Εκδήλωση της Τ.Ο. Ιωαννίνων του ΚΚΕ για τα ΑΜΕΑ

 Ο Καπιταλισμός δεν διορθώνεται, τα άτομα με αναπηρία να συστρατευθούν με το ΚΚΕ για την ικανοποίηση των αναγκών τους.

 

Σε μία εφ όλης της ύλης συζήτηση μετατράπηκε η εκδήλωση της Τ.Ο. Ιωαννίνων του ΚΚΕ για τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία και την επίθεση που δέχονται όλο αυτό το διάστημα. 

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη στο πάρκο Λιθαρίτσια στα Γιάννενα με κεντρικό ομιλητή τον Χάρη Χουρδάκη συνεργάτη του Τμήματος υγείας πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Τάσος Τόκας μέλος της Ε.Π. Ηπείρου Κέρκυρας Λευκάδας του ΚΚΕ εκπαιδευτικός και διευθυντής του ειδικού σχολείου Ιωαννίνων. Στην εισαγωγική του ομιλία επικεντρώθηκε στην άσχημη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο των αναπήρων.

Υπενθύμισε τις απαράδεκτες συνθήκες εκπαίδευσης και αποκατάστασης των παιδιών ΑΜΕΑ, στις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στις δομές ειδικής αγωγής, την ανεργία που τσακίζει πάνω από το 90% των ικανών προς εργασία αναπήρων, την ανυπαρξία ερασιτεχνικού αθλητισμού για τους αναπήρους, προβλήματα που οξύνονται και από την εμβάθυνση όλων των αντιλαϊκών μέτρων μέσω του «Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Αναπηρία». Αναφέρθηκε στον εμπαιγμό για τον «προσωπικό βοηθό» και άλλα δήθεν μέτρα ανακούφισης, στις συντάξεις αναπηρίας που με τους νόμους Κατρούγκαλου και Βρούτση έγιναν φιλοδώρημα, μέχρι τα επιδόματα χαρτζιλίκι που έχει φτάσει κάποιες οικογένειες να ζουν μόνο με αυτά. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τα μέτρα εξαπάτησης της κυβέρνησης για το ρεύμα και τα καύσιμα επεσήμανε.

Παράλληλα δεν έλειψαν τα παραδείγματα από την πόλη των Ιωαννίνων. Συγκεκριμένα αναφέρθηκε στη στέγαση του ειδικού σχολείου ΣΑΠ που έχει μετατραπεί σε «γεφύρι της Άρτας» αφού εδώ και 8 χρόνια δεν έχει καταστεί να ολοκληρωθούν οι εργασίες για ένα προκατασκευασμένο κτίριο 500 τμ, με σοβαρές ευθύνες και των δημοτικών αρχών της πόλης. 

Υπογράμμισε την τεράστια αγωνία που έχουν οι γονείς των παιδιών που ενηλικιώνονται και αποφοιτούν από τις δομές εκπαίδευσης στα Γιάννενα για το τι θα απογίνουν αφού υπάρχουν ελάχιστες δομές φιλοξενίας, κυρίως νοσοκομειακού χαρακτήρα, οι οποίες δεν είναι ζωντανοί χώροι με προστατευμένα εργαστήρια και οργανωμένες δραστηριότητες. Από την άλλη είναι ανύπαρκτα τα Κέντρα Ημερήσιας Διαβίωσης στην Ήπειρο που θα μπορούσαν να δώσουν μία ανάσα στις οικογένειες. Επεσήμανε  χαρακτηριστικά στην ανυπαρξία κατασκήνωσης για παιδιά ΑΜΕΑ στην Ήπειρο ενώ ακολούθως αναφέρθηκε στην «κατάφωρη αδικία των μαθητών με αναπηρία που ενώ δεν παρακολουθούσαν εξ αποστάσεως μαθήματα στη διάρκεια της πανδημίας  γιατί το Υπουργείο Παιδείας δεν εξασφάλισε εκπαιδευτικούς, κλήθηκαν φέτος να δώσουν προαγωγικές και πανελλαδικές εξετάσεις στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με τους ίδιους όρους με τα υπόλοιπα παιδιά και μάλιστα στο λύκειο με τράπεζα θεμάτων».

Στην συνέχεια το λόγο πήρε  ο Χάρης Χουρδάκης συνεργάτη του Τμήματος υγείας πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ για να επισημάνει ότι ενώ είμαστε στον 21ο αιώνα και η επιστήμη με τις γονιδιακές θεραπείες με τα βλαστοκύτταρα τους προ γενετικούς ελέγχους την ιατρική της αποκατάστασης και μία σειρά άλλες δυνατότητες έχει δώσει λύσεις σε σοβαρά προβλήματα των αναπήρων αντίθετα αυτά συσσωρεύονται και οξύνονται ακόμη και σε σύγκριση με  προηγούμενες δεκαετίες.

Για να αποδείξει τον ισχυρισμό του αναφέρθηκε στο παράδειγμα της πανδημίας που ανέδειξε ότι ιδιαίτερα αυτές οι ομάδες χτυπήθηκαν πολλαπλά, «χάθηκε κόσμος που μπορούσε να είχε σωθεί, βασανίστηκαν πολύ περισσότεροι».

Τόνισε χαρακτηριστικά ότι η κυβέρνηση αξιοποιώντας την έννοια υποκείμενα νοσήματα θέλει να αποκρύψει ότι οι πάσχοντες από διαβήτη, από καρκίνο, οι μεταμοσχευθέντες άνθρωποι με χρόνιες παθήσεις, οι νεφροπαθείς, όλοι αυτοί παρακολουθούνταν από εξειδικευμένα πανεπιστημιακά κέντρα το προηγούμενο διάστημα και αφέθηκαν στην τύχη τους από την επιλογή της Κυβέρνησης να μετατρέψει το δημόσιο σύστημα υγείας σε μία νόσο.

«Δεν υπήρχαν τα μέσα και οι μέθοδοι να προστατευτούν; Πώς στηρίχθηκαν οι οικογένειες που νόσησαν και είχαν παιδί με αναπηρία» αναρωτήθηκε για να τονίσει ότι υπήρξαν γονείς που νόσησαν και έμεινα στα σπίτια «γιατί δεν είχαν τι να κάνουν τα παιδιά τους και βρέθηκαν τα παιδιά τους μετά από μέρες δίπλα τους στους πεθαμένους γονείς». Ακολούθως κατήγγειλε ότι οι ίδιοι οι διοικούντες έλεγαν στις οικογένειες ότι δεν υπάρχει στοιχειωδώς τρόπος στήριξης και νοσηλείας στο δημόσιο σύστημα υγείας γιατί «πώς να υπάρχουν τα μέσα και το προσωπικό όταν δύο νοσηλεύτριες καλούνταν να φροντίσουν 70 και 100 ασθενείς covid, με γιατρούς που δεν ήταν της ειδικότητας να κάνουν βάρδιες στα επείγοντα και στις κλινικές».

Στο αντεπιχείρημα ορισμένων που λένε «μα μπορεί ένα κράτος να τα κάνει όλα;» υποστήριξε ότι αυτό το αναποτελεσματικό κράτος για τους αναπήρους ήταν που μέσα στην Πανδημία από την μια τσακίζει τις εργασιακές σχέσεις, απαγορεύει διαδηλώσεις, χτύπησε την απεργία, έπαιρνε μέτρα υποβάθμιση της ειδικής αγωγής και από την άλλη έδωσε δισεκατομμύρια στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, άνοιξε σαν ακορντεόν τα Πρωτόκολλα με βάση τις ανάγκες του τουριστικού κεφαλαίου με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στις εκατόμβες νεκρών του δευτέρου και τρίτου κύματος της πανδημίας.

«Δεν είχαν να προσλάβουν νοσηλεύτριες και καθαρίστριες στα ειδικά σχολεία όταν την ίδια στιγμή όσο μειώθηκε το προσωπικό στην παιδεία και στην υγεία, κατά 12.000 τα τελευταία πέντε χρόνια, τόσο αυξήθηκε το προσωπικό στις δυνάμεις καταστολής γιατί φοβούνται το ξέσπασμα της λαϊκής οργής» τόνισε για να υποστηρίξει ότι το κράτος εξυπηρετεί άλλες προτεραιότητες.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε ότι τα δεδομένα από τα αποτελέσματα της διαχείρισης πανδημίας αναδεικνύουν σοβαρή μείωση του προσδόκιμου ζωής για τους αναπήρους «όχι γιατί ήταν της μοίρας τους γραπτό» αφού η επιστήμη έχει δώσει λύσεις αλλά «γιατί το δημόσιο σύστημα υγείας που δομήθηκε στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων ήρθε και τους ξέκανε».

Υπογράμμισε παράλληλα ότι την ίδια ώρα τα ειδικά σχολεία είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι τα προηγούμενα χρόνια, τονίζοντας ότι αν κρατήθηκε ένα επίπεδο είναι γιατί χιλιάδες εκπαιδευτικοί και γονείς έδωσαν τη μάχη να κρατήσουν ζωντανό τον τομέα της ειδικής αγωγής.

Στη συνέχεια σχολίασε ότι το «εθνικό σχέδιο για την αναπηρία» είναι η εξειδίκευση του στρατηγικού σχεδίου της ΕΕ για την Ελλάδα που λέει ξεκάθαρα ότι το ύψος των επιδομάτων και συνολικά των δαπανών της κοινωνικής πολιτικής πρέπει να μειωθούν στο 50% «για αυτό προωθείται η πολιτική της «απόιδρυματοποίησης».

Στην προπαγάνδα ορισμένων ότι το κράτος προσπαθεί να λύσει προβλήματα με την εφαρμογή της «λειτουργικότητας» υποστήριξε ότι αυτή αποτελεί το εργαλείο για τη γενικευμένη περικοπή τον δαπανών στην ειδική αγωγή, στην παροχή θεραπειών και τεχνολογικών βοηθημάτων αφού άλλωστε ο ίδιος ο νόμος λέει ότι οι παροχές δεν θα κρίνονται από το ποσοστό αναπηρίας αλλά από τη δυνατότητα του ανάπηρου να αντιμετωπίζει τα καθημερινά του προβλήματα.

Για τις κυβερνητικές εξαγγελίες εφαρμογής του «προσωπικού βοηθού» αναρωτήθηκε «πώς γίνεται η κυβέρνηση που δεν πήρε καθαρίστρια στα ειδικά σχολεία, που δεν πήρε νοσηλεύτριες, εκπαιδευτικούς, να πάρει από έναν προσωπικό βοηθό για όλους τους αναπήρους» για να επισημάνει ότι πρόκειται για πρόγραμμα για λίγους και για λίγο χρονικό διάστημα που αξιοποιείται για να ξεφορτωθεί το κράτος και τις τελευταίες υποχρεώσεις του προς τις δομές αναπήρων και τον τομέα της κοινωνικής πολιτικής.

Την ίδια ώρα υποστήριξε προωθείται η φιλανθρωπία γιατί μέσω αυτής φτιασίδωμα και το σύστημα «ελεούμε καμιά πενηνταριά, να σώζουμε κάνα δυο, για να μπορούμε να σακατεύουμε χιλιάδες»

Συνοψίζοντας τα συμπεράσματα από την εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΈ για τους αναπήρους που εφαρμόζουν διαχρονικά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τόνισε ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει λύσεις, «δεν υπάρχουν θεραπείες για αυτό καθεαυτό το σύστημα που αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο βάρβαρο, όλο και πιο επικίνδυνο. Ζητήματα που μπορούσε να λύσει εχθές, σήμερα δεν το κάνει και ας υπάρχουν μεγαλύτερες δυνατότητες». Απόδειξη ότι ο σοσιαλισμός δεκαετίες πριν είχε καταφέρει να λύσει σοβαρά ζητήματα όπως την ένταξη των αναπήρων σε ποσοστό 85% στην παραγωγή και την κοινωνία είπε. 

«Να γιατί λέμε ότι περισσότερο από ποτέ χρειάζεται η συστράτευση, ο αγώνας, η συμπόρευση με το ΚΚΕ σε μία γραμμή που να αμφισβητεί πρώτα από όλα τις κατευθυντήριες γραμμές του κεφαλαίου και την ίδια την εξουσία του, ένας αγώνας βεβαίως που δεν θα υποτιμά κανένα πρόβλημα, από το αν λείπει ο δάσκαλος, αν λείπει η καθαρίστρια, αν πρέπει να γίνει καινούργιο σχολείο. Αυτός ο αγώνας πρέπει να συνδέεται και να βάζει στον πυρήνα της αντιπαράθεσης ότι ο πλούτος πρέπει να ξαναγυρίσει τα χέρια αυτών που τον παράγουν» τόνισε για να καταλήξει στην ανάγκη ισχυροποίησης του ΚΚΕ και στις επικείμενες εκλογές.