Το ΚΚΕ για το πάρκο υψηλής τεχνολογίας στα Ιωάννινα

Η απόφαση της Περιφέρειας Ηπείρου να κατασκευάσει «Πάρκο Υψηλής Τεχνολογίας», δίπλα στο Πανεπιστήμιο, κατ εντολή 2 πολυεθνικών εταιρειών πληροφορικής για τη στέγασή τους, δείχνει την αποτελεσματικότητα του κράτους όταν είναι να αναλάβει τμήμα του κόστους λειτουργίας των επιχειρηματικών ομίλων. 

Είναι πρόκληση να δαπανώνται 40 εκ. ευρώ μέρος των οποίων με δανεισμό που φορτώνεται στις πλάτες των Ηπειρωτών, όταν για παράδειγμα 75 σχολικές μονάδες στο νομό, το 56,4% του συνολικού αριθμού, στερούνται οικοδομικής άδειας, σύγχρονου αντισεισμικού κανονισμού, με όποιους κινδύνους απορρέει από αυτό για την ασφάλεια μαθητών, εκπαιδευτικών και εργαζομένων. Οι Ηπειρώτες μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα για τον ρόλο του Ταμείου Ανάκαμψης και ποιους εξυπηρετεί.

Η κριτική για «προχειρότητα» και «έλλειψη διαβούλευσης» αξιοποιείται ως «φύλλο συκής» για να κρυφτεί η στρατηγική συμφωνία στήριξης των εν λόγω επιχειρηματικών ομίλων. Όλοι τους πανηγυρίζουν για το «θαύμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης που φέρνουν οι «επενδύσεις τεχνολογίας», προβάλλοντας τον φιλολαϊκό τάχα χαρακτήρα τους και ότι ωφελούν ταυτόχρονα ομίλους και εργαζόμενους. Στην πράξη ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, απευθύνουν κάλεσμα στον Ηπειρώτικο λαό να στοιχηθεί με τους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς και τα business plan των ομίλων σε τέτοιους κλάδους, να δεχτεί θυσίες στον βωμό της ισχυροποίησης των επιχειρηματικών κολοσσών που δραστηριοποιούνται σε αυτούς.  

Οι σχετικά καλύτερες αμοιβές από τον μέσο μισθό για τους εργαζόμενους στις εταιρείες αυτές δεν μπορούν να κρύψουν τις κακές συνθήκες εργασίας που επικρατούν για την πλειοψηφία τους.

Οι υπερωρίες, τα εξαντλητικά ωράρια δίνουν και παίρνουν. Σχεδόν πουθενά η εργάσιμη μέρα δεν μετριέται με την ώρα αλλά με βάση τους στόχους που έχουν τεθεί από την εργοδοσία, με βάση τα πρότζεκτ που πρέπει να παραδοθούν. Αν ένας εργαζόμενος δεν έχει πιάσει τον ημερήσιο στόχο του, πρέπει να δουλέψει 10 και 12 ώρες για να το καταφέρει. Η εργοδοσία καλλιεργεί έντεχνα τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων, που μπαίνουν σε έναν διαρκή αγώνα να καλύπτουν τα κριτήρια κερδοφορίας της επιχείρησης. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εργαζομένων που αποφάσισαν να παραιτηθούν, μην αντέχοντας την ασφυκτική πίεση της εργοδοσίας.

Οι μισθοί που παίρνουν τελικά οι εργαζόμενοι, δεν είναι παρά ψίχουλα σε σχέση με τα εκατομμύρια των κερδών που παράγουν σε μηνιαία βάση. Γιατί η «υψηλή τεχνολογία», η πληροφορική δηλαδή, αυξάνει την παραγωγικότητα της εργασίας εφόσον χρειάζονται λιγότερη ζωντανή εργασία.

Πάνω σε αυτήν τη δυνατότητα οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας διασφαλίζουν τόσο για τις ίδιες όσο και για τους πελάτες τους μια τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, ληστεύοντας ακόμη μεγαλύτερο τμήμα του κοινωνικού πλούτου.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

Από τη μία, λοιπόν, υπερκέρδη και κρατική στήριξη για τις πολυεθνικές και, από την άλλη, άγχος, ανασφάλεια και ατέλειωτη δουλειά για τους εργαζόμενους. Μόνο το πέρασμα του συνόλου των μέσων παραγωγής και της τεχνολογίας στην κοινωνική ιδιοκτησία και τον εργατικό έλεγχο και τη λειτουργία τους με βάση ένα κεντρικό επιστημονικό σχέδιο, θα απελευθερώσουν τις δυνατότητες των παραγωγικών δυνάμεων από τον βραχνά του καπιταλιστικού κέρδους για να αξιοποιηθούν για την κάλυψη των αναγκών, όχι μόνο των εργαζομένων σε αυτές τις εταιρείες αλλά για όλη την κοινωνία.