Ποια Ουνέσκο...

Τσαντίρια στην Κλειδωνιά...
Είναι πραγματικά απογοητευτικό αντί να παρατηρεί κανείς άλματα προς τα εμπρός να διαπιστώνει συνεχώς οπισθοδρομήσεις. Το Ζαγόρι έγινε μέρος της οικογένειας της Ουνέσκο, όπως μάθαμε πρόσφατα. Αυτό όμως μόνο στη θεωρία. Γιατί στην πράξη πολλά είναι εκείνα που πρέπει να αλλάξουν, κάτι όμως που δεν βλέπουμε να συμβαίνει. Ίσα ίσα που διάφορα δυσ-τοπικά φαινόμενα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Πολυδιαφημισμένη η μονή της Σπηλαιώτισσας, τουλάχιστον φωτογραφικά, έτσι όπως είναι κολλημένη στον βράχο αποτελεί ισχυρό τοπόσημο σε απόσταση ολίγων λεπτών από την Αρίστη, το κεφαλοχώρι της περιοχής. Θα περίμενε κανείς και στην πράξη να είναι ένας προορισμός που θα είχε τη φροντίδα που του άξιζε. Αλλά πού…

Τι κι αν μπήκε νέα πινακίδα; Η παλιά πετάχτηκε πίσω της κι έμεινε εκεί...

Ήδη από το πλακόστρωτο καλντερίμι το καταλαβαίνει κανείς, αφού δύσκολα πια χωράει να περάσει με τα βάτα να έχουν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος από το μονοπάτι. Κι αυτό σε όλο το μήκος της διαδρομής. Μια ξύλινη παλέτα για τα νερά του χειμώνα έχει διαλυθεί, ενώ τα μονοπατάκια δεξιά και αριστερά έκλεισαν κι εκείνα από τα βάτα. Κι όταν φτάσει κανείς στη Μονή τι διαπιστώνει; Είναι κλειστή, ακόμη και σε ό,τι αφορά την εξωτερική αυλή της. Το εσωτερικό του ναού ήταν άλλωστε πάντα κλειστό (και καλώς) αφού δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος να το κρατάει ανοιχτό.

Λίγο πιο πέρα όμως υπάρχει ένα μονοπατάκι μέσα στη βλάστηση που σε ανεβάζει στην αυλή της Μονής. Ό,τι γίνεται δηλαδή και με τους αρχαιολογικούς χώρους (βλ. Κασσώπη) όπου η περίφραξη είναι κομμένη, αφού μέσα κάποιος κτηνοτρόφος θα έχει τα πρόβατα να βόσκουν! Εννοείται πως η Μονή δεν φαίνεται από πουθενά ολόκληρη, με τη βλάστηση να την έχει αποκρύψει ολοκληρωτικά.

Πάρκο ...αναψυχής

Έρχονται λοιπόν οι επισκέπτες από διάφορες περιοχές της χώρας ή το εξωτερικό και φεύγουν απογοητευμένοι. Περιφέρεια Ηπείρου και Δήμος Ζαγορίου λάμπουν δια της …αδιαφορίας τους. Στη θεωρία βεβαίως διαφημίζουν την περιοχή με ταξιδάκια στο εξωτερικό και διεθνείς εκθέσεις. Στην πράξη όμως;

Διαλυμένα παγκάκια - κοπριές από άλογα

Σε αρκετά σημεία του Εθνικού Δρυμού θα δει κανείς καρβουνιές από εστίες φωτιάς που διάφοροι ανάβουν όποτε θελήσουν, αφού η φύλαξη είναι μόνο στα χαρτιά. Και αναρωτιέσαι; Είναι δυνατόν μέσα σε Εθνικό Δρυμό να ανάβεις φωτιά; Η πραγματικότητα λέει πως είναι.

Στο βασίλειο των βάτων

Ακόμη και δίπλα στο γεφύρι της Αρίστης (όπου ξαφνικά άλλαξαν οι πινακίδες και τώρα μπορεί να σηκώσει μέχρι και τετραξονικά φορτηγά βάρους 3,6 τόνων !) θα δει κανείς ένα κανονικό κάμπινγκ με σκηνές και κόσμο να κάνει… μπάρμπεκιου! Το ίδιο και στο γεφύρι της Κλειδωνιάς όπου καθένας με τροχόσπιτο μπορεί να απλώσει τη μπουγάδα του, να μαγειρέψει και να χρησιμοποιήσει τη φύση για τις όποιες ανάγκες του.

Περιοχές προστατευόμενες αφέθηκαν να λειτουργούν χωρίς κανέναν έλεγχο και με κανονισμούς που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά. Όπως αποδείχτηκε όμως από άλλες περιοχές της χώρας μας, αρκεί ΜΙΑ φορά να πάρει κάτι φωτιά, για να λαμπαδιάσουν ολόκληρες περιοχές.

Στον Εθνικό Δρυμό Βίκου-Αώου υπάρχουν επτά φορείς (με πόσους άραγε υπαλλήλους;) για τους οποίους όλα αυτά είναι… αόρατα. Είναι η Aναπτυξιακή Ηπείρου Α.Ε. που έχει τον συντονισμό μαζί με 6 ακόμη φορείς: Περιφέρεια Ηπείρου, Δήμοι Κόνιτσας και Ζαγορίου, ΙΓΜΕ, Υπηρεσία τουρισμού Περιφέρειας Ηπείρου, Φορέας Διαχείρισης Εθνικών Δρυμών Βίκου Αώου & Πίνδου και την Επιτροπή Διατήρησης και Ανάδειξης (Ε.ΔΙ.Α.ΓΕ.) Γεωπάρκου Βίκου-Αώου.

Μονή Σπηλαιώτισσας

Εκτός των παραπάνω, όπως διαβάζουμε τελευταία, στο Τσεπέλοβο (και όχι μόνο) κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο χωριό βοοειδή και αγέλες αδέσποτων σκύλων που γίνονται επικίνδυνες για ντόπιους και επισκέπτες, χωρίς και πάλι να ιδρώνει το αυτί κανενός. Η Ουνέσκο μας μάρανε, κατά τα άλλα. Τι κι αν η φύση μάς τα πρόσφερε όλα απλόχερα όταν ζούμε ακόμη στην παλαιολιθική εποχή;