Σκόνη, πέτρες, λάσπη...

Έχεις μια υπέροχη -αλπική σχεδόν- λίμνη, θαύμα της φύσης. Κι αντί να την έχεις κόσμημα όπως οι Ιταλοί τις δικές τους λίμνες, ας πούμε, την έχεις παρατημένη γεμάτη σκουπιδαριό και με έναν χωματόδρομο να την συνοδεύει. Και ενώ υπάρχει ένα -παρατημένο επίσης- πεζοδρόμιο, δεν τολμάει κανείς να το περπατήσει γιατί θα φύγει άσπρος από τη σκόνη των διερχόμενων αυτοκινήτων που περνάνε και αφήνουν σύννεφα πίσω τους.

Είναι άραγε τόσο δύσκολο να γίνει μια ασφαλτόστρωση των λίγων εκατοντάδων μέτρων ώστε και το πεζοδρόμιο να αποκτήσει λόγο ύπαρξης αλλά και τα ποδήλατα -που τώρα τρώνε όλη τη σκόνη- να μπορούν να κάνουν τη βόλτα τους; Θέλει επιστήμη δηλαδή το πράγμα για να γίνει το αυτονόητο; Τόσος πρωτογονισμός;

Λίμνη Ζηρού

Και μετά θέλουν -λέει- αναβάθμιση και τουρισμό και μάλιστα με ένα περιβαλλοντικό κέντρο εντός του χώρου. Με κάποιες ξύλινες… παλέτες που τοποθετήθηκαν σε κεντρικό σημείο πίστεψαν ότι ο χώρος αναβαθμίστηκε. Ας κοιτάξουν λίγο γύρω τους, ας δουν τι συμβαίνει παραπέρα και ίσως καταλάβουν ότι έχουν στα χέρια τους ένα ανεπεξέργαστο διαμάντι θαμμένο στη λάσπη και τη σκόνη…