Έρευνα ΙΝΕ-ΓΣΕΕ: Αυξήσεις μισθών και συλλογικές συμβάσεις τα κύρια αιτήματα των εργαζόμενων. Δραματικές οι συνθήκες εργασίας στην ιδιωτική εκπαίδευση!

 Η χθεσινή παρουσίαση της έρευνας του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ σε συνεργασία με την εταιρεία Alco ανέδειξε:

τις τεράστιες δυσκολίες των νοικοκυριών να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές απαιτήσεις του δύσκολου χειμώνα

τα ξεκάθαρα αιτήματά των εργαζόμενων για αυξήσεις μισθών και για συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ας σημειωθεί εδώ ότι είναι πρόσφατη η εντολή της Ε.Ε., μετά από συμφωνία με το Συμβούλιο της Ευρώπης, στις χώρες-μέλη  για αυξήσεις μισθών και ενίσχυση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

τις απαράδεκτες συνθήκες ασυδοσίας και εργοδοτικής παραβατικότητας στον ιδιωτικό τομέα

Όπως, μάλιστα, θα δείξουμε πιο κάτω, οι συνθήκες εργασίας στην ιδιωτική εκπαίδευση, σε σχέση με το σύνολο του ιδιωτικού τομέα, είναι ακόμη χειρότερες, αν συγκριθούν τα ευρήματα της έρευνας Big Quit της ΟΙΕΛΕ με τα στοιχεία της έρευνας του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ.

Βασικό αίτημα των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα: Αυξήσεις μισθών μέσω συλλογικών συμβάσεων εργασίας

Στην έρευνα που παρουσίασαν ο Επιστημονικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας ΙΝΕ ΓΣΕΕ και Καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας Γιώργος Αργείτης και ο Γενικός Διευθυντής των ΙΝΕ και ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ Χρήστος Γούλας αναλύθηκαν ιδιαίτερα ανησυχητικά στοιχεία για την ελληνική οικονομία. Αναφέρθηκε ότι η ανάπτυξη της οικονομίας των τελευταίων ετών δεν βασίστηκε στην παραγωγή, αλλά στην αύξηση της κατανάλωσης που προήλθε από την αποταμίευση που έκαναν τα νοικοκυριά την περίοδο της πανδημίας. Αυτό σημαίνει ότι η “φούσκα” της ανάπτυξης μοιραία θα σκάσει με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνία.

Ήδη η κρίση ακρίβειας που επελαύνει, δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες στους πολίτες. Βάσει της έρευνας, το 70% περίπου των ερωτώμενων απάντησαν ότι θα ανταποκριθούν “δύσκολα” ή “καθόλου” στην ακρίβεια και στις ενεργειακές ανάγκες του χειμώνα.

Τα αιτήματα των εργαζόμενων είναι ξεκάθαρα. Η ακρίβεια μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μόνο μέσω της αύξησης μισθών (κι όχι μέσω της μείωσης φόρων).

Ξεκάθαρα, δε, προκύπτει ότι οι πολίτες ζητούν τη διαμόρφωση μισθών μέσω συλλογικών συμβάσεων κι όχι μέσω αποφάσεων της κυβέρνησης. Οι “υποχρεωτικές” αυξήσεις του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση ήταν επί της ουσίας οι μόνες που είδαν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, καθώς δεν έγιναν αυξήσεις στα υπόλοιπα κλιμάκια των μισθών (80% των εργαζόμενων δεν είχαν αύξηση στο μισθό τους). Άρα η επαναφορά της ωρίμανσης μισθών (που είναι παγωμένη από το 2012) περνάει μόνο μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις διεκδικήσεις των συνδικάτων. Θυμίζουμε εδώ ότι στη μη τυπική ιδιωτική εκπαίδευση δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εδώ και μια δεκαετία, με αποτέλεσμα οι αποδοχές των εκπαιδευτικών σε Φροντιστήρια και Κέντρα Ξένων Γλωσσών να έχουν συρρικνωθεί στα χρόνια της κρίσης μέχρι και 70%.

Η ΟΙΕΛΕ έχει ως κύρια αιτήματά της:

Την επαναφορά των μισθών στα επίπεδα του 2011 και την αποκατάσταση του 13ου και του 14ου μισθού. Η τεράστια κερδοφορία των εκπαιδευτηρίων τα τελευταία χρόνια επιτρέπει και με το παραπάνω τις ελάχιστες αυτές αυξήσεις.

Την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία, ώστε να υπάρξουν βιώσιμες συνθήκες εργασίας και αμοιβής στους δύσκολους χώρους των Φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης και των Κέντρων Ξένων Γλωσσών.

Δραματικές οι συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ακόμη χειρότερες στην ιδιωτική εκπαίδευση!

Η πλήρης απορρύθμιση της εποπτείας στον χώρο της εργασίας με την ουσιαστική διάλυση του ΣΕΠΕ έχει γεννήσει “τέρατα” στον ιδιωτικό τομέα. Τα αποτελέσματα γεννούν εύλογα ερωτηματικά για το αν η Ελλάδα θα έπρεπε να θεωρείται ευρωπαϊκή, ευνομούμενη χώρα με τα τραγικά στοιχεία εργοδοτικής παραβατικότητας και ασυδοσίας που οι έρευνες καταγράφουν και που απεικονίζουν συνθήκες εργασίας οι οποίες ισχύουν μόνο σε χώρες του τρίτου κόσμου. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην τυπική ιδιωτική εκπαίδευση (στα ιδιωτικά σχολεία δηλαδή) η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Σε έναν χώρο δηλαδή που εποπτεύεται διπλά (τόσο από τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης όσο και από την Επιθεώρηση Εργασίας)! Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν “άνωθεν” εντολές για “προστασία” των παραβατών επιχειρηματιών της εκπαίδευσης. Αυτό δεν πλήττει, φυσικά, μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τις νόμιμα λειτουργούσες ιδιωτικές εκπαιδευτικές μονάδες.

Ας δούμε όμως συγκριτικά κάποια στοιχεία της έρευνας του ΙΝΕ και της έρευνας του Big Quit της ΟΙΕΛΕ:

Εργασία πέραν του νόμιμου ωραρίου

Σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕ, το 40%  περίπου των εργαζόμενων υποχρεώνονται να παρέχουν υπερωριακή απασχόληση.

Στην ιδιωτική εκπαίδευση το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 50%.

Πληρωμή υπερωριών-υπερεργασίας

Σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕ, σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι δεν αμείβονται για τις πρόσθετες υπηρεσίες που παρέχουν.

Στην ιδιωτική εκπαίδευση η κατάσταση είναι απελπιστική. Στο σύνολο των πρόσθετων υπηρεσιών, το ποσοστό των απλήρωτων εκπαιδευτικών φθάνει στο 70%!

Με βάση την έρευνα της ΟΙΕΛΕ, δεν καταβάλλεται αμοιβή για το 55% των απογευματινών δραστηριοτήτων, για την υπερωριακή διαδικτυακή απασχόληση στο 86%, ενώ για open days, bazaars και πρόσθετη εργασία σε αργίες, διακοπές κ.λπ., το ποσοστό φθάνει στο 85%! (Κι όλα αυτά, φυσικά, με την ευγενική, υπέρ των εργοδοτών, συνδρομή  των υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Εργασίας).

Βαθμός επαγγελματικής ικανοποίησης

Ο δείκτης αυτός έχει ιδιαίτερη σημασία στην ανάλυση φαινομένων, όπως του Big Quit. Στην έρευνα του ΙΝΕ, φαίνεται πως το 30% περίπου των εργαζόμενων είναι “λίγο” ή “καθόλου” ευχαριστημένοι με την εργασία τους. Θα είχε, φυσικά, ενδιαφέρον να δούμε κάποια στιγμή στοιχεία για την επαγγελματική ικανοποίηση ανά κλάδο, ώστε να διαπιστώσουμε, αν υπάρχει ευθεία διασύνδεση του φαινομένου της Μεγάλης Παραίτησης με την επαγγελματική ικανοποίηση.

Το ποσοστό των επαγγελματικά δυσαρεστημένων εκτοξεύεται στο 66% στο χώρο των ιδιωτικών σχολείων (εύρημα που ταιριάζει με το 67% όσων δηλώνουν ότι θα επιθυμούσαν να φύγουν από την ιδιωτική εκπαίδευση για να εργαστούν σε άλλο εκπαιδευτικό χώρο).