Λευκάδα:Νέος αγώνας των κατοίκων για τις ξαπλώστρες στην παραλία "Μύλος"

Από το περσινό καλοκαίρι, οι κάτοικοι στον Άγιο Νικήτα Λευκάδας  ξεκίνησαν τον   αγώνα  τους ενάντια στην καταπάτηση της παραλίας Μύλος του Αγ. Νικήτα, την "παραλία της καρδιάς " τους ,όπως την αποκαλούν  αλλά και  μια απο τις τελευταίες παρθένες παραλίες των επτανήσων.

Ο αγώνας τους δικαιώθηκε ως προς το αίτημα τους  να αλλάξει η νομοθεσία ώστε η διαχείρηση των παραλιών να περάσει από τις Κτηματικές Υπηρεσίες στα δημοτικά συμβούλια - όπου έχουν τη δυνατότητα  να παρέμβουν άμεσα ώστε να απαγορευθεί  η εμπορική εκμετάλλευση της παραλίας. Παρ'ολα αυτα, φέτος, όπως αναφέρουν σε σχετική επιστολή , οι ίδιοι επιχειρηματίες μαζίμε την Κτηματική Υπηρεσία Λευκάδας επέστρεψαν δριμύτεροι.
Οι κάτοικοι  δηλώνουν
αποφασισμένοι να μην κάνουν βήμα πίσω στον αγώνα  τους και όπως αναφέρουν στην επιστολή-διαμαρτυρία δεν θα ανεχθούν να μείνει ούτε ξαπλώστρα, ούτε καντίνα και κάμερες στο μέρος που αποθηκεύουν  όλες τις καλοκαιρινές τους  αναμνήσεις.
Δείτε  τι αναφέρουν στην επιστολή που έστειλαν στο epirus-tv-news.
Επιστολή -διαμαρτυρία Ανοικτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίου Νικήτα
Το περασμένο καλοκαίρι, οι κάτοικοι του Αγίου Νικήτα καθώς και πολλοί άλλοι φίλοι της παραλίας του Μύλου, δώσαμε έναν αγώνα ενάντια σε δυο επίδοξους επιχειρηματίες που, με την χυδαία και απροκάλυπτη υποστήριξη της Κτηματικής Υπηρεσίας Λευκάδας, αποφάσισαν να εγκαταστήσουν ομπρελο-καθίσματα σε μια από τις τελευταίες παρθένες παραλίες του τόπου μας, τον Μύλο.

Από μεριάς μας - ως Ανοικτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίου Νικήτα – ο αγώνας αυτός μας έφερε όλους πιο κοντά και μας ένωσε γύρω από έναν κοινό σκοπό: την απελευθέρωση της παραλίας της καρδιάς μας. Από μεριάς του κοινού μετώπου μεταξύ επιχειρηματιών και Κτηματικής Υπηρεσίας, το περσινό καλοκαίρι ανέδειξε το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από τις συνεχείς υπόγειες συνεννοήσεις τους, τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα πριν από "αιφνίδιους" κρατικούς ελέγχους, καθώς και από τις άφθονες μηνύσεις τόσο προς εμάς όσο και προς αρκετούς δημοσιογράφους που αναδημοσίευσαν αυτά που είχαμε να πούμε.

Μέσα από τη δημόσια κατακραυγή μας, τις καταγγελίες και τις παρεμβάσεις κόψαμε τη φόρα σε αυτούς που νόμιζαν ότι οι δημόσιοι χώροι είναι τσιφλίκι τους, δώσαμε πανελλαδική εμβέλεια στο ζήτημα μέσα από τα μέσα ενημέρωσης, σταθήκαμε όλοι μαζί ηθικά και υλικά απέναντι στις κούφιες μηνύσεις τους και, εν τέλει, πετύχαμε να αλλάξει η νομοθεσία περί της διαχείρισης των παραλιών. Συγκεκριμένα, δικαιώθηκε το αίτημα μας που ήθελε τη δικαιοδοσία στα χέρια των δημοτικών συμβουλίων. Εξασφαλίσαμε, έτσι, ότι πλέον μπορούμε να παρέμβουμε ως συλλογικό σώμα στο ντόπιο δημοτικό συμβούλιο και να απαιτήσουμε το αυτονόητο: την απελευθέρωση του Μύλου από κάθε είδους εμπορική δραστηριότητα.

Πιστεύαμε, λοιπόν, ότι είχαμε πλέον απαλλαγεί από διευθύντριες Κτηματικών Υπηρεσιών ή άλλους καλοθελητές υπαλλήλους και επίδοξους συνεργάτες των επιχειρηματιών, και ότι ήταν θέμα χρόνου η παραλία να επιστρέψει στην φυσική της κατάσταση. Κάναμε λάθος. Και κάναμε λάθος όχι διότι δεν απέδωσε ο αγώνας μας, αλλά επειδή υποτιμήσαμε πόσο βαθύ είναι το πηγάδι της ντροπής τους.

Φέτος, έναν χρόνο μετά, ο χορός ανάμεσα στους επιχειρηματίες και την Κτηματική Υπηρεσία γίνεται πιο αισθησιακός από ποτέ. Ύστερα από αίτημα των πρώτων, η Κτηματική Υπηρεσία – σε κοινή επιτροπή με το Λιμεναρχείο και την Πολεοδομία - επαναπροσδιορίζει το όριο παλαιού αιγιαλού και ιδιοκτησίας αυτών και αποφασίζει ότι το νέο όριο (ενώ κατά τον τελευταίο αιώνα βρισκόταν στο βουνό πίσω από την παραλία) κατεβαίνει έως την παραλία! Δίχως να χάσουν χρόνο, λοιπόν, οι επιχειρηματίες εγκαθιστούν και μια καντίνα στο "νέο χωραφάκι" τους, μαζί με κάμερες για την αποδοτικότερη αστυνόμευση του χώρου.

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Παρ' όλη την περσινή μας κατάκτηση να αλλάξει μια ολόκληρη νομοθεσία και να φύγει η διαχείριση της παραλίας από τα χέρια της Κτηματικής Υπηρεσίας, η υπηρεσία αυτή μαζί με τους επιχειρηματίες επιστρέφουν δριμύτεροι και, απροκάλυπτα, επαναπροσδιορίζουν την ιδιοκτησία των τελευταίων, χαρίζοντας τους ένα ολόκληρο κομμάτι της παραλίας!

Συνήθως, στη ζωή ετούτη, μας δημιουργείται η εντύπωση ότι ένα ορισμένο δημόσιο γεγονός αποτελεί το μάτι ενός κυκλώνα αναβρασμού. Όπως, για παράδειγμα, η καταπάτηση του Μύλου. Στην πραγματικότητα, η αντιδικία αυτή είναι η περιφέρεια του κυκλώνα. Το μάτι του, η ουσία της κατάστασης αυτής - που θα μπορούσε να έχει εκφραστεί μέσα από διαφορετικές συνθήκες και πρόσωπα - είναι ότι ένα τέτοιο γεγονός αναδεικνύει όλη την ποιότητα των κοινωνικών μας σχέσεων στη Λευκάδα. Και ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, βάζοντας τους κατάλληλους τίτλους.



Έχουμε:

Δυο επιχειρηματίες που οποτεδήποτε επιθυμούν ένα θαύμα τρίβουν το μαγικό λυχνάρι της Κτηματικής Υπηρεσίας Λευκάδας.
Μια Κτηματική Υπηρεσία που, ακόμα και ύστερα από τον περσινό διασυρμό της για τις απροκάλυπτες σχέσεις της με τους επιχειρηματίες, δεν διστάζει να παριστάνει ξανά το τζίνι της υφαρπαγής των δημοσίων χώρων.
Δυο επιχειρηματίες που έχουν όλα τα λεφτά και το χρόνο του κόσμου για να τρομοκρατούν με μηνύσεις, όχι εμάς αλλά τους ντόπιους δημοσιογράφους.
Ένα κράτος και μια τοπική αυτοδιοίκηση που παριστάνουν τους περαστικούς και παραχωρούν την εξουσία τους στους ντόπιους επιχειρηματίες.

Το μήνυμα είναι ότι όλες αυτές οι σχέσεις δομούν την κοινωνία του νησιού κι απλώς βγήκαν στην επιφάνεια μέσα από το ζήτημα της καταπάτησης του Μύλου. Όπως βγήκαν στην επιφάνεια με τα περσινά μπραβιλίκια στην παραλία Πόρτο Κατσίκι. Κι όπως βγήκαν στην επιφάνεια με τις επερχόμενες εξορύξεις πετρελαίου ανοιχτά της Λευκάδας και με άλλα τόσα που δεν ακούγονται ποτέ.

Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος ανά περίπτωση; Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει ότι εμείς ζούμε στον τόπο τούτο και εμείς έχουμε τον πρώτο λόγο για την τύχη του. Κι εμάς, τόσο για την παραλία μας όσο και για την προστασία της θάλασσάς μας από τη γλίτσα των πετρελαϊκών εταιριών, δεν μας ρώτησε κανείς.

Παρεμπιπτόντως, η δημοσιογραφία, ειδικά εντός μιας λιλιπούτειας κοινωνίας όπως η λευκαδίτικη, υπάρχει για να εστιάζει ακριβώς στα ζητήματα που μας καίνε και όχι για να δίνουν το δελτίο καιρού της εβδομάδας. Ας πούμε λοιπόν το αυτονόητο. Οι ντόπιοι δημοσιογράφοι, μέσα αλλά και έξω από την σφαίρα του ζητήματος του Μύλου, δεν νοείται να ακρωτηριάζονται από κανέναν. Αυτό πρέπει να είναι απαίτηση όλων μας. Αν μη τι άλλο, εμείς ως συλλογικό σώμα, όπως πέρσι έτσι και φέτος, στεκόμαστε δίπλα σε οποιονδήποτε επιλέξει να στηρίξει τον αγώνα μας.

Ας δει ο καθένας, μέσα από αυτές τις λέξεις, πού τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στο κάδρο αυτό. Δηλαδή, το εάν αποδέχεται μια παρέα αρπακτικών να μετατρέψει σε χωράφι της τις παραλίες και τις θάλασσες αλλά και να κόβει τα πόδια στους δημοσιογράφους που "τολμάνε" να αφουγκραστούν την τοπική κοινωνία.

Ας καταλήξουμε. Δεν θα κάνουμε βήμα πίσω μέχρι η παραλία αυτή να απελευθερωθεί από την λέρα που την πνίγει. Δεν θα ανεχτούμε να μείνει ούτε ξαπλώστρα, ούτε καντίνα και κάμερες στο μέρος που αποθηκεύουμε όλες τις καλοκαιρινές μας αναμνήσεις. Φυσικά, για εμάς, πέρα από την τύχη της παραλίας του Μύλου διακυβεύεται και η αξιοπρέπεια μας ως κοινότητα. Έχοντας ο ένας την άλλη δίπλα μας, όλοι μαζί, δεν έχουμε παρά να νικήσουμε αυτόν τον αγώνα δρόμου.



ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΥΛΟΣ



Ανοικτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίου Νικήτα

[φωτό αρχείου]