Ομορφες πόλεις, άσχημα μουντζουρώνονται...

Εντελώς αναποτελεσματικές αποδεικνύονται οι σύγχρονες κοινωνίες ώστε να διαφυλάξουν δημόσια αγαθά που έχουν υψηλό κόστος. Πριν ακόμη παραδοθούν στο κοινό προς χρήση οι νεοβάνδαλοι φροντίζουν να μουντζουρώσουν ό,τι μπορεί να μουντζουρωθεί. Παγκάκια, τοίχους, κτίρια, δέντρα, πινακίδες.

Στην Ηγουμενίτσα, τελευταία, έγινε μια όμορφη παρέμβαση ώστε να αναβαθμιστεί το αισθητικό δασύλλιο αλλά και να αποκτήσει εύκολη πρόσβαση για το κοινό. Εσύ είσαι; Το αποτέλεσμα φαίνεται στις φωτογραφίες -που είναι απλώς ενδεικτικές. Οι βανδαλισμοί είναι πολύ πιο εκτεταμένοι και …σοκαριστικοί. Τι νόημα έχει λοιπόν να δημιουργείται κάτι αξιόλογο, χρηστικό και όμορφο όταν την ίδια στιγμή αφήνονται οι νεοβάρβαροι ελεύθεροι να το βανδαλίσουν;

Φυσικά και θα μπορούσε μια οργανωμένη και ευνομούμενη κοινωνία να προστατεύσει τη δημόσια περιουσία της προς όφελος των πολλών. Το βλέπουμε άλλωστε να συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις χώρες του εξωτερικού, δυτικές και ανατολικές. Για να συμβεί όμως το επιθυμητό θα πρέπει η χώρα να είναι όντως «ευνομούμενη». Όταν είναι ιδεοληπτική και αρνείται, ας πούμε, να τοποθετήσει κάμερες σε δημόσιους χώρους τα αποτελέσματα είναι… τα γνωστά. Μόνο όταν γίνει κάποιο έγκλημα θα ψάξουν να βρουν -και πάλι από κάμερες ιδιωτών ή καταστημάτων- τι συνέβη.

Όταν αφήνεις όμως κάποια μικρά προβλήματα άλυτα, κάποια στιγμή θα τα βρεις μπροστά σου διογκωμένα. Αυτό τουλάχιστον λέει η εμπειρία. Όταν μια περιοχή παρουσιάζει σημάδια παραμέλησης και παρακμής, οδηγείται σταδιακά σε περισσότερες και βαρύτερες παραβατικές συμπεριφορές, που αν δεν καταπολεμηθούν εν τη γενέσει τους και αφεθούν, θα καταλήξουν σε αποκλίνουσες συμπεριφορές, εγκληματικές πράξεις, αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού και αύξηση της ανασφάλειας των πολιτών. Κάτι ξέρει και η Νέα Υόρκη γι' αυτό. Μια ολόκληρη πόλη παραδόθηκε στην ασχήμια και την εγκληματικότητα τις δεκαετίες του 70/80 ώσπου αποφάσισε να αντιδράσει και σήμερα είναι μια άλλη πόλη. Πόσες φορές έχει συλληφθεί κάποιος για βανδαλισμό δημόσιας περιουσίας στην πόλη μας; Μάλλον καμία.

Προς το αλσύλλιο

Ακόμη όμως και αν παραδεχτούμε ότι οι θεσμοί αδιαφορούν ή κάνουν πως δεν βλέπουν (για τους δικούς τους ανεξήγητους λόγους) γιατί δεν φροντίζουν ώστε οποιαδήποτε μουντζούρα να σβήνεται άμεσα και να αποκαθίσταται η προτέρα κατάσταση; Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Έτσι τουλάχιστον θα γινόταν συνείδηση και στους βανδάλους ότι τζάμπα ξοδεύουν τα σπρέι τους εφόσον τίποτε δεν πρόκειται να παραμείνει βανδαλισμένο. Οι τοπικοί μας άρχοντες όμως μάλλον περί άλλα τυρβάζουν. Έτσι αφήνονται οι μουντζούρες στον αιώνα τον άπαντα να καλύπτουν και να υποβαθμίζουν αισθητικά το περιβάλλον έστω κι αν ξοδεύτηκαν εκατομμύρια για να γίνει κάτι όμορφο και χρηστικό.

Δεν είναι λοιπόν μόνο η ατιμωρησία που ωθεί ανθρώπους προβληματικούς να μουντζουρώνουν τα πάντα γύρω τους, είναι και η αδιαφορία των αρχών να αποκαθιστούν άμεσα το πρόβλημα. Μέχρι να ξαναμπούμε λοιπόν κάποτε στο τρένο του ορθολογισμού, ας καμαρώσουμε την ασχήμια και τους βανδαλισμούς κάνοντας ότι… δεν υπάρχουν. Στρουθοκάμηλοι, με τα όλα μας…