Παραδομένο στη φθορά του χρόνου "σβήνει" το Κάστρο στο Μαργαρίτι Θεσπρωτίας

"Εκείνο το Κάστρο του Μαργαριτίου δεν θα αναδειχθεί ποτέ ; Λες και ο Δήμος Ηγουμενίτσας είναι μόνο η Ηγουμενίτσα ,τα πέριξ αυτής ,η Πέρδικα και τα Σύβοτα..Ας όψονται αυτοί που μας έφεραν τον Καλλικράτη ."

Την παρέμβαση των τοπικών Αρχών για το κάστρο Μαργαριτίου που "σβήνει" παραδομένο στην εγκατάλειψη και την αδιαφορία , ζητά με το παραπάνω σύντομο μήνυμά της η Αδελφότητα Συλλόγων Μαργαριτίου .
Η σημερινή εικόνα , του μνημείου είναι αποκαρδιωτική , αφού παντού κυριαρχούν τα σημάδια που έχει αφήσει πάνω του ο χρόνος.
Κι όμως το συγκεκριμένο μνημείο θα μπορούσε με την κατάλληλη φροντίδα να αναδειχθεί και να αποτελέσει τουριστικό προορισμό .
Το Κάστρο στο Μαργαρίτι
Το συγκεκριμένο κάστρο[1] που βρίσκεται στα νότια του χωριού Μαργαρίτι ,είναι οθωμανικό ενώ στη θέση του προϋπήρχε Βυζαντινό φρούριο, που κατελήφθη για λίγο από τους Ενετούς μετά από μια μάχη που άφησε εποχή.Αρχισε να κατασκευάζεται από τους Τούρκους το 1549 επάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος αρχαίου οχυρού, και καταστράφηκε από τους Ενετούς το 1571.

Η ιστορία του έχει ως εξής[2]
Τον 16ο αιώνα, οι Βενετοί κατείχαν την Πάργα που αποτελούσε για αυτούς σημαντικό στρατηγικό σημείο. Η ενδοχώρα ανήκε στους Οθωμανούς οι οποίοι έκαναν επιδρομές με ορμητήριο το κάστρο του Μαργαριτίου.
Ο Τούρκος περιηγητής Ελιβιά Τσελεπή αναφέρει ότι το κάστρο χτίστηκε από έναν «άπιστο ψαρά». Είναι πολύ πιθανόν, πίσω από τον όρο balıkçı (ψαράς) που χρησιμοποιεί να κρύβεται η μεγάλη Βυζαντινή οικογένεια της Ηπείρου, οι Αψαράδες.
Ένας βασικός λόγος για τη δημιουργία του φρουρίου ήταν η επαναστατικότητα των ντόπιων κατοίκων. Οι εξεγέρσεις του πληθυσμού ήταν συχνές λόγω της υψηλής φορολογίας (ενώ οι πόροι ήταν πενιχροί), λόγω της μορφολογίας της περιοχής (που διευκόλυνε την απομόνωση, τη διαφυγή και την απόκρυψη) και κυρίως λόγω της γειτνίασης με του Ενετούς (στην Πάργα και στα Επτάνησα).
Μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου ( 7 Οκτώβρη του 1571) όπου νίκησαν οι χριστιανικές δυνάμεις, οι Βενετοί αποφάσισαν την καταστροφή του κάστρου και εκστράτευσαν εναντίον του συνεπικουρούμενοι από Παργιανούς και Κερκυραίους.
Μετά από τρεις διαδοχικές επιθέσεις κατέλαβαν το φρούριο και το κατέστρεψαν ολοσχερώς. Αρχηγός της επιχειρήσεως αυτής ήταν ο Πάολο Ορσίνι.

Δομικά ,Αρχιτεκτονικά στοιχεία
Το μέγιστο μήκος των τειχών είναι 10 μέτρα, στην νοτιοανατολική πλευρά. Σε άλλα σημεία το ύψος είναι χαμηλότερο εξαρτώμενο από τη μορφολογία του εδάφους.[3]
Εξωτερικά της βόρειας πλευράς υπάρχει τετράπλευρος προμαχώνας με ύψος 2 μέτρα θεμελιωμένος στο βράχο
Στο εσωτερικό υπάρχουν δύο περίκλειστες αυλές. Η μία από τις δύο, αυτή στη νοτιοδυτική πλευρά έχει επιχωματωθεί εσωτερικά περίπου κατά 6 μέτρα και έτσι είναι υπερυψωμένη σε σχέση με τα υπόλοιπα τμήματα του κάστρου. Εδώ ήταν ο κεντρικός αμυντικός πυρήνας.
Τα τείχη αυτής της κεντρικής αυλής έχουν πάχος 1 μέτρου με κλίση προς τα έξω στη βάση.
Στη δυτική πλευρά βρισκόταν η πύλη που δεν σώζεται.
Στο εσωτερικό των τειχών, στη δυτική και στη νότια πλευρά, διαμορφώνεται μια σειρά από εσοχές που σχηματίζουν μακρόστενους θαλάμους που προστατεύονται με εσωτερικό επίχρισμα μέχρι κάποιο ύψος. Πάνω σε αυτές τις εσοχές διακρίνονται στηρίγματα ενός δευτέρου ορόφου από τον οποίο δεν σώζονται άλλα ίχνη. Επίσης στο εσωτερικό υπάρχουν κατάλοιπα από δύο δεξαμενές.
Σήμερα διατηρείται καλύτερα η νότια πλευρά του φρουρίου. Η βόρεια είναι γκρεμισμένη.