Άμεση προστασία για τα παιδιά θύματα βίας-Δεν είναι σάκοι του μποξ

 Γράφει η Σοφία Παπανικολάου 

Πριν λίγο καιρό, πραγματοποιώντας την προσφιλή πεζή διαδρομή μου από την Αγία Παρασκευή στον γειτονικό δήμο Χολαργού, έγινα αυτήκοος μάρτυρας σοκαριστικού διαλόγου μεταξύ δύο εφήβων αγοριών, 13 -14 ετών, που περνούσαν εκείνη τη στιγμή τυχαία από δίπλα μου: «Μετά το σχολείο, έχουμε κανονίσει να παίξουμε ξύλο την Πέμπτη»!

Το έλεγαν μεταξύ τους τόσο φυσικά και οικεία, λες και αναφέρονταν σε προγραμματισμένο παιχνίδι ή εκδήλωση! Πόση αφύσικη οικειότητα απέκτησαν αυτά τα παιδιά με τη βία (πότε…πρόλαβαν); τη στιγμή που θα έπρεπε να απολαμβάνουν την αθωότητα της ηλικίας τους, να αποτρέπουν με κάθε τρόπο και να καταγγέλλουν άμεσα οποιαδήποτε μορφή της, πρωτίστως στους γονείς και τους καθηγητές τους.

Όταν παιδιά ή έφηβοι…προγραμματίζουν εντελώς φυσικά να παίξουν ξύλο μετά το σχολείο, τότε το κακό έχει ήδη συντελεστεί και προχωράει…ακάθεκτα!

Οι γονείς πρέπει να είναι έμπρακτα δίπλα στα παιδιά τους, να τους ενσταλάζουν από την πρώτη στιγμή τον σεβασμό και την αγάπη προς τους άλλους, έτσι ώστε να…κόβεται μαχαίρι από την παιδική τους ήδη ηλικία η οποιαδήποτε σκέψη για άσκηση βίας, λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής.

Να μην τα παραμελούν εξαιτίας των επαγγελματικών υποχρεώσεών τους, να μην τα κακοποιούν λεκτικά, ψυχολογικά ή σωματικά, να είναι απλά στοργικοί και καλοί γονείς…ένα παιδί που έχει απορροφήσει και αποκρυσταλλώσει στην ψυχή του αγάπη και σεβασμό για τους άλλους, ποτέ δεν θα καταφύγει μελλοντικά σε οποιαδήποτε μορφή βίας.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα σχολεία οφείλουν να έχουν τα μάτια τους ορθάνοιχτα και οτιδήποτε ύποπτο πέσει στην αντίληψή τους, να το καταγγέλλουν στο…δευτερόλεπτο!

Αλλά και τα ίδια τα παιδιά, αν έχουν πέσει θύματα οποιασδήποτε μορφής βίας, πρέπει να βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν και να το καταγγείλουν χωρίς φόβο παντού: στους γονείς, τους καθηγητές, τους συμμαθητές, τους φίλους, τους συγγενείς, τους γείτονες ή την αστυνομία.

Τα παιδιά είναι απλά παιδιά και ΟΧΙ σάκοι του μποξ που ο καθένας μπορεί να «χτυπά» ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα, βγάζοντας τα άρρωστα απωθημένα του, είτε είναι συμμαθητής είτε γονιός…

                                                Σοφία Παπανικολάου