Σε καραντίνα στην Πίνδο

Η μία πέρασε κατά τέσσερα χρόνια τον πήχυ των ενενήντα και τρέχει για τα εκατό. Η άλλη κλείνει τα ογδόντα έξι και η τρίτη σκαρφαλώνει για τα ογδόντα. Χήρες και με σκληρή δουλειά στη διαδρομή της ζωής τους, χωρίς κοντινούς συγγενείς πλάι τους, βιώνουν τη φουρτούνα του κορωνοϊού ολομόναχες σ’ ένα ορεινό χωριό της Πίνδου. Από εκείνα που οι πόλεμοι και η μετανάστευση ερήμωσαν και η λαλιά νεογέννητου παιδιού έχει ν’ ακουστεί πολλά χρόνια. Μόνο οι πένθιμοι ήχοι της καμπάνας θυμίζουν ότι ένας ένας οι λιγοστοί άνθρωποι, υπερήλικοι στη συντριπτική πλειονότητα, «φεύγουν».
Όπως σημειώνει σε σχετικό άρθρο η Καθημερινή ,η καραντίνα δεν τις πνίγει, γιατί τη ζουν ούτως ή άλλως, χρόνια τώρα, στο ερημωμένο χωριό τους, για διαφορετικούς λόγους. Ενας λόγος παραπάνω που πρέπει να την τηρήσουν είναι και γιατί «το λέει ο Τσιόδρας». Κάθε απόγευμα, στις έξι, στήνονται στην τηλεόραση για να τον ακούσουν.
δείτε περισσότερα πατώντας εδώ