Kόκκινες ελιές στο δέρμα (κερασοειδή αιμαγγειώματα). Είναι επικίνδυνες και πώς αντιμετωπίζονται;

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr

Πολλοί είναι εκείνοι που ανησυχούν για τις «κόκκινες ελιές» που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία του σώματος. Πρόκειται για αγγειακές δομές, ερυθρές, επίπεδες ή θολωτές. Μπορούν να εμφανιστούν οπουδήποτε στο σώμα. Συνήθως, εμφανίζονται με την πάροδο της ηλικίας.

Αυτές οι «κόκκινες ελιές» λέγονται κερασοειδή  ή κερασόχροα αιμαγγειώματα (Cherry angioma ή Red spot), κληρονομούμενες καλοήθεις αγγειακές βλάβες  που αποτελούν μόνο αισθητικό πρόβλημα. Λέγονται επίσης και στίγματα του Morgan, από το όνομα του Άγγλου χειρουργού που τα πρωτοπεριέγραψε τον 19ο αιώνα.
Είναι έκτοπες δυσπλασίες αγγειακής φύσης του δέρματος. Είναι όλα τα σκούρα κόκκινα στίγματα που μπορεί να εντοπίζονται σε διάφορα σημεία του σώματος μας.

Τα κερασοειδη αιμαγγειώματα αποτελούνται από συστάδες τριχοειδών αγγείων στην επιφάνεια του δέρματος , σχηματίζοντας ένα μικρό στρογγυλό θόλο (« βλατίδα »), η οποία μπορεί να έχει επίπεδη κορυφή. Κυμαίνονται σε χρώμα από ανοιχτό κόκκινο έως βαθύ μπορντό ή μωβ. Στην αρχική τους εμφάνιση μπορεί να είναι μόνο το ένα δέκατο του χιλιοστού σε διάμετρο και σχεδόν επίπεδα, που εμφανίζονται ως μικρές κόκκινες κουκκίδες. Ωστόσο, στη συνέχεια, συνήθως αναπτύσσονται σε περίπου ένα ή δύο χιλιοστά μήκος, και μερικές φορές σε ένα ή περισσότερα εκατοστά σε διάμετρο. Καθώς μεγαλώνουν, τείνουν να μεγαλώνουν σε πάχος, και μπορεί να πάρουν υπερυψωμένο και στρογγυλεμένο σχήμα θόλου. Επειδή τα αιμοφόρα αγγεία που περιλαμβάνει κερασοειδές αιμαγγείωμα είναι τόσο κοντά στην επιφάνεια του δέρματος, μπορεί με τριβή με κάποιο ρούχο ή σε σεντόνι να αιμορραγήσουν. Ο αριθμός τους κυμαίνεται κατά περίπτωση από ελάχιστα έως εκατοντάδες και είναι σπάνιο να εξαφανιστούν μόνα τους.




Τα κερασοειδή αιμαγγειώματα εμφανίζονται συνήθως σε άτομα μέσης ή και νεαρής ηλικίας και η συχνότητα και το μέγεθός τους αυξάνεται με τα χρόνια. Μπορούν επίσης να εμφανιστούν με πιο επιθετικό τρόπο σε οποιαδήποτε ηλικία.

Η αιτία για την ανάπτυξη του κερασοειδούς αιμαγγειώματος δεν είναι κατανοητός. Σπάνια προκαλούνται από μια εσωτερική κακοήθεια. Το αιμαγγείωμα μπορεί να έχει αναπτυχθεί μέσω δύο διαφορετικών μηχανισμών: αγγειογένεση (ο σχηματισμός νέων αγγείων) και φλεβογένεση (ο σχηματισμός νέων φλεβών)
Έχει αποδειχτεί ότι στην εμφάνισή τους έχουν ρόλο μοριακοί και γενετικοί μηχανισμοί. Στα γεροντικά αιμαγγειώματα βρέθηκε ότι τα επίπεδα του ΜicroRNA ήταν σημαντικά μειωμένα σε σύγκριση με το κανονικό δέρμα.
Επίσης χημικές ουσίες και ενώσεις έχουν παρατηρηθεί ότι προκαλούν κερασοειδή αιμαγγείωματα. Τέτοιες είναι το αέριο μουστάρδας, η βουτοξυαιθανόλη, βρωμίδια και η κυκλοσπορίνη.
Τα κερασόχροα αιμαγγειώματα μερικές φορές σχετίζονται με τις ορμονικές αλλαγές στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ενώ η μόνη και ευτυχώς σπάνια περίπτωση που θα πρέπει να μας κινητοποιήσουν είναι όταν εμφανιστούν πάρα πολλά μαζί σε μικρό χρονικό διάστημα, οπότε ίσως να σχετίζονται με κάποια εσωτερική νεοπλασία του οργανισμού και ειδικότερα με όγκους που εκκρίνουν προλακτίνη ή άλλες ορμόνες, οπότε θα πρέπει να γίνεται ο σχετικός έλεγχος.
Τέλος είναι ακόμη πιθανό να προκληθούν από την κακή διατροφή ενός ατόμου, με τη συσσώρευση πολλών τοξίνων στο έντερο ή στο συκώτι.

Θεραπεία
Σε σπάνιες περιπτώσεις απαιτείται η αφαίρεσή τους. Αυτή μπορεί να γίνει με κρυοχειρουργική ή ηλεκτροχειρουργική όπου επιτυγχάνεται με καταστροφή/κάψιμο του ιστού με έναν καθετήρα που έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Επίσης αποτελεσματική είναι η χρήση λέιζερ, με πολύ καλά αισθητικά αποτελέσματα και χωρίς να μένουν ουλές ή υπερμελαγχρώσεις. Πάντα πρέπει όμως πριν την εφαρμογή κάποιας τεχνικής καυτηριασμού να ελέγχονται με δερματοσκόπιο και κατά προτίμηση με ψηφιακό δερματοσκόπιο, για αποκλεισμό πιο σοβαρών βλαβών που μπορεί να προσομοιάζουν σε κερασόχροα αιμαγγειώματα, όπως το πυογόνο κοκκίωμα και κυρίως το αμελανωτικό μελάνωμα, οπότε η αντιμετώπιση είναι τελείως διαφορετική και σύνθετη.

Γενικά τα κερασοειδή αιμαγγειώματα είναι ακίνδυνα, εκτός από πολύ σπάνιες περιπτώσεις που περιλαμβάνουν μια ξαφνική εμφάνιση πολλών αγγειωμάτων, το οποίο μπορεί να είναι ένα σημάδι μιας εσωτερικής ανάπτυξης κακοήθειας.