Τι ...μου θύμισες...

Καθαρίζοντας σήμερα κάποια συρτάρια γραφείου δίχως να το θέλουμε μπήκαμε στη μηχανή του χρόνου όταν στο πίσω μέρος τους εντοπίσαμε μια ξεχασμένη ...τηλεκάρτα ...

Και τότε ξύπνησαν ...θύμησες από άλλες εποχές που στους νέους είναι λογικό να μην έχουν τίποτα να πουν ,έχουν όμως τη δική τους χάρη και είναι μοναδικές αφού δεν θα τις ξαναζήσουμε και δεν πρέπει να τις ξαναζήσουμε αφού η ζωή πρέπει να προχωρά μπροστά αφήνοντας πίσω της ωστόσο κάποιες πολύτιμες αναμνήσεις για όσους τις έζησαν .

Ας θυμηθούμε λοιπόν την ιστορία της τηλεκάρτας

Όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τον Αύγουστο του 1992 ήταν κάτι μαγικό !Μία κάρτα που θύμιζε πιστωτική , έγινε τότε το "εισιτήριο" της επικοινωνίας .

Με αυτό το "εισιτήριο" λοιπόν τότε μπορούσες να επικοινωνήσεις τηλεφωνικά εκτός σπιτιού με τους φίλους σου ,να τηλεφωνήσεις στον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου χωρίς να σε ακούει κανείς στο σπίτι (που να βρεις ιδιωτικές στιγμές μέσα στο σπίτι )αλλά και να αποφύγεις τον κουτσομπόλη περιπτερά που έστω και χωρίς να το θέλει όταν πήγαινες να πάρεις τηλέφωνο , για τότε που υπήρχαν οι μετρητές στα περίπτερα μιλάμε, όλο και κάτι από όσα έλεγες θα μπορούσε να πέσει στην αντίληψή του .

Την αγοράζαμε συνήθως σε περίπτερα αν δεν βαριόμασταν να πάμε σε υποκατάστημα ΟΤΕ και όσο για το κόστος της εξαρτιόταν από το πόσες μονάδες είχε .Έτσι υπήρχε η τηλεκάρτα των 100 και των 1000 μονάδων και αν θυμόμαστε καλά δίναμε ένα χιλιάρικο για να την αποκτήσουμε .

Κάποιες φορές δε πέφταμε σε "κατάθλιψη" όταν τέλειωνε η τηλεκάρτα και δεν είχαμε περίσσεια χρημάτων για να την αγοράσουμε .Ειδικά αν ήσουν τότε φοιτητής ή φαντάρος σίγουρα θα το είχες νοιώσει αυτό το συναίσθημα...

Οι πρώτες τηλεκάρτες χρησιμοποιούσαν μια μαγνητική ταινία για την αποθήκευση του χρόνου. Κατόπιν εφαρμόσθηκε ένα σύστημα «οπτικής αναγνώρισης» που αποτύπωνε σημάδια πάνω στην κάρτα βάσει των οποίων μπορούσε και ο χρήστης να εξακριβώσει πόσο υπόλοιπο χρόνου ομιλίας διέθετε η κάρτα.

Οι τηλεκάρτες είχαν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, δεν υπήρχε πορτοφόλι τότε που δεν είχε τηλεκάρτα στο εσωτερικό του.

Και επειδή η τέχνη αντιγράφει πάντα τη ζωή ,ποιος δεν θυμάται το τραγούδι του αείμνηστου Αντώνη Βαρδή που ερμήνευε μαζί με τον γιο του Γιάννη , "πριν τελειώσουμε τελειώνει η τηλεκάρτα "...

Ηταν το σουξέ της εποχής ...

Οι τηλεκάρτες διακοσμούνταν με διάφορες παραστάσεις, όπως πορτρέτα διασημοτήτων, ιστορικές εικόνες, εντυπωσιακές φωτογραφίες, διαφημίσεις,ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας,τοπία ,νησιά κ.α

Στην Ελλάδα η πρώτη τηλεκάρτα που κυκλοφόρησε σε 30.000 αντίτυπα απεικόνιζε το δεκαεξάκτινο αστέρι της Βεργίνας η οποία με το πέρασμα των χρόνων απέκτησε συλλεκτική αξία .

Γιατί τότε ήταν αγαπημένη συνήθεια να συλλέγουμε τηλεκάρτες με μανία .Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι που δεν τους ενδιέφερε αυτό το χόμπυ και όταν τέλειωνε η τηλεκάρτα τους την παρατούσαν στο καρτοτηλέφωνο Αν ο επόμενος που θα πήγαινε να τηλεφωνήσει την έβρισκε , αν ήταν συλλέκτης φυσικά και την έπαιρνε χωρίς καμία ενοχή .

Στο διαδίκτυο πλέον υπάρχουν ιστότοποι που ασχολούνται με το χόμπι της συλλογής τηλεκαρτών, όπως το Colnect που προσφέρει ένα αρκετά ενημερωμένο κατάλογο συλλεκτικών τηλεφωνικών καρτών.

Για τους συλλέκτες η κάθε μία τηλεκάρτα ήταν ξεχωριστή και είχε τη δική της ιστορία . Ο ΟΤΕ μάλιστα είχε δημιουργήσει και Γραφείο Εξυπηρέτησης Συλλεκτών Τηλεκάρτας όπου οι συλλέκτες μπορούσαν να εξασφαλίσουν το σύνολο των τηλεκαρτών που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα.Οι συνδρομητές δε του Γραφείου αυτού πανελλαδικά υπολογίζεται ότι ήταν πάνω από 25.000!

Τα χρόνια πέρασαν και η χρήση της τηλεκάρτας πλέον έχει σχεδόν εξαφανιστεί .Εξακολουθούν ωστόσο να κυκλοφορούν σαφώς σε μειωμένες ποσότητες , αφού εκτός από τους στρατιώτες ή τους έγκλειστους ποιος άλλος πηγαίνει πλέον στα καρτοτηλέφωνα που στέκουν ξεχασμένα και έχουν γίνει χώρος για ενοικιαστήρια ή για αναγραφή πάσης φύσεως συνθημάτων .

Για την ιστορία να σας πούμε πως τη δεκαετία του ΄90 είχαμε ακούσει τότε πως υπήρχε μία χακαρισμένη (ναι γίνονταν και τότε αυτά) τηλεκάρτα που δεν τελείωναν ποτέ οι μονάδες .Γύριζε από χέρι σε χέρι με το αζημίωτο φυσικά με χρονοχρέωση στον κάτοχό της ενώ "πελάτες" ήταν συνήθως μετανάστες .

Κλείνοντας αυτό το μικρό ταξίδι στο χρόνο ξαναβάζουμε στο συρτάρι του γραφείου την τηλεκάρτα και μαζί της όλες τις θύμησες μιας άλλης εποχής ,που για όσους τη ζήσαμε είχε τη δική της ομορφιά και το σίγουρο είναι πως δεν θα την ξαναζήσουμε όπως επίσης σίγουρο είναι πως δεν θα μπορέσουμε πλέον να ξαναπούμε σε κάποιον που ξεχάσαμε ή που απλά δεν θέλαμε να του τηλεφωνήσουμε πως δεν το κάναμε γιατί είχε ουρά στο καρτοτηλέφωνο .....