Έτσι γίνονται τα έργα;

Πρώτα έπρεπε να καταστραφεί το προηγούμενο οδόστρωμα γιατί δεν ήταν στο επίπεδο του δρόμου. Το νέο, τώρα, οδόστρωμα που είναι στο ίδιο ακριβώς επίπεδο με τον δρόμο (πράγμα ασυνήθιστο) κάνει το παρκάρισμα των τροχοφόρων πανεύκολο και τη ζωή των πεζών επικίνδυνη. Τα λίγα, αντιαισθητικά, «κολωνάκια» που μπήκαν θυμίζουν κάδους απορριμμάτων. Όλα φαίνονται ατάκτως ερριμμένα χωρίς σχέδιο κανένα.

Αφού λοιπόν ο δρόμος έμεινε κλειστός για επτά ολόκληρους μήνες (ενώ το σχέδιο ήταν να ολοκληρωθεί πριν το τέλος του προηγούμενου χρόνου) και οι κακοτεχνίες παραμένουν όπως όλοι ομολογούν, τώρα θα… ξεκινήσει διάλογος για το τι πρέπει να γίνει περαιτέρω, καθώς κάποιοι θέλουν πλήρη πεζοδρόμηση. Η μελέτη όμως - που ήταν της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής- προέβλεπε ήπιας κυκλοφορίας δρόμο. Και τότε προς τι η υπερύψωση του οδοστρώματος;

... η Ανεξαρτησίας, όπως είναι τώρα

Η νέα Δημοτική Αρχή δεν έχει -ως φαίνεται- δική της άποψη και τώρα ψάχνεται αν πεζοδρομώντας την Ανεξαρτησίας πρέπει να αλλάξει και το κυκλοφοριακό ολόκληρου του κέντρου καθώς μια βασική αρτηρία δεν θα υπάρχει. Μπορεί -λέει- να κλείσουν πιλοτικά τον δρόμο κάποιες μέρες και ώρες της εβδομάδας για να το …μελετήσουν το θέμα (επτά μήνες που ο δρόμος ήταν κλειστός δεν το μελετούσαν).

Αλλαγή του φωτισμού, τοποθέτηση νέων πινακίδων και υπογειοποίηση των κάδων δεν έχει γίνει -και πώς θα μπορούσε άλλωστε- αφού όποιος έβλεπε τον ρυθμό των εργασιών αντιλαμβανόταν εύκολα το... αποτέλεσμα.

...όπως ήταν μέχρι πρόσφατα

Αλλά και η πράσινη πλατεία απέναντι από το παλιό Χατζηκώστα που ήταν μια όμορφη πλατεία γειτονιάς, έχει καταντήσει μια πλατεία - πέρασμα, αφού μειώθηκε αισθητά το πράσινό της, λες και στόχος πια είναι να κόβονται όσο περισσότερα δέντρα γίνεται από κάθε πλατεία της πόλης.

Αν έτσι γίνονται λοιπόν τα έργα από μια Δημοτική Αρχή που φαίνεται να άγεται και να φέρεται από τα σχέδια της προηγούμενης Αρχής του κ. Μπέγκα (που είχε στόχο τη «μαύρη» κεντρική πλατεία αλλά θα εξαφάνιζε και το κάγκελο στη λίμνη και η οποία σε πέντε χρόνια θητείας δεν ξεκίνησε κανένα μεγάλο έργο αφήνοντάς τα όλα για τη δεύτερη θητεία, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ), τότε... αλίμονό μας.