17o Eκλογοαπολογιστικό Συνέδριο Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων

17o Συνέδριο Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων
Συνέδριο - Παρακαταθήκη για το μέλλον της Εργατικής Τάξης των Ιωαννίνων.

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Δεκέμβρη το 17ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων με κεντρικό σύνθημα «Ενωτικός, μαζικός ταξικός αγώνας, για σύγχρονες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, δουλειά με δικαιώματα». Οι εργασίες του Συνεδρίου, οι τοποθετήσεις της πλειοψηφίας των αντιπροσώπων των σωματείων, η έγκριση του Διοικητικού και Οικονομικού απολογισμού κατέδειξαν ότι οι Γιαννιώτες εργάτες άφησαν μια και καλή πίσω τους τις συμβιβασμένες ηγεσίες ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, όπου μέχρι το 2016 ήταν ο καλύτερος και πρόθυμος συνομιλητής των μεγαλοεργοδοτών στην πόλη. Ότι με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, μαζικότητα και τόλμη το επόμενο διάστημα το Εργατικό Κέντρο θα βαβίσει στα ίδια χνάρια μαζί με τις ταξικές δυνάμεις ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία και τις επιλογές της Κυβέρνησης.
Τις εργασίες του Συνεδρίου άνοιξε, με την εισήγηση του απερχόμενου Διοικητικού Συμβουλίου, ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, Νίκος Έξαρχος, όπου ανέλυσε την κατάσταση της Εργατικής Τάξης στα Γιάννενα, με το διαρκές χτύπημα των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, ακόμη και αυτών που άφησε όρθια η κρίση, τον εξαιρετικά αρνητικό συσχετισμό δύναμης για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Σε αυτή την κατάσταση το μοναδικό αποκούμπι για τους εργάτες της πόλης ήταν το Εργατικό Κέντρο μέσα από τις παρεμβάσεις για όλα τα οξυμένα προβλήματα του Νομού και την αντιπαράθεση με την εργοδοσία και τις Κυβερνήσεις της. Αναδείχθηκε ιδιαίτερα η προκήρυξη και η οργάνωση δεκάδων απεργιών, οι νικηφόροι αγώνες στα Market IN και στο εργοστάσιο της ανακύκλωσης, η οργάνωση 3 Πανηπειρωτικών Συλλαλητηρίων, η αλληλεγγύη προς πρόσφυγες και μετανάστες,  οι αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στη Βάση του Ακτίου κλπ. Φυσικά και δε θα μπορούσε να λείπει η αναφορά στις εξελίξεις στη ΓΣΕΕ και η πάλη με τον εργοδοτικό Συνδικαλισμό καθώς και η ανάγκη για ενίσχυση του ταξικού πόλου συσπείρωσης, του ΠΑΜΕ.
Για το σχεδιασμό για τις κρίσιμες μάχες του επόμενου διαστήματος, φάνηκε η ανάγκη για προετοιμασία ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της ΝΔ με απόφαση για απεργία με ανοιχτή ημερομηνία. Τονίστηκε η παρέμβαση στο μέτωπο των ΣΣΕ, με ιδιαίτερο καθήκον την υπογραφή ομοιεπαγγελματικής σύμβασης στην πτηνοτροφία. Υπήρξε κάλεσμα για το Συλλαλητήριο στις 18 Δεκέμβρη ενάντια στον προϋπολογισμό καρμανιόλα, όπου προβλέπεται νέα κατακρεούργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Τονίστηκε η ανάγκη για συνέχιση του αγώνα ενάντια στους πλειστηριασμούς, για πρωτοβουλίες για τους ανέργους, για την οργάνωση των μεταναστών, την αλληλεγγύη στους προσφυγές. Επίσης οι πρόσφατες απαράδεκτες κινήσεις της Τούρκικης Κυβέρνησης και η παραπέρα κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας εφιστά αναγκαία την επαγρύπνηση της Εργατικής Τάξης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ακόμη για άλλη μια φορά εκφράστηκε η εναντίωση στην εμπορευματοποίηση της υγείας και της Πρόνοιας.
Τέλος έγινε απολογισμός της οργανωτικής κατάστασης του Εργατικού Κέντρου όπου για άλλη μια φορά φάνηκε ότι οι ταξικές δυνάμεις ήταν αυτές που σήκωσαν το βάρος της μαζικοποίησης των συνδικάτων και σωματείων και απευθύνθηκε κάλεσμα ενότητας και δράσης της Εργατικής Τάξης, αγώνα για σύγχρονους όρους δουλειάς, για ζωή με δικαιώματα.
Στην παρέμβασή του, ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, στάθηκε στη διαπάλη του ταξικού εργατικού κινήματος με τη συνδικαλιστική μαφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Ξεκαθάρισε ότι όσο και να προσπαθούν οι “διορισμένοι της Πατησίων 69” να κάτσουν στο σβέρκο της εργατικής τάξης μέσα από νοθεία, οι εργαζόμενοι μέσα από την πάλη τους αργά ή γρήγορα θα τους ξεφορτωθούν. Τόνισε την ανάγκη για ζωντανά συνδικάτα και εργατικά κέντρα όπου ο εργάτης θα τα νιώθει σαν δεύτερο σπίτι του και όχι συνδικάτα και ηγεσίες όπου θα είναι τσιράκια των αφεντικών. Επίσης κατέδειξε ότι πρέπει να μετρηθούν βήματα στην οργάνωση των εργατών, στη ζωντάνια στη λειτουργία των συνδικάτων, στη μαζικότητα τους. Συνδικάτα που θα είναι κόντρα στη μεγαλοεργοδοσία, που θα είναι μπροστάρηδες στην οργάνωση του μεγάλου απεργιακού αγώνα ενόψει της κατάθεσης του αντιασφαλιστικου νομοσχεδίου, που θα παλεύουν για όλη τη ζωή της εργατικής τάξης, για δωρεάν υγεία και πρόνοια, για πραγματικά δωρεάν παιδεία. Ανέδειξε τις νικηφόρες μάχες και κατακτήσεις που είχαν τα συνδικάτα σε μια σειρά χώρους όπως στην COSCO, στην υπογραφή κλαδικής σύμβασης στο μέταλλο κλπ. Τέλος αναφέρθηκε, στην προσπάθεια που πρέπει να γίνει για περαιτέρω οργάνωσης της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης στα σωματεία και τα συνδικάτα, για την ανάδειξη νέων συνδικαλιστών.
Στις τοποθετήσεις της πλειοψηφίας των αντιπροσώπων κυριάρχησε όπως ήταν φυσικό το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα κατατεθεί το επόμενο διάστημα αλλά και αναδείχτηκαν και διάφορα άλλα ζητήματα όπως η αναγκαιότητα για αντισεισμική θωράκιση και αντιπλημμυρική προστασία, για μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, η δράση του Εργατικού Κέντρου στο γονεϊκό κίνημα και η παρεμπόδιση προβολής εθνικιστικών ιδεολογημάτων στους μαθητές, όπως επίσης και η τεράστια συμβολή των λαϊκών μαθημάτων αλληλεγγύης που οργανώνει τα τελευταία χρόνια το Εργατικό Κέντρο. Έγινε φανερή η εναντίωσή σε οποιαδήποτε προσπάθεια καταστολής των λαϊκών αγώνων και το δόγμα «Νόμος & Τάξη». Τέλος κάλεσαν την εργατική τάξη στα Γιάννενα και σε όλη τη χώρα να σταθούν αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες και μετανάστες, να σταθούν δίπλα στο δοκιμαζόμενο αλβανικό λαό μέσα από τη συγκέντρωση ρούχων και ειδών πρώτης ανάγκης.
Στο τέλος της διαδικασίας το σώμα ενέκρινε 3 ψηφίσματα όπου αναφέρονταν στη στήριξη του Εργατικού Κέντρου στον αγώνα που δίνει η εργατική τάξη της Γαλλίας ενάντια στο τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών  τους δικαιωμάτων, τη στήριξη στους μικρομεσαίους αγρότες όπου ξεκινούν κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα μέτρα της κυβέρνησης καθώς επίσης και την αλληλεγγύη στο Σωματείο Μεταλλωρύχων του ορυχείο χρωμίου Μπουλκίζα στην Αλβανία και ζητά την άμεση επαναπρόσληψη του Προέδρου του που απολύθηκε για συνδικαλιστικούς λόγους.




ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΕΡΡΟΥ ΣΤΟ 17ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι,
Θα ΄θελα να κάνω μια διόρθωση μόνο και να θυμίσω σε όλους ότι το ΠΑΜΕ στη δύναμή του αυτή τη στιγμή βρίσκονται 330 πρωτοβάθμια κι επιχειρησιακά σωματεία, 14 ομοσπονδίες του Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα και 16 Εργατικά Κέντρα σε όλη την Ελλάδα. Τα λέω αυτά, για να θυμόμαστε για μερικούς που ξεχνάνε και βεβαίως οι νεότεροι συνάδελφοι να γνωρίζουν και να μαθαίνουν τι είναι το ΠΑΜΕ, γιατί ορισμένοι θέλουν να αποπροσανατολίσουν, θέλουν να συκοφαντήσουν, γιατί ενοχλούνται. Ενοχλούνται από τη στα΄ση του, τη διαχρονική στάση του, απέναντι στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ενοχλούνται απ’τη στάση του απέναντι στις κυβερνήσεις τους και βεβαίως ενοχλούνται από τη στάση του σε εκείνες τις ηγεσίες, ας τις πούμε ηγεσίες, των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Και θα συνεχίσουν να ενοχλούνται. Να’ναι σίγουροι γι’αυτό. Και θα θέλαμε να τονίσουμε και από εδώ, από το Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων να ξεχάσουν ορισμένοι ότι Συνέδριο, μιας και με βάση τη διαδικασία προβλέπεται να γίνει στη ΓΣΕΕ, να ξεχάσουν ότι θα γίνει, εάν δε λυθούν αυτά για τα οποία το ΠΑΜΕ έβαζε και βάζει για να γίνει ένα πραγματικό συνέδριο εργατών  κι όχι νόθων εργοδοτών κι άλλων. Για μας, για την αντίληψη που έχουμε για  το εργατικό κίνημα, είναι σημαντικό ότι πλέον το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων δεν είναι σφραγίδα. Αυτό είναι το νέο που έφερε στο κίνημά μας, στο κίνημα το εργατικό η αντίληψη του ΠΑΜΕ. Γιατί εμείς αγαπητοί συνάδελφοι τέτοια Εργατικά Κέντρα θέλουμε, τέτοια Σωματεία θέλουμε, τέτοιες Ομοσπονδίες θέλουμε. Συνδικάτα ανοιχτά, Συνδικάτα δημοκρατικά, Συνδικάτα συλλογικά, Συνδικάτα μαζικά, Συνδικάτα που ο εργάτης θα συζητάει, θα κουβεντιάζει, θα κρίνει, θα κάνει την κριτική του δηλαδή, θα μπορεί να εκλέγεται. Συνδικάτα όπου ο εργάτης θα το αισθάνεται ότι είναι το δεύτερο σπίτι του. Τέτοια Συνδικάτα επιδιώκουμε και τέτοια Συνδικάτα κάνουμε προσπάθεια όταν μιλούμε για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος κι όχι για κάποιες καρέκλες. Μας αφήνει αδιάφορο αγαπητέ συνάδελφε, για να μη παρεξηγηθούμε, εάν οι δυνάμεις μας στο εργατικό κίνημα θα πάρουν μια έδρα ή θα χάσουν μια έδρα. Για μας το πρόβλημα το ουσιαστικό δεν είναι αυτό. Για μας το πρόβλημα το ουσιαστικό είναι εάν θα μετράμε οργανωμένους εργάτες. Αν θα μετράμε απεργούς εργάτες που θα συνειδητοποιούν τι σημαίνει να μπορεί ο εργάτης, ενώ υπάρχουν τρόφιμα, να μη μπορεί να φάει, ενώ υπάρχει ενέργεια, να μη μπορεί να την έχει. Παρεμπιπτόντως, εδώ πρέπει να ανοίξουμε μεγάλο μέτωπο, με την απελευθέρωση της ενέργειας και το κλείσιμο που ίσως αύριο το ανακοινώσει η κυβέρνηση των λιγνιτωρυχείων, που θα κάνει τη Μακεδονία πάνω, την Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα, θα τις κάνει νέο Μαντούδι, θα ανοίξουν μεγάλο καυγά. Θέλουμε λοιπόν Συνδικάτα που θα συνειδητοποιούν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι υπάρχει άλλη προοπτική στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ο εργάτης να μπορεί να ζήσει εντελώς διαφορετικά. Ότι μπορεί ο εργάτης να ζήσει με αξιοπρέπεια. Μπορεί να ζήσει με συλλογικές συμβάσεις και μισθούς και συντάξεις που θα του δώσουν μια άλλη προοπτική. Να λοιπόν γιατί εμείς παλεύουμε τα συνδικάτα μας να έχουν τέτοια κατεύθυνση. Και ξέρετε, στα Συνδικάτα δε συμμετέχουν μόνο κομμουνιστές, αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Στα Συνδικάτα συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα τι προβληματισμό μπορεί να έχουν στο μυαλό τους. εκεί κρινόμαστε όλοι. Να γιατί επιμένουμε στα Συνδικάτα, στη λειτουργία των Συνδικάτων. Να συνεδριάζουν τα Διοικητικά Συμβούλια. Να γίνονται μαζικές διαδικασίες, γιατί για μας οι συλλογικές διαδικασίες, οι μαζικές, είναι σχολειό. Εκπαιδεύεται ο εργάτης. Εκεί θα δει ποιος είναι ο φίλος του. Ποιος είναι ο εχθρός του. Με ποιόν πρέπει να πάει και ποιόν πρέπει να πετάξει. Τέτοια Συνδικάτα θέλουμε εμείς. Και θέλουμε Συνδικάτα, και το έχουμε αποδείξει αυτό, κόντρα, κόντρα στη μεγαλοεργοδοσία. Κόντρα σε εκείνες τις κυβερνήσεις,  όποιας απόχρωσης, και της σημερινής, της Νέας Δημοκρατίας, που στρέφονται ενάντιά του. Παρεμπιπτόντως να προετοιμαστούμε για μεγάλο απεργιακό αγώνα, για το ασφαλιστικό, που’ναι ένα απ’τα μεγάλα μέτωπα της εργατικής τάξης. Και των παλιότερων και της νέας γενιάς. Μεγάλος απεργιακός αγώνας. Προετοιμασία των εργατών, στους χώρους δουλειάς. Να λοιπόν γιατί εμείς λέμε ότι το ΠΑΜΕ πρόσφερε στην εργατική τάξη. Και θα συνεχίσει να προσφέρει. Τι πρόσφερε; Θα ‘λεγε κανείς. Πρόσφερε, καταρχήν στην κατεύθυνση. Να αλλάξει κατεύθυνση το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να πάψει να έχει κατεύθυνση τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, το συμβιβασμό, τον εταιρισμό, τον κοινωνικό εταιρισμό, τους κοινωνικούς διαλόγους. Είναι μεγάλη η προσφορά σ’αυτό το ζήτημα, του ΠΑΜΕ. Πρόσφερε να απαλλαγεί η εργατική τάξη από όλους αυτούς που έχουν κάτσει στο σβέρκο της. Και είναι οι  διορισμένοι της Πατησίων 69, η ηγετική ομάδα εκεί. Που σωστά και ο Πρόεδρος, έτσι την έχουμε ονομάσει εμείς, «συνδικαλιστική μαφία». Για μας δεν είναι οι εργαζόμενοι, είναι η ηγεσία. Τέτοια ηγεσία πρέπει να την πετάξουν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι στα σκουπίδια. Δεν αξίζει για την τάξη μας. Για την τάξη μας αξίζουν συνδικαλιστές που θα σέβονται τους εργαζόμενους που τους έχουν εκλέξει. Συνδικαλιστές και Συνδικάτα που θα μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της πάλης. Συνδικαλιστές και Συνδικάτα που θα παλεύουν κάθε μέρα για όλη τη ζωή της εργατικής τάξης, ότι αφορά την εργατική τάξη, για τη σύμβαση, για τη σύνταξη, το μισθό, για τον πολιτισμό, για τον ελεύθερο χρόνο, την υγεία, την παιδεία, για όλα. Δε θα αφήνουμε και δεν αφήνουμε να πέσει τίποτα κάτω. Συνδικάτα τα οποία δε θα ξεχωρίζουν τους εργάτες ανάλογα με την εργασιακή σχέση που δουλεύουν. Αλλά θα τους εντάσσουν όλους στα συνδικάτα. Δε θα ξεχωρίζουν εργάτες ανάλογα με το τι Θεό πιστεύει ο καθένας. Τέτοια Συνδικάτα θέλουμε εμείς. Και πείρα υπάρχει. Κι έχει αποκτηθεί χρόνια τώρα από τη δημιουργία του ΠΑΜΕ. Έχουμε νίκες συνάδελφοι, έχουμε. Ξεχάσαμε τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν από τους οικοδόμους, σε εργοτάξια; Να ξεχάσουμε τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν από το συνδικάτο μετάλλου της Αττικής κι όχι μόνο; Να ξεχάσουμε άλλες νίκες που αφορούν απολύσεις, κατακτήσεις; Να ξεχάσουμε πρόσφατα την κατάκτηση των εργαζομένων της COSCO σ’ένα δύσκολο χώρο, μονοπώλιο, που σήμερα ο ΣΕΒ έρχεται και παρεμβαίνει με την Κυβέρνηση να το πάρει πίσω. Έχουμε πολλά παραδείγματα θετικά. Και μη ξεχνάμε αγαπητοί συνάδελφοι και παλιότερα παραδείγματα. Όταν πάλι μπήκαμε μπροστά. Πάλι πρωτοστατήσαμε στην κοινωνική ασφάλιση. Ποιοι βγήκαν μπροστά με το Νόμο Γιαννίτση; Το ξεχάσαμε; Ποιοι βγήκαν μπροστά κι έβαλαν φρένο; Ποιοι ανέδειξαν το μεγάλο μέτωπο των ΣΣΕ; Μήπως οι συγκάτοικοι της Πατησίων 69; Αυτοί είναι υπέρ των Ιδιωτικοποιήσεων. Και δε βγάζουν άχνα. Η ΔΕΗ δεν απόμεινε τίποτα, άχνα δεν έβγαλαν, κι όχι μόνο. Ασφαλιστικό; Μιλιά. Όχι μόνο βέβαια μιλιά, αλλά προωθούν το επαγγελματικό ταμείο, το Εθνικό επαγγελματικό ταμείο που σημαίνει ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης. Για όλα αυτά κουβέντα. Για τις ΣΣΕ συνυπέγραψαν μαζί με το ΣΕΒ. Να σας το θυμίσω, τα 586 ευρώ επί της προηγούμενης Κυβέρνησης και βεβαίως και με τη σημερινή  της Νέας Δημοκρατίας και άλλα πολλά τα οποία δεν απαριθμούνται, είναι πάρα πολλά, θα μας φάει ώρα τώρα να τα απαριθμήσουμε. Να λοιπόν γιατί υπάρχει ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το κίνημά μας. Να ανασυνταχθεί. Και κυρίως, να κάνουμε όλοι μας προσπάθεια να μην αφήνουμε χώρο δουλειάς που να μην απευθυνόμαστε. Να οργανώσουμε τον κόσμο. Αυτό είναι το μέλημά μας. Και τα Συνδικάτα να γίνουν κυψέλες. Κυψέλες δράσης – δραστηριότητας, ζωντανά, όπου θα’ρχεται ο εργάτης και θα λέει τα πάντα. Θα παρεμβαίνει το Συνδικάτο. Θα λύνει ζητήματα. Θα οργανώνει. Όλο λοιπόν αυτό, νομίζουμε εμείς, είναι το ΠΑΜΕ> είναι το ταξικό εργατικό κίνημα. Είναι η αντίληψή μας για το εργατικό κίνημα. Και δεν είναι βεβαίως η αντίληψη που λέει διάλογος – διάλογος – διάλογος. Κι αν σκεφτεί κανείς τι σημαίνει διάλογος, σημαίνει υποταγή. Πείρα έχουμε αποκτήσει. Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, όταν συνδιαλέχτηκαν εκεί με τους βιομήχανους και τις κυβερνήσεις και να που έφεραν την εργατική τάξη της χώρας μας όλοι αυτοί. Από την άποψη λοιπόν αυτή, είναι σημαντικό το ότι σήμερα το ΕΚΙ είναι πλέον ανοιχτό σπίτι της εργατικής τάξης των Ιωαννίνων. Για μας αυτό είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Όπως επίσης είναι πολύ σημαντικό ζήτημα, την ίδια προσπάθεια κάναμε και στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Και θα κάνουμε και σ’άλλα Συνδικάτα. Να ‘ναι σίγουροι γι’αυτό όσοι νομίζουν ότι μπορούν να βάλουν εμπόδια στη θέληση της εργατικής τάξης να αλλάξει η κατάσταση στο κίνημα. Γιατί αλλάζοντας την κατάσταση στο κίνημα μπορεί να σηκωθεί η τάξη μας ένα μπόι ψηλά. Να απαιτήσει, να διεκδικήσει τη ζωή της. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι τις προβοκάτσιες, τις συκοφαντίες και πολλά άλλα. Ας κάτσουν μαζί με το ΣΕΒ, ας κάτσουν μαζί με τους Υπουργούς που κάθε μέρα εκεί τρίβονται, κάθε μέρα εκεί είναι. στα σαλόνια των Υπουργείων. Ας κάτσουν εκεί. Καλά τους ταΐζει ο ΣΕΒ και οι Κυβερνήσεις. Ξέρετε, άκουγα προηγουμένως τον συνάδελφο τον ταμία εδώ του Εργατικού Κέντρου κι έλεγε για το ταμείο του Εργατικού Κέντρου, το οποίο έχει υπόλοιπο, αν κατάλαβα καλά, 13.000 ευρώ. Ξέρετε πόσα εκατομμύρια έχει η ΓΣΕΕ στο ταμείο της; 14 εκατομμύρια ευρώ. Ξέρετε πόσα έχει το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ; Αυτό το παραμάγαζο που έχει γίνει, επί της ουσίας δουλεμπορικό γραφείο; Άλλα τόσα μπορεί και παραπάνω. Ξέρετε γιατί χρησιμοποιεί το ΙΝΕ η ΓΣΕΕ; Για να κάνει μαζί με τους εργοδότες διάφορα σεμινάρια και μέσα από ‘κει να δημιουργεί τους μηχανισμούς, να βάζει τους εργαζόμενους να ψηφίζουν, για να αλλοιώνουν τους συσχετισμούς. Εκατομμύρια τους ταΐζουν. Τα οποία όταν ζητήσαμε τα χρήματα αυτά να δοθούν ή ένα μέρος τουλάχιστον στα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες, η απάντηση που πήραμε βεβαίως ήταν από αρνητική έως απαράδεκτη. Ονομάζουν εγκληματίες τα Συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που είναι μπροστά, στο δρόμο κάθε μέρα.  Μιλούν για εγκληματική οργάνωση. Είναι άθλιοι. Είναι εγκληματική οργάνωση όποιος παλεύει; Είναι εγκληματίας όποιος ορθώνει ανάστημα απέναντι στις αντεργατικές πολιτικές; Από την άποψη αυτή συνάδελφοι, νομίζουμε ότι σωστά το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων πορεύεται, σωστά νομίζουμε ότι έχει βάλει στόχους, τους οποίους τους διάβασαν στην εισήγηση και πρέπει όλοι μας να κάνουμε προσπάθεια την επόμενη φορά οι σύνεδροι να’ναι πολύ παραπάνω, την επόμενη φορά να αυξηθεί η δύναμη του Εργατικού Κέντρου από νέα σωματεία, νέους συνδικαλιστές και πρέπει να ρίξουμε βάρος στη νεολαία συνάδελφοι. Έχουμε χρέος ως γενιά, ιδιαίτερα η παλιά γενιά να συμβάλλουμε, η νεολαία να σηκώσει ψηλά το κεφάλι. Να μη τη μαθαίνουν κάποιοι να είναι οσφυοκάμπτης. Εμείς αυτό πρέπει να το βάλουμε φρένο, να το σταματήσουμε. Κι όπου καμιά φορά κάνουμε και λάθη, γιατί κι εμείς καμιά φορά συνάδελφοι, δεν τα κάνουμε κι όλα καλά, αυτό είναι αλήθεια. Εμείς κάνουμε και την κριτική μας και την αυτοκριτική μα, διορθώνουμε πλευρές της δουλειάς μας, αλλά είναι άλλο πράγμα να κάνεις λάθος πάνω στον αγώνα και είναι άλλο πράγμα συνειδητά να έχεις πολιτική που εξυπηρετεί την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Είναι διαφορετικό πράγμα. Το κίνημά μας έχει ιστορία. Δε την πρόδωσε ποτέ και το ίδιο θα κάνει και τώρα. Και θα συνεχίσει να το κάνει. Να είστε σίγουροι γι’αυτό. Δείξτε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους των Ιωαννίνων. Δείξτε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Δείξτε εμπιστοσύνη σ’όλους. Ανεξάρτητα, ξανατονίζω, τι Θεό πιστεύει ο καθένας. Μη βάζουμε ταμπέλες συνάδελφοι. Άλλο η ηγεσία, άλλο η τάξη μας παρακάτω. Και νομίζουμε ότι, να γιατί πρέπει να πάρει η τάξη μας στα χέρια της τα ηνία όλης αυτής της κατάστασης. Να πω ότι η χώρα μας είναι πλούσια χώρα. Πάρα πολύ πλούσια χώρα. Τα έχει όλα. Δείτε τώρα τι κάνουν με τη ΔΕΗ, κλείνουν τα λιγνιτωρυχεία, τέρμα ο λιγνίτης, φυσικό αέριο. Ολόκληρη κουβέντα σηκώνει αυτό, η ενεργειακή εξάρτηση, ανταγωνισμοί κλπ. κι άλλα πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Λοιπόν, να βάλουμε όλοι τα δυνατά μας, εδώ είστε τα πρώτα στελέχη που νομίζω ότι δίνετε μάχες, δυναμώστε τις μάχες, δυναμώστε τις πρωτοβουλίες στους χώρους δουλειάς, για όλα τα ζητήματα που αφορούν τα Γιάννενα και την περιοχή ολόκληρη, σε συνεργασία με τα άλλα εργατικά κέντρα εδώ της περιοχής μπορούμε να δώσουμε τη μάχη και να βγούμε νικητές. Κι έχει σημασία, να’ρθει ο κόσμος κοντά μας. Αυτό επιδιώκουμε για να μπορέσουμε συνολικά η εργατική τάξη της χώρας μας, σε όλη τη χώρα να μετρήσει νίκες και μπορούμε να το κάνουμε. Να σπάσει η απογοήτευση του «δε γίνεται τίποτα». Να σπάσει η απογοήτευση κι όχι μόνο η απογοήτευση, αλλά η λογική του μικρότερου κακού, να βολεύεται ο εργάτης με ότι του πετάνε. Όχι. Μας ανήκουν όλα και τα θέλουμε όλα. Αυτό να είναι το σύνθημά μας. Καλή δύναμη. Καλή συνέχεια στον αγώνα . Να είσαστε καλά.