Η Παναγία, σύμβολο αγάπης ελπίδας και προστασίας!

 Η Παναγία κατέχει πρωταρχική θέση στην τιμή και στον σεβασμό των χριστιανών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Της έχουν αφιερώσει μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και ταπεινά ξωκλήσια. και γιορτάζεται πολλές φορές μέσα στον χρόνο. Η πιο λαμπρή από όλες είναι η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το λεγόμενο «Πάσχα του καλοκαιριού». και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου. Αλλά δεν γιορτάζουν μόνον οι Εκκλησιές που είναι αφιερωμένες στην Κοίμηση. Όλες γιορτάζουν, τα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου, η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα στις 24 Σεπτεμβρίου και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου στις 25 Μαρτίου. Για αυτό όπου και να βρεθούμε αυτές τις ημέρες, που η χώρα μας δοκιμάστηκε από τις καταστροφικές πυρκαγιές ας μπούμε στην Παναγιά τη Βρεφοκρατούσα, τη Γλυκοφιλούσα, την Ελεούσα, τη Θαλασσινή, την Εκατονταπυλιανή, τη Γιάτρισσα, την Οδηγήτρια, την Εσφαγμένη, τη Μυρτιδιώτισσα, τη Παρηγορήτρα, τη Φανερωμένη, τη Μεγαλόχαρη της Τήνου, της Σουμελά και να ανάψουμε ένα κερί στη χάρη της,.

Το Nextdeal.gr τιμώντας την Παναγία κάνει ένα οδοιπορικό σε όλη την Ελλάδα και παρουσιάζει μερικά πανελλήνια προσκυνήματα.

Παναγιά της Τήνου

Ο Ναός κτίστηκε στο σημείο που βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, μετά από οράματα μίας απλής και ταπεινής Μοναχής, της Αγίας Πελαγίας.

Η Αγία Πελαγία για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες (Κυριακή 9,16,23/7/1822), έβλεπε στον ύπνο της την Παναγία να της ζητά να οργανώσει ανασκαφές για να εντοπίσει την Εικόνα Της που είναι θαμμένη στον αγρό του Αντ. Δωξαρά, στην Χώρα και στις 30/1/1823, η αξίνα του Δημ. Βλάσση προσκρούει στο θαυματουργό εικόνισμα.

Το απόγευμα της παραμονής η Αγία Εικόνα μεταφέρεται με πομπή στον κάτω Ναό της Ευρέσεως και τοποθετείται κοντά στο σημείο όπου επί αιώνες ήταν θαμμένη. Στην συνέχεια τελείται μεγάλος εσπερινός με ειδική ακολουθία. Το βράδυ γίνεται επίσης ακολουθία που παρακολουθεί πλήθος πιστών.

Την επόμενη ημέρα τελείται αρχιερατική Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνου στην προτομή του Αρχιεπισκόπου Γαβριήλ. Στις 2μμ περίπου γίνεται λιτανεία της Αγίας Εικόνας μέσα σε κουβούκλιο που το σηκώνουν τιμητικά κάτοικοι και επισκέπτες της Τήνου. Η λιτανεία ακολουθεί την ίδια πορεία στα σοκάκια της Τήνου που ακολούθησαν στην πρώτη περιφορά της Εικόνας το 1823. Στην εξέδρα της προκυμαίας γίνεται δέηση και η πομπή γυρίζει στον Ναό από την Ανατολική πλευρά της πόλης..

Μέχρι το 1920 Έλληνες της Αλύτρωτης Ελλάδας, οι κάτοικοι της Μικράς Ασίας πλημμύριζαν την Τήνο με την παρουσία τους επιβαίνοντας σε δεκάδες ατμόπλοια και ιστιοφόρα παρακαλώντας την απελευθέρωση της πατρίδας τους.

Αρκετές χιλιάδες κόσμος εξακολουθούν να έρχονται και στις μέρες μας, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες που συνήθως επικρατούν την εποχή αυτή.

Την παραμονή της εορτής ψάλλεται πανηγυρικός εσπερινός και την νύχτα γίνεται ολονυχτία και παράκληση. Ο Ναός μένει ανοικτός όλη τη νύχτα.

Την ημέρα του Ευαγγελισμού τελείται Αρχιερατική Λειτουργία και κατόπιν λιτάνευση της Αγίας Εικόνας και δέηση στην παραλία.

Ημέρα αφιερωμένη στην Αγία Πελαγία η οποία στις 23/7/1822 αξιώθηκε της Υπέρτατης Τιμής να δει μέσα στο κελί της την Θεοτόκο. Το πρωί αυτής της μέρας η εικόνα μεταφέρεται στο Μοναστήρι της «Κυρίας των Αγγέλων» στο Κεχροβούνι, όπου παραμένει ολόκληρη την ημέρα. Στον Ναό της Αγίας Πελαγίας γίνεται πανηγυρική Λειτουργία και

Στο προαύλιο του Ιερού Ναού από 1-13 Αυγούστου γίνονται διαδοχικές παρακλήσεις. Την παραμονή της γιορτής το νησί στολίζεται εορταστικά και πλήθος πιστών κατακλύζει το νησί. Η Τήνος μετατρέπεται σε έναν απέραντο ξενώνα.

Όλος ο κόσμος έρχεται στη Χάρη της να φέρει ένα τάμα, να κάνει μία παράκληση, ή να ευχαριστήσει την Μεγαλόχαρη για κάποια ευεργισία της.

Την παραμονή της εορτής καταφθάνουν στο νησί εκπρόσωποι της Κυβέρνησης οι επίσημοι και τα στρατιωτικά αγήματα που θα αποδώσουν τιμές. Το βράδυ τελείται Μεγάλος Αρχιερατικός Εσπερινός και στη συνέχεια Παράκληση και Θεία Λειτουργία και μεταδίδεται η Θεία Μετάληψη.

Το πρωί της Εορτής γίνεται Αρχιερατική Λειτουργία στον Ναό της Μεγαλόχαρης. Κατά την διάρκεια της Λειτουργίας ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ο αρχηγός του Ναυτικού και οι άλλοι επίσημοι επιβαίνουν σε τορπιλάκατο του Πολεμικού Ναυτικού και ρίχνουν στεφάνια στον υγρό τάφο το Έλλη που τορπιλίστηκε άνανδρα έξω από το λιμάνι της Τήνου στις 15/8/1940.

Παναγία Χαρακιανή

Ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Κρήτης η Παναγιά η Χαρακιανή στο Μπαλί Ρεθύμνου, το σημαντικό ιερό προσκύνημα που ανήκει στην Ιερά Μονή Ατάλης υποδέχεται αυτές τις ημέρες τους χιλιάδες πιστούς από την Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα.Ο τριήμερος ο εορτασμός της Παναγίας της Χαρακιανής ξεκινάει τελετουργικά στις 13 Αυγούστου και ολοκληρώνεται την μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας στις 15 Αυγούστου, μέρα της Παναγίας.

Εκεί συναντάμε το έθιμο των «Δεκαπεντάρηδων» των πιστών που στήνουν πρόχειρα καταλύματα στα οποία και διαμένουν καθ’ όλη την περίοδο της νηστείας του μικρού Πάσχα, όπως ονομάζουν στην Κρήτη την περίοδο νηστείας των 15 ημερών από 1η έως και 15 Αυγούστου.

Οι Δεκαπεντάρηδες ή «Καλυβιώτες» διαμένουν στις καλύβες τους που προστατεύονται από χαρουπιές και μουριές ή ακόμα και σε σκηνές κάποιοι εξ αυτών. Ένα έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων, όταν ακόμη υπήρχαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις στην περιοχή και ένα αλώνι.

Παππούδες και γιαγιάδες φέρνουν στο ιδιότυπο αυτό «καλυβοχώρι» τα εγγονάκια τους για να τα έχει καλά η Παναγιά, η μητέρα όλων μας και να περάσει στην επόμενη γενιά αυτό το έθιμο της χριστιανικής μας παράδοσης και να διασωθεί.Δίνουν έμπρακτα το πιο δυνατό μήνυμα, ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή κάποιου ανθρώπου, να μην χάνει ποτέ την ελπίδα του, να παρακαλά, να εύχεται και να προσεύχεται στην Παναγιά, όλα να πάνε καλά!

Τα τελευταία χρόνια μπορεί το έθιμο των δεκαπενταριστών να φθίνει αλλά παρά ταύτα συνεχίζεται με το εντυπωσιακό στοιχείο ότι πολλοί δεκαπανταριστές είναι νέοι ηλικιακά άνθρωποι. Ιερές ακολουθίες, λιτανευτικές πομπές, Εσπερινοί με τα εγκώμια στην Παναγία και ολονύκτιες αγρυπνίες πλουτίζουν τον λατρευτικό ζήλο των ευλαβών, καταδεικνύοντας για ακόμη μία φορά πως σε δύσκολους καιρούς χιλιάδες Ελλήνων προστρέχουν στην κατανυχτικότητα και την ελπίδα της ορθόδοξης πίστης.

Η Παναγιά η Χαρακιανή θεωρείται για ολάκερη την Κρήτη θαυματουργή γεγονός που δεν έχει μείνει απαρατήρητο και από πολλούς νέους και νέες οι οποίοι έρχονται με τα πόδια από το Ρέθυμνο, το Ηράκλειο και τα γύρω χωριά επιθυμώντας να αποδείξουν ότι η πίστη δεν επηρεάζεται από στοιχεία του σύγχρονου τρόπου ζωής. Οι αναφορές σε θαύματα πολλές, σε αρκετούς τομείς της ζωής και σε θέματα που απασχολούν έναν άνθρωπο.

Παναγία Τριμάρτυρη Χανιά

Η Παναγία Τριμάρτυρη είναι η πολιούχος της πόλης των Χανίων.Η εκκλησία γιορτάζει στις 21 Νοεμβρίου, στα Εισόδια της Θεοτόκου. Λέγεται "τριμάρτυρη" γιατί, ενώ το κεντρικό κλίτος είναι αφιερωμένο στην Παναγία, το βόρειο είναι αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο και το νότιο στους τρεις Ιεράρχες. Για το πότε χτίστηκε ο πρώτος ναός δεν είναι εξακριβωμένο, αλλά σίγουρα υπήρχε επί Ενετοκρατίας.

Η ιστορία του ναού επί τουρκοκρατίας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι Οθωμανοί μετέτρεψαν το ναό σε σαπωνοποιείο. Εκεί που είναι σήμερα το καμπαναριό ήταν το καζάνι πού έβραζαν τα υλικά για το σαπούνι. Ωστόσο σε μια αποθήκη μέσα στο ναό εξακολουθούσε να φυλάσσεται η εικόνα των Εισοδίων της Παναγίας και μπροστά της άναβε πάντα ένα καντήλι, με την ανοχή του Τούρκου Πασά, διοικητή των Χανίων.

Στα μέσα του 19ου αιώνα στο σαπωνοποιείο δούλευε ο Α. Τσερκάκης, στον οποίο κατά την παράδοση εμφανίστηκε η Παναγία σε όραμα και του ζήτησε να φύγει, γιατί δεν ήθελε το σπίτι της να είναι σαπουναριό. Ο Τσερκάκης έφυγε παίρνοντας μαζί του και την εικόνα.

Λίγο καιρό αργότερα το παιδί του Μουσταφά Ναϊλί πασά έπεσε από απροσεξία στο πηγάδι που βρίσκεται νότια του ναού. Στην απόγνωσή του ο Μουσταφά Πασάς επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας, ώστε να σωθεί το παιδί του με αντάλλαγμα να επιστρέψει το ναό στους χριστιανούς των Χανίων.

Η Παναγία έκανε το θαύμα της, το παιδί σώθηκε και το σαπωνοποιείο παραχωρήθηκε στη χριστιανική κοινότητα για να οικοδομηθεί καινούριος ναός. Παράλληλα ο Τσερκάκης επέστρεψε την εικόνα των Εισοδίων της Παναγίας.

Ο ναός είχε μόλις τελειώσει όταν με την επανάσταση του 1897 υπέστη φθορές και ανακαινίστηκε με έξοδα του τσάρου της Ρωσίας σαν έμπρακτη συγνώμη προς το λαό των Χανίων για τον ρώσικο βομβαρδισμό στο Ακρωτήρι. Δωρεά του τσάρου επίσης είναι η καμπάνα της εκκλησίας.

Στην πλατεία μπροστά από τον μητροπολιτικό ναό υπάρχει ανδριάντας του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Παναγία Προυσιώτισσα

Στο κέντρο καταπράσινων και πανύψηλων βουνών, στα νότια του νομού Ευρυτανίας και μόλις 36 χιλιόμετρα από το Καρπενήσι, βρίσκεται εδώ και χίλια περίπου χρόνια το ιστορικό και σε όλους

μας ακουστό μοναστήρι της Κυράς της Ρούμελης, της Παναγίας της Προυσιώτισσας περιτριγυρισμένο από απότομους και άγριους βράχους που προκαλούν δέος που και μόνο τους ατενίζεις. Το μοναστήρι είναι ιστορικό, αγιασμένο που η φήμη του ξεπέρασε τα στενά όρια της Ρούμελης, της Θεσσαλίας αλλά και της χώρας. Κατά χιλιάδες προστρέχουν οι πιστοί στην χάρη της, άλλοι να την επικαλεστούν και άλλοι θερμά να την ευχαριστήσουν. Όχι μόνο τον Αύγουστο όπου και εορτάζει το μοναστήρι ( στις 23 Αυγούστου ημέρα αποδόσεως της Κοίμησης της Θεοτόκου και συνάμα ημέρα ευρέσεως της θαυματουργού εικόνας ) αλλά και όλο το χρόνο.

Σε ένα μικρό σπήλαιο, στην βόρεια πλευρά του καθολικού, διαμορφωμένο κατάλληλα σε παρεκκλήσιο,ςβρίσκεται ο μεγάλος θησαυρός της Ορθοδοξίας, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Στο κέντρο του επιχρυσωμένου ξυλόγλυπτου τέμπλου και σε ανάλογο περίτεχνο και όμορφο προσκυνητάρι κατοικεί για χίλια και πλέον έτη η Παναγία η Προυσιώτισσα. Η εικόνα είναι μεγέθους 0,88 x 0,60 και πέρα από τα θαυμάσια θαύματα που κάνει χαρίζει στους πιστούς της πνευματική ευφροσύνη και αγαλλίαση, χαριτώνει την ψυχή του ανθρώπου. Η Παναγία εικονίζεται ως τη μέση και με το δεξί της χέρι δείχνει το Χριστό ενώ με το αριστερό τον κρατάει στοργικά στην αγκαλιά της. Ο Χριστός είναι στραμμένος προς το πρόσωπό Της και με το δεξί Του χέρι Την ευλογεί .

Πρόκειται για τον εικονογραφικό τύπο της Οδηγήτριας. Την εικόνα την καλύπτει αργυροχρυση επένδυση του Γεωργίου Καραϊσκάκη και μόνο τα ζωγραφισμένα πρόσωπα των εικονιζόμενων είναι φανερά.. Τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της Παναγίας , τα γραμμένα φρύδια, η μακριά ίσια καλλιγραφημένη μύτη , το μικρό κερασένιο στόμα, οι μεγάλες επιφάνειες των φώτων στο πρόσωπο φέρουν μπροστά μας μια από τις ωραιότερες και εκφραστικότερες ,μορφές της μεταβυζαντινής περιόδου. Η παράδοση, σύμφωνα με τον αριθμό 3 κώδικα της Μονής θέλει την εικόνα έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Η αργυροχρυση επένδυση-το πουκάμισο της Παναγίας οφείλεται σε εκπλήρωση τάματος του γενναιότατου στρατηγού Καραϊσκάκη ο οποίος όταν συχνά αρρώσταινε από την ασθένεια της θέρμης, πολλάκις φιλοξενούνταν στην Μονή Προυσού και νοσηλευόταν εκεί. Έταξε στην Παναγία να του χαρίσει την γιατρειά για να συνεχίσει τους ένδοξους αγώνες του για την απελευθέρωση του γένους, και θα την έντυνε με αργυρόχρυσο πουκάμισο. Πράγματι μετά την θεραπεία, ευγνωμονώντας Την, εκπλήρωσε το τάμα του στολίζοντάς την με την θαυμάσια τεχνουργημένη επένδυση ,έργο του χρυσοχόου καλλιτέχνη Γεωργίου Καρανίκα το 1824, όπως μας αποκαλύπτει η ανάγλυφη επιγραφή πάνω από τον δεξιό ώμο της Παναγίας : « Η Παντάνασσα. Δι εξόδων του γενναιοτάτου στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη, χειρί Γεωργίου Καρανίκα, 1824 ».

Παναγία Σουμελά

Στις πλαγιές του Βερμίου, κοντά στο χωριό Καστανιά, βρίσκεται το πνευματικό κέντρο του Ποντιακού Ελληνισμού, η Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά.

Μια ιστορία, μια παράδοση και ένας θρύλος αγκαλιάζουν το σύμβολο του Πόντου, την Παναγία Σουμελά. Ήταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς αυτός που χάραξε τη μορφή της Παναγίας πάνω σε ξύλο. Η εικόνα της Σουμελά, βρέθηκε μετά το θάνατο του Λουκά στην Αθήνα και για αυτό το λόγο, αρχικά είχε ονομαστεί ως η Παναγία η Αθηνιώτισσα.

Στο τέλος του 4ου αιώνα (380- 386) ιδρύθηκε στο όρος Μελά της Τραπεζούντας, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, από τους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο (κατά κόσμο Βασίλειος και Σωτήρχος, θείος και ανιψιός, κάτοικοι και οι δυο Αθηνών). Με μοναδικά εφόδια την πίστη, την επιμονή και την εργατικότητα, οι δυο ερημίτες μοναχοί, κατόρθωσαν να χτίσουν την εκκλησία της Σουμελιώτισσας, σκαλιστή μέσα στο βουνό. Από τότε έγινε γνωστή ως ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ (Εις του Μελά-στου Μελά-Σουμελά).

Μέχρι το 1922, υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης, το καταφύγιο και ο εμψυχωτής των Ελληνοποντίων. Υπήρξε επίσης ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες διατήρησης της ελληνικής γλώσσας και ταυτότητας, καθώς και της αναζωπύρωσης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των πιστών.

Ο αναπάντεχος ξεριζωμός, ερήμωσε μαζί με τον αλησμόνητο Πόντο και τη Βίγλα της Σουμελιώτισσας. Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν, και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης, ύστερα από ενέργειες του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου προς την τουρκική κυβέρνηση του Ισμέντ Ινονού.

Από το 1952, αρχίζει μια νέα περίοδος. Η ελλαδική ιστορία της Παναγίας Σουμελά. Το 1951-1952 η εικόνα παραχωρείται στο σωματείο "Παναγία Σουμελά" Θεσσαλονίκης, το οποίο και άρχισε την ανέγερση της Μονής, σε ένα επίπεδο του Βερμίου, πάνω από το χωριό Καστανιά, που είχε παραχωρήσει δωρεάν 500 στρέμματα για την ανέγερση του Προσκυνήματος.

Η " Αθηνιώτισσα" και "Σουμελιώτισσα" γίνεται τότε Βερμιώτισα και πανελλήνιο Προσκύνημα.

Από το 1952 που χτίστηκε ο μικρός ναός, η Εικόνα θρονιάστηκε στο νέο της θρόνο. Σκοπός της ανέγερσης της Μονής δεν ήταν η ίδρυση στον ελλαδικό χώρο, ακόμη ενός μοναστηριού, αλλά η ανέγερση ενός προσκυνήματος που θα αποτελούσε σύμβολο και φάρο.

Χάρη στην ευλάβεια και θεοσέβεια των Ποντίων και φιλοποντίων, δημιουργήθηκαν διάφορα κτίρια. Η διοίκηση της Παναγίας Σουμελά, φρόντισε για τη δημιουργία μουσειακής συλλογής από ιερά σκεύη, εικόνες και άμφια, αλλά και τη δημιουργία αξιόλογης βιβλιοθήκης.

Σήμερα το κτιριακό συγκρότημα περιλαμβάνει δυο εκκλησίες δέκα ξενώνες με 620 κρεβάτια, ένα εστιατόριο, δυο τουριστικά περίπτερα βρύσες, τηλέφωνα, ηλεκτρικό φως, χώρους στάθμευσης, πλατεία, εκατοντάδες καλλωπιστικά και καρποφόρα δέντρα.

Κάθε χρόνο, το τριήμερο του 15Αύγουστου, είναι πρωτοφανής η συρροή χιλιάδων προσκυνητών από όλα τα διαμερίσματα της χώρας και το εξωτερικό. Η περιφορά της Εικόνας, μέσα στο χώρο

του ιερού προσκυνήματος, γίνεται με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, είναι μια από τις πιο συγκινητικές και κατανυκτικές ακολουθίες.

Αρτα Παναγία Παρηγορήτισσα

Η Παναγία η Παρηγορήτισσα είναι ο πιο σημαντικός και διάσημος βυζαντινός ναός του νομού Άρτας. Χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον Νικηφόρο τον Α' Κομνηνό Δούκα, στην ακμή του Δεσποτάτου της Ηπείρου.

Σχετικά με για την προέλευση της ονομασίας Παναγία Παρηγορήτισσα τη λύση στην απορία αυτή, τη δίνει ένας θρυλικός μύθος σύμφωνα με τον οποίο ένας Πρωτομάστορας της εποχής είχε αναλάβει το χτίσιμο της εκκλησίας. Έχοντας φτάσει σχεδόν στη μέση της κατασκευής του ναού και επειδή χρειάστηκε να αναλάβει και κάποια άλλα έργα, εμπιστεύτηκε στο βοηθό του τη συνέχεια της κατασκευής της εκκλησιάς. Ο βοηθός του όμως αγνοώντας τις υποδείξεις του αφεντικού του, συνέχισε το έργο βάζοντας τη δική του φαντασία και καλλιτεχνία η οποία σίγουρα… ήταν εντελώς αντίθετη από αυτήν του πρωτομάστορα και είχε και πιο θετικά αποτελέσματα.Στη συνεχεία και όταν ο πρωτομάστορας επέστρεψε και αντίκρισε το θεσπέσιο αρχιτεκτονικό έργο στην τελείωση του, σίγουρα ενθουσιάστηκε, ωστόσο θέλησε να τον εκδικηθεί διότι δεν υπάκουσε στις εντολές του. Έτσι παραπλανώντας τον, τον οδήγησε στη στέγη του ναού με την πρόφαση ότι ήθελε να του υποδείξει κάποιο λάθος που είχε κάνει. Στόχος του όμως ήταν να τον οδηγήσει στην άκρη της στέγης και από εκεί να τον ρίξει στο κενό. Όμως κατά την πτώση παρασύρθηκε και ο ίδιος με αποτέλεσμα να βρουν και οι δυο ακαριαίο θάνατο. Μάλιστα ο λαός πιστεύει ότι τα σώματα και των δυο απολιθώθηκαν κατά την πρόσκρουση στο έδαφος και ο μύθος αυτός μάλιστα επιβεβαιώνεται και από τις δυο κόκκινες πέτρες που βρίσκονται μέχρι και σήμερα στο πίσω μέρος του ναού.

Τέλος, σύμφωνα πάντα με το μύθο, η ίδια η Παναγία εμφανίστηκε στη μάνα του αδικοχαμένου κάλφα-βοηθού για να την παρηγορήσει με αποτέλεσμα ο ναός να πάρει το όνομα Παναγία Παρηγορήτισσα.

Παναγία της Σγράπας

Η Παναϊτσα της Σγράπας αποτελεί ένα σπουδαίο πνευματικό θησαυρό της Μεσσηνιακής Πυλίας. Κτισμένη σε ωραία τοποθεσία και περίοπτο θέση σε ένα μικρό λοφίσκο βορειοανατολικά της Πύλου και απέναντι από τη νήσο Σφακτηρία, δεσπόζει της καταπράσινης πεδιάδας της Γιάλοβας, η οποία είναι πλουσιότατη σε εσπεριδοειδή και πράσινο. Απέναντι, σε απόσταση τριών περίπου χιλιομέτρων, αρχίζει το γραφικό λιμάνι της Πύλου, όπου είναι κτισμένο το Παλαιόκαστρο.

Είναι συνυφασμένη με πολύχρονες λατρευτικές παραδόσεις των κατοίκων και με κρίσιμες στιγμές του Ελληνισμού. Η παράδοση την συνδέει με το πέρασμα των Φράγκων, τα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τις πρώτες φλόγες της επανάστασης του 1821 και την ονομαστή Ναυμαχία του Ναυβαρίνου την 20 Οκτωβρίου του 1827, κατά την οποία οι μακραίωνοι αγώνες των Ελλήνων, έχοντας ως σύμβολο την πίστη στην Μεγαλόχαρη Παναγιά μας και στην ελευθερία της πατρίδος, δικαιώθηκαν. Από το Ιερό Προσκύνημα πέρασαν οι ήρωες της Επανάστασης του 1821 Τάσος Καρατάσος, Γεώργιος Δίκαιος (Παπαφλέσσας), Μακρυγιάννης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Το Ιερό Προσκύνημα της Ζωοδόχου Πηγής στη Σγράπα συνδέεται με το πέρασμα των Φράγκων. Όταν βρέθηκε η Βασίλισσα των Βορβόνων στην περιοχή το 1332 έκτισε εκκλησίες στο Παλαιόκαστρο, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή με το σκεπτικό να βοηθήσει πνευματικά τους κατοίκους, ενώ το βαθύτερο αίτιο ήταν να δημιουργήσει αγαστές σχέσεις μαζί τους. Μεταξύ άλλων έκτισε και την Εκκλησία της Παναγίας στη Βουβαλοβορού ή Σγράπα (Γούρνα) στην περιοχή των Βορβόρων.

Όταν ήρθαν οι Τούρκοι το 1550 έκτισαν το Νιόκαστρο και μέσα σε αυτό τζαμί. Η σκληρότητά τους είχε ως αποτέλεσμα να γκρεμιστούν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες της περιοχής, μεταξύ αυτών και η Παναϊτσα. Έμεινε γκρεμισμένη μέχρι το 1680, οπότε η περιοχή έπεσε στη ρεπούμπλικα των Βενετσιάνων. Οι Βενετσιάνοι ολοκλήρωσαν το Κάστρο ή Νιόκαστρο και ο Δούκας Μοροζίνη μετέτρεψε το τζαμί σε Εκκλησία, δίνοντας σε αυτή το όνομα «Μεταμόρφωση του Σωτήρος», ενώ ανοικοδόμησε και την Παναϊτσα.

Το χωριό είχε σοβαρό πρόβλημα ελονοσίας το 1825. Ο Ιμπραήμ τρέφοντας μίσος προς τους Αρκάδες, κατέστρεψε ολοσχερώς με πυρκαγιά το προσκύνημα. Μέχρι το 1828, κύλησε μια τριετία με πολύ άσχημα χρόνια για την ευρύτερη περιοχή. Μέσα σε αυτή την τριετία πραγματοποιήθηκε και η ναυμαχία του Ναβαρίνου. Από το 1828-1830 ο στρατηγός Μαιζόν, ο οποίος στρατοπέδευσε στον κόλπο του Ναβαρίνου με το στρατό του, χωρίς να γνωρίζει το υφιστάμενο πρόβλημα της ελονοσίας, αντιμετώπισε την ασθένεια χιλίων εκ των στρατιωτών του και το θάνατο τετρακοσίων εξ αυτών. Στο χωριό δεν υπήρχε σπίτι που να μην έχει νεκρό από την ελονοσία.

Μετά την απελευθέρωση το 1828, οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν σε χώρο πλησίον του Ναού και το νέο αυτό χωριό ονομάστηκε Βουβαλοβορόν. Μέχρι το 1840 περίπου είχε αυτή την ονομασία. Οι κάτοικοι του χωριού Βουβαλοβορός, περί το 1835, έκτισαν εκ νέου τον μικρό ναό της Μεγαλόχαρης Παναγιάς, που είχε καταστραφεί από τον Ιμπραήμ. Επειδή, παρά τις προσπάθειες των κατοίκων δεν βρέθηκε η εικόνα, ο τότε προεστώς Αναστάσιος Αλεξόπουλος δώρισε την εικόνα, την οποία εμείς σήμερα προσκυνούμε αγιογραφημένη και φιλοτεχνημένη από λίβανο, μαστίχα και κερί.

Μονή Παναγίας Παλιανής στο Βενεράτο

Η γυναικεία μονή Παλιανής βρίσκεται σε υψόμετρο 280m δίπλα στο χωριό Βενεράτο, 20km βόρεια του Ηρακλείου, κοντά στο φαράγγι του Βενεράτου. Το καθολικό της είναι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου, που εορτάζει το Δεκαπενταύγουστο.

Η μονή Παλιανής θεωρείται μια από τις αρχαιότερες μονές της Κρήτης, χωρίς να είναι γνωστή η ακριβής χρονολογία της ίδρυσης της. Το όνομα της συνδέεται με την ονομασία Παλιά Μονή, που με το πέρασμα των αιώνων έγινε μονή. Ωστόσο, υπάρχει μια δεύτερη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία το όνομα Παλιανή συνδέεται με την Απολωνία, μια αρχαία πόλη που βρισκόταν πολύ κοντά.

Σήμα κατατεθέν της Παλιανής είναι η ιερή Μυρτιά, ένα αιωνόβιο δέντρο το οποίο εορτάζει 24 Σεπτεμβρίου. Μέσα στον περιπεπλεγμένο κορμό της Αγίας Μυρτιάς, όπως λέγεται, πιστεύεται ότι είναι κρυμμένη η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Σύμφωνα με την παράδοση, κάποτε η περιοχή καλυπτόταν από δάσος και οι χωρικοί έβαλαν φωτιά για να δημιουργήσουν καλλιεργούμενες εκτάσεις. Ξαφνικά, μέσα από τα βάτα ακούστηκε η φωνή της Παναγίας και με έκπληξη οι χωρικοί είδαν την εικόνα της Παναγίας. Γύρω από τη μορφή της, ήταν ζωγραφισμένα κλαδιά μυρτιάς. Ύστερα από καιρό, όταν πήγαν κάποια παιδιά στο ίδιο σημείο, τα ζωγραφισμένα κλαδιά είχαν φυτρώσει στα αλήθεια, μεγάλωσαν και σταδιακά κάλυψαν την εικόνα! Η εικόνα της Παναγίας θεωρείται ότι μπορούν να τη δουν μόνο παιδιά.

Αν επισκεφτείτε την Παλιανή, θα δείτε ένα αναμμένο καντήλι δίπλα στη μυρτιά και πολλά τάματα κρεμασμένα στα κλαδιά, καθώς θεωρείται θαυματουργή. Μάλιστα η ευλογία των άρτων γίνεται κάθε χρόνο κάτω από το ιερό αυτό δέντρο και ως τράπεζα χρησιμοποιείται ένα αρχαίο κιονόκρανο, ενώ οι πιστοί παίρνουν φύλλα από κλαδιά! Η λατρεία της «Αγίας Μυρτιάς» αποτελεί επιβίωση πανάρχαιων λατρευτικών συνηθειών και πιο συγκεκριμένα της λατρείας των ιερών δέντρων της Μινωικής θρησκείας.

Παναγία Ελευθερώτρια

Ο ναός της Παναγίας Ελευθερώτριας βρίσκεται στο λόφο « Πατρίς » στη Σαλαμίνα. Ο ναός ήταν τάμα του νησιού για την απελευθέρωσή του από τους Γερμανούς καθώς στο λόφο αυτό είχαν σκοτωθεί λόγω ναρκοθετήσεων πολλοί Σαλαμίνιοι.

Στα ερείπια των γερμανικών πυροβολείων χτίστηκε ο ναός το 1998 εις ανάμνηση της απελευθέρωσης του νησιού απ’ τους Γερμανούς στις 12 Οκτωβρίου 1944. Για αυτό το λόγο ονομάστηκε και Ελευθερώτρια και πανηγυρίζει τη 12η Οκτωβρίου.

Ο ναός της Παναγίας Ελευθερώτριας βρίσκεται στο λόφο « Πατρίς ». Ο ναός ήταν τάμα του νησιού για την απελευθέρωσή του από τους Γερμανούς καθώς στο λόφο αυτό είχαν σκοτωθεί λόγω ναρκοθετήσεων πολλοί Σαλαμίνιοι.

Στα ερείπια των γερμανικών πυροβολείων χτίστηκε ο ναός το 1998 εις ανάμνηση της απελευθέρωσης του νησιού απ’ τους Γερμανούς στις 12 Οκτωβρίου 1944. Για αυτό το λόγο ονομάστηκε και Ελευθερώτρια και πανηγυρίζει τη 12η Οκτωβρίου.

Παναγία του Χάρου

Στο Μοναστήρι της Παναγίας στους Λειψούς, η Παναγία δεν κρατάει το Θείο Βρέφος αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό, σε μια εικόνα μοναδική στην χριστιανική παράδοση. Η «Παναγία του Χάρου» γιορτάζει στις 23 Αυγούστου, δηλαδή στα εννιάμερα της Παναγίας.

Σύμφωνα με το έθιμο, που τηρείται από το 1943, τοποθετούνται την άνοιξη κρινάκια γύρω από την εικόνα τα οποία στη συνέχεια ξεραίνονται και ανθίζουν ξανά, τον Αύγουστο.

Τα Φιδάκια της Παναγίας

Πλήθος πιστών συγκεντρώνεται κάθε χρόνο στην αυλή της Iεράς Mονής της Παναγιάς της Φιδούς στην περιοχή Mαρκόπουλου, Kεφαλονιάς για να δουν τα «φιδάκια της Παναγίας». Kάθε 15 Aυγούστου τα μικρά φιδάκια εμφανίζονται στο καμπαναριό και η εκκλησιαστική επιτροπή τα μεταφέρει στο προαύλιο του Iερού Nαού. Σύμφωνα με την παράδοση, τα φιδάκια φέρνουν καλή τύχη στο νησί και αν δεν εμφανιστούν, ο οιωνός είναι κακός, όπως έγινε, για παράδειγμα, την χρονιά των μεγάλων σεισμών, μερικές δεκαετίες πριν.

Παναγία Κοσμοσωτήρα

Και στις Φέρες Έβρου, η Παναγία έχει την τιμητική της, το απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου όταν, με επίκεντρο την εκκλησία της Παναγίας της Κοσμοσώτηρας, τελείται μέγας πανηγυρικός εσπερινός. Από το ναό ξεκινά μια από τις πιο συγκινητικές λιτανείες της ιερής εικόνας, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεπερνούν το στοιχείο της θρησκευτικής κατάνυξης και απογειώνονται με τα κέφια των ανθρώπων.

Οι καβαλάρηδες της Παναγίας

Στην πόλη της Σιάτιστας, στο νομό Κοζάνης, η λειτουργία στο μοναστήρι της Μεγαλόχαρης είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Τη λειτουργία παρακολουθούν προσκυνητές καβαλάρηδες πάνω σε στολισμένα άλογα και όταν αυτή τελειώσει επιστρέφουν καβάλα στην πόλη, όπου τους υποδέχεται πλήθος κόσμου, που περιμένουν πως και πώς να ξεκινήσει η γιορτή, με χορούς και τραγούδια στις πλατείες. Το έθιμο χρονολογείται από την Τουρκοκρατία, όταν το πανηγύρι της Παναγίας ήταν από τις ελάχιστες στιγμές που οι Έλληνες ένιωθαν ελεύθεροι.

nextdeal.gr