Πατέρας: Γονιός ενός κατώτερου Θεού

Ίσως θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κίνημα FLM: Fathers’ Lives Matter. Οι μπαμπάδες είναι η τελευταία “μειονότητα” χωρίς δικαιώματα, για την οποία ελάχιστα λέγονται και ακόμα λιγότερα νομοθετούνται. Διότι καλές είναι οι ευχές και τα «Χρόνια πολλά μπαμπά, σ΄αγαπώ» όταν όλα πηγαίνουν καλά στην οικογένεια, τι γίνεται όμως όταν δεν πηγαίνουν;

 

Σήμερα λοιπόν, που είναι η Μέρα του Πατέρα, αφού ευχηθούμε ευτυχία και μακροημέρευση σε όλους τους μπαμπάδες, ας σκεφτούμε περισσότερο εκείνους που χρειάζονται στήριξη και νομοθετική εξίσωση - τους χωρισμένους. Διότι τα δικά τους δικαιώματα συνδέονται με ένα ακόμα μεγαλύτερο δικαίωμα: το δικαίωμα ενός παιδιού να έχει πατέρα. Δεν μιλάμε για τους ανεύθυνους άντρες που «σπέρνουν» και εξαφανίζονται, αλλά για εκείνους που θέλουν και μπορούν να είναι δίπλα στα παιδιά τους, αλλά αντιμετωπίζονται από την Πολιτεία ως «γονείς ενός κατώτερου θεού».

\

 

Η αναχρονιστική νομοθεσία στη χώρα μας επιμένει να μην εφαρμόζει το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο και να αγνοεί το ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης που συστήνει συνεπιμέλεια, κοινή ανατροφή του παιδιού και, όταν είναι δυνατόν, εναλλασσόμενη κατοικία. Οι δικαστές, που συνήθως είναι δικαστίνες, αναθέτουν την επιμέλεια του παιδιού σχεδόν πάντα στη μητέρα και διατάζουν τον πατέρα να απομακρυνθεί, αφήνοντάς τον να βλέπει το παιδί δύο 3ωρα την εβδομάδα και επιτρέποντας δύο διανυκτερεύσεις στο σπίτι του ανά 15θήμερο. Αν μάλιστα καθυστερήσει την επιστροφή (γιατί το παιδί ήθελε να παίξει περισσότερο ή γιατί είχε μποτιλιάρισμα) μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος για… αρπαγή ανηλίκου! Όλα τα θέματα που αφορούν τη ζωή του παιδιού αφήνονται στα χέρια της μητέρας, η οποία μπορεί π.χ. επικαλούμενη ασθένεια του παιδιού να αρνηθεί να το δώσει στον πατέρα ακόμα και γι’ αυτό το τρίωρο. Ο πατέρας είναι απλώς υποχρεωμένος να πληρώνει τις επιλογές της μητέρας στην ανατροφή του παιδιού, με κάποιες από τις οποίες ενδεχομένως να διαφωνεί, χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα παρέμβασης.

 

Το χειρότερο είναι ότι το παιδί αποξενώνεται φυσικά και συναισθηματικά από τον πατέρα του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

 

Μολονότι όλα τα κόμματα αναγνωρίζουν το πρόβλημα, κανένα δεν αποφασίζει να το λύσει, για να μην δυσαρεστήσει τις αριστερές μαχητικές γυναικείες οργανώσεις, οι οποίες αντιλαμβάνονται την κοινή ευθύνη ανατροφής των παιδιών ως ένα ακόμα πεδίο μάχης με το μισητό “ανδρικό πρότυπο”, με τρόπαιο και θύμα το παιδί.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ καλεί την κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλία το ταχύτερον ώστε το νομικό πλαίσιο της επιμέλειας των παιδιών των χωρισμένων ζευγαριών να εκσυγχρονισθεί, πρός όφελος των παιδιών: του μέλλοντος της χώρας.