Ιωάννινα:Πλήθος κόσμου στην βιβλιοπαρουσίαση του ΚΚΕ στην Ανατολή

 ΤΕ Ιωαννίνων του ΚΚΕ

Στα πλαίσια της καλοκαιρινής πολιτικής δραστηριότητας της κομματικής οργάνωσης Ιωαννίνων πραγματοποιήθηκε εχθές το απόγευμα η εκδήλωση βιβλιοπαρουσίαση του συλλογικού έργου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ «1922 - ιμπεριαλιστική εκστρατεία και μικρασιατική καταστροφή», μια έκδοση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Ανατολή, στην κάτω πλατεία με κεντρικό ομιλητή τον Αναστάση Γκίκα μέλος του τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ και με την συμμετοχή πλήθους κόσμου. Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους οι πρόεδροι των πολιτιστικών συλλόγων Ανατολής και Νεοκαισάρειας καθώς και κάτοικοι της περιοχής.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με σύντομη παρέμβαση του μεταπτυχιακού φοιτητή του τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Θοδωρή Μπατίσκα που επεσήμανε ότι ενώ στα τμήματα ιστορίας των ελληνικών πανεπιστημίων κυριαρχεί η αταξική προσέγγιση της ιστορίας με σκοπό να παρουσιαστούν ως εθνικά τα συμφέροντα της αστικής τάξης σε κάθε ιστορική εποχή, η έκδοση του ΚΚΕ για το «1922» και το «1821» αποτελούν πολύτιμα εργαλεία για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για το σήμερα τόσο για το σύγχρονο ιστορικό, όσο και για τον ελληνικό λαό.

Στη συνέχεια το λόγο πήρε  Δημήτρης Ροσιλόβαλης μέλος της ΤΕ Ιωαννίνων του ΚΚΕ υπογραμμίζοντας ότι η επιλογή του χώρου πραγματοποίησης της εκδήλωσης αποτελεί ελάχιστη τιμή στους χιλιάδες πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής ανάμεσα στους οποίους και 3.800 στο νομό Ιωαννίνων. Παράλληλα επισήμανε ότι το ΚΚΕ δεν υιοθέτησε ποτέ τις διαχωριστικές γραμμές που επιδίωκε τότε να επιβάλει ο αστικός κόσμος μεταξύ των γηγενών και των προσφύγων εργαζομένων στη λογική του «διαίρει και βασίλευε», αντίθετα πρωτοστάτησε στην πάλη τους, στη νέα τους πατρίδα.

Ο Αναστάσης Γκίκας εισαγωγικά τόνισε ότι όποιος δεν διδάσκεται από την ιστορία και δεν μετατρέπει αυτή τη γνώση σε εργαλείο, σε όπλο και γενικότερα σε ενεργό συνειδητή δράση για το χτύπημα του κακού στη ρίζα του, τότε όντως στέκεται καταδικασμένος «να ζει ξανά και ξανά τα ίδια δεινά, φτώχεια, ανεργία πείνα, πόλεμο, προσφυγιά». Για αυτό και 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή υποστήριξε ότι οι εικόνες φρίκης του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των καραβανιών των ξεριζωμένων, συνεχίζουν να είναι δυστυχώς εικόνες πολύ γνώριμες. Υπενθύμισε ανάμεσα στα άλλα ότι και τότε πριν 100 χρόνια, πολλές είναι οι μαρτυρίες προσφύγων που αναδεικνύουν ότι μεταξύ των λαών δεν υπήρχε αντιπαλότητα, αντίθετα ήταν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που όξυναν τον εθνικισμό μεταξύ των λαών.

Στη συνέχεια υπογράμμισε ότι ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος επιτάχυνε και διευκόλυνε τις επιδιώξεις της Τουρκικής αστικής τάξης να πάρει την πρωτοκαθεδρία στον ανταγωνισμό της με το Ελληνικό και Αρμενικό κεφάλαιο που και αυτά με τη σειρά τους διεκδικούσαν την αναβάθμιση τους. Αναφέρθηκε στις φιλοδοξίες της Ελληνικής αστικής τάξης να επεκταθεί στα πλούσια εδάφη της Μικράς Ασίας πρωτοστατώντας στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών των τότε μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον διαμελισμό της και την μετατροπή της σε αποικίες, με τραγικές συνέπειες για τους λαούς περιοχής.

Αναφερόμενος στα παζάρια για το μοίρασμα της λείας στο φόντο της ήττας της οθωμανικής αυτοκρατορίας τόνισε ότι ο τότε πρωθυπουργός Βενιζέλος «δεν δίστασε να συναινέσει ακόμα και στην παραχώρηση τμήματος της πρόσφατα ενσωματωμένης Μακεδονίας στη Βουλγαρία» με αντάλλαγμα εδάφη στη Μικρά Ασία για να καταλήξει ότι στον καπιταλισμό «όλα μπορούν άλλωστε να γίνουν αντικείμενο παζαριού για την αστική τάξη, αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο αντίτιμο».

Ακολούθως αναφέρθηκε στην όξυνση των άθλιων συνθηκών ζωής που επέφερε ο πόλεμος για τον ελληνικό λαό, σημειώνοντας ότι δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το 1921 όταν κηρύχθηκε γενική επιστράτευση το 42% των όσων κλήθηκαν στα όπλα δεν παρουσιάστηκαν, για να υποστηρίξει ότι η λιποταξία και ανυποταξία αν και περιείχαν κάποιο στίγμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης αστικής τάξης πραγμάτων δεν αποτελούσαν ωστόσο μία συγκροτημένη έκφραση πολιτικού ριζοσπαστισμού με στόχο την ανατροπή της.

Για τη στάση του ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ στη Μικρασιατική εκστρατεία, τόνισε ότι στάθηκε από τη σωστή πλευρά της ιστορίας υπογραμμίζοντας ότι παρά τους λίγους μήνες ζωής που μετρούσε τότε το κόμμα, ανέδειξε ότι ο πραγματικός αντίπαλος δεν βρίσκεται ανάμεσα στους Τούρκους χωρικούς και εργάτες αντίθετα είναι οι εκμεταλλευτές τους, Τουρκικής ή Ελληνικής προέλευσης που τους καταδυναστεύουν και απευθυνόμενο στους λαούς της περιοχής «ενωμένοι μαζί κάτω από την ίδια σημαία της πραγματικής ελευθερίας του κομμουνισμού η Νίκη θα είναι πραγματική».

Στη συνέχεια ανέδειξε ότι η απουσία οργανωμένου σχεδίου διάσωσης των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στα λόγια του ύπατου αρμοστή της Σμύρνης Στεργιάδη που υποστήριξε ότι «καλύτερα να μείνουν εδώ και να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα».

Περιγράφοντας τις άθλιες συνθήκες εγκαταστάσεις και ζωής των εκατομμυρίων προσφύγων τις πρώτες δεκαετίες μετά την μικρασιατική καταστροφή, ο ομιλητής επεσήμανε ότι έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης και πλουτισμού από την ελληνική αστική τάξη τόσο των γηγενών, όσο και των προερχόμενων από την Μικρά Ασία.

Τέλος αναφέρθηκε στις προσπάθειες του νεαρού ΣΕΚΕ, αργότερα ΚΚΕ, οι προσφυγικοί πληθυσμοί που εντάχθηκαν μαζικά στην εργατική τάξη να αποκτήσουν ταξική συνείδηση, να αφυπνιστούν, να οργανωθούν, να παλέψουν, επισημαίνοντας ότι στο καμίνι της ταξικής πάλης σφυρηλατήθηκαν δεσμοί αίματος του ΚΚΕ με τη φτωχολογιά των προσφύγων που κρατάει μέχρι τις μέρες μας.

«Και συνεχίζουμε μαζί στην πάλη για την οριστική κατάργηση της αιτίας που γεννά όλα αυτά τα δεινά για τον εργαζόμενο άνθρωπο, τη φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, τον πόλεμο και την προσφυγιά» τόνισε χαρακτηριστικά υποστηρίζοντας ότι η λύση σε όλα αυτά είναι οι σύγχρονοι αγώνες για κάθε ανάγκη του λαού που ανοίγουν ταυτόχρονα την προοπτική για το σοσιαλισμό.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε από μουσικό αφιέρωμα με τραγούδια της Μικράς Ασίας από το συγκρότημα «Ασυμμάζευτοι».