείς  φυσά  για να γυρίσει ακόμη μια φορά σελίδες της μνήμης και της ιστορίας. Πρόκληση και πρόσκληση μιας άλλης ανάγνωσης για να συλλαβίσεις το χρέος, να ψιθυρίσεις και να συμπληρώσεις ονόματα.
Σε τούτη την άγονη φλούδα της γης, καθεμιά γυναίκα του παλιού καιρού, είναι ένας θρύλος, ένα σύμβολο.
Γυναίκες Ηπειρώτισσες, της αντοχής, της υπομονής, της περηφάνιας, της αυτοθυσίας, της τιμής.
Θα τις ανταμώσεις, στα καταράχια και στα ρέματα, στις βρύσες, στις ρούγες, στα ρόγκια ζαλωμένες ξύλα ή και με τη σαρμανίτσα στην πλάτη καμιά φορά.
Θα τις αναγνωρίσεις από την πυρωμένη ψυχή, αυτή που κρατούν απαράδοτη στα δόντια και δεν θα τις αστοχήσεις ποτέ. Μέσα σου, θα καίει και θα φέγγει το βλέμμα τους.
Γυναίκα Ηπειρώτισσα, της άγρυπνης πάλης…
Για εσένα, με ευγνωμοσύνη τούτη η ταπεινή κατάθεση της δικής μου ψυχής.
Κέρκυρα 9 Ιουνίου 2017
Χαρούλα Βερίγου - Μπάντιου

Έγραψαν για το βιβλίο :
1) Η γραφίδα της Χαρούλας Βερίγου φωτίζει πρόσωπα και γεγονότα και συνθέτει καλαίσθητα μικρά έργα  τέχνης, άρτια διηγήματα.
Τα διηγήματα της συλλογής δεν είναι κείμενα μιας αναγνώσεως. Προκαλούν τον αναγνώστη σε πολλές αναγνώσεις.
Τα διηγήματα, σε ζωντανό θεσπρωτικό γλωσσικό ιδίωμα, με πλούσιο λαογραφικό στοιχείο, αποτελούν άρτια κινηματογραφικά σενάρια και περιμένουν τον σκηνοθέτη, που θα τα ‘ανεβάσει’ στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη.
             Κώστας Μουτζούρης, φιλόλογος
            Πρόεδρος του Κέντρου Κρητικής Λογοτεχνίας

2) Διαβάζοντας τις ιστορίες του βιβλίου νιώθεις σάματις να βγαίνεις από έναν άγνωστο, απάτητο, πανάρχαιο, παρθένο και ειδυλλιακό κόσμο, που σε άφησε θαμπωμένο, σάματις να πέρασες ανάμεσα από τις αύρες του νοτιά περπατώντας να μην ξυπνήσεις το σύμπαν των άστρων και τη χλόη της γης στα πουπουλένια μονοπάτια της πάχνης, σιγά για να μην τα πατήσεις και τα κηλιδώσεις.

Καθώς οι πηγές των αφηγήσεων εντοπίζονται σ’ έναν γνωστό χωροχρόνο και διαδραματίζονται στην μεθόριο και παραμεθόριο της Θεσπρωτίας της Ηπείρου, δεν περιορίζονται μόνο εκεί στο περιθώριο της υπαίθρου, αλλά παίρνουν οικουμενικές διαστάσεις.

Όλα αυτά τα βιώματα πηγάζουν από εθνικές και κοινωνικές τραγωδίες και ο αφηγητής εγγυάται την αυθεντικότητα της προφορικής καταγραφής τους.

Νίκος Κατσαλίδας (Συγγραφέας Μεταφραστής)

3) Σε αυτό το βιβλίο, με τις επτά ιστορίες γυναικών της Ηπείρου, η συγγραφέας σκαλίζει με το μολύβι της ψυχές. Μπαίνει στο μυαλό αυτών των γυναικών και φέρνει στο φως τις ζωές τους. Γυναίκες οι πρωταγωνίστριες, βιώνουν τη σκληρότητα και το άδικο στα έρημα βουνά του τόπου τους. Στην Ήπειρο μιας δύσκολης εποχής.

Χρήστος Δούλης (Συγγραφέας)
       

Σημείωμα συγγραφέως 
Ζωντανό στοιχείο πολιτισμικής ταυτότητας ακόμη και σήμερα, τούτο το ιδίωμα της γλώσσας στην παραμεθόριο περιοχή της Ηπείρου, κυρίως στον προφορικό λόγο, δεν με άφησε ασυγκίνητη κι ας μην είναι η Ήπειρος ο γενέθλιος τόπος μου. Ένα σύνολο εκφράσεων και λέξεων, εδώ και τριανταπέντε χρόνια, έχει αφήσει τα δικά του σημάδια και χνάρια στην ψυχή μου και συνεχίζει να οριοθετεί με τον τρόπο του, νέες δυνατότητες σε δράσεις, ενέργειες και καταστάσεις που με συνδέουν με αυτή την ξεχωριστή φλούδα της ελληνικής γης και τους ανθρώπους της. Τα διηγήματα αυτά, αποτελούν την συναισθηματική και λεκτική έκφραση της ψυχής γυναικών και τη σχέση – βίωμα, έναντι στα πρόσωπα και στα γεγονότα της ζωής τους. Γράφοντας, αισθάνθηκα την πληρότητα που έχει αυτή η μοναδική ισότητα έκφρασης της ντοπιολαλιάς και το αποτέλεσμα, είναι ένα μικρό δείγμα συνδημιουργίας, κατάθεση ψυχής, κόντρα στη λήθη και την εγκατάλειψη της γλώσσας. Άλλωστε, οι ιστορίες που μού διηγήθηκαν ήταν: «για να σωθεί ό,τι έμεικε, η γλώσσα μο ψ(χ)υχούλα, εμείς σκαπετίσαμαν απέκει, φύγαμαν, ’κείνοι που έρχονται, να γρωνίσουν κι ας είναιτο απ’ τα βάσανα και την τυραγνία τη δική μας», έτσι μού είπαν απλά, πονετικά και με σεβασμό. Μαζί τους ένιωσα τα χρώματα και τις μυρωδιές του τόπου καλύτερα και το βλέμμα τους πλημμύρισε με ζεστασιά και ανθρωπιά την καρδιά και την σκέψη μου. Από την ψίχα της ψυχής, τις ευχαριστώ καταθέτοντας την ευγνωμοσύνη μου στο φως αυτό που δικαιώνει και δικαιώνεται στην αγάπη.
Βιογραφικό σημείωμα


 Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα.  Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω και εργάζομαι στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Μου αρέσει η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις, δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Η πρώτη κατάθεση γραφής στην παιδική λογοτεχνία με το βιβλίο «Ιστορίες για φεγγάρια». Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια» και η συλλογή διηγημάτων «Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα» βιωματικές ιστορίες γυναικών της Ηπείρου γραμμένο στο γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής. Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Γιώργη Κοντογιάννη.