Οι μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης παρουσιάζουν αύριο τη θεατρική παράσταση "Μαλαματένιος αργαλειός και φιλντισένιο χτένι"!

 Το παρελθόν με το παρόν να πλεχτούν 

σαν το στημόνι με το υφάδι

Δουραχάνη, Δευτέρα 27 Μαΐου 2024 

Ώρα 6:30 μ.μ. 

Μαλαματένιος αργαλειός και φιλντισένιο χτένι 

Με στημόνι την παραλογή «της νύφης που κακοπάθησε» ...με υφάδι παραδοσιακά τραγούδια υφαίνεται η ιστορία της Ρηνιώς, νεαρής υφάντρας...  Η παραλογή Της νύφης που κακοτύχησε, σαν στημόνι, αποτελεί τον κρυφό  καμβά της παράστασης. Κυρίαρχο θέμα είναι η μεταβολή της τύχης. Ο οικονομικός και κοινωνικός ξεπεσμός. Η πλούσια κόρη παντρεύεται πλούσιο νέο. Κάποια στιγμή το ζευγάρι  χάνει τα πλούτη του και η κόρη επιστρέφει στο πατρικό της. Μέχρι τη στιγμή  της αναγνώρισης δουλεύει υπηρέτρια. Το αναπάντεχο πέρασμα από τη χαρά και  την αφθονία, στη φτώχεια και στη θλίψη κεντρίζει το ενδιαφέρον, γιατί το μέλλον  κάθε ανθρώπου δεν είναι φανερό.. Οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για  πιθανές ανατροπές στη ζωή μας. 

Ο άντρας της Ρηνιώς παρ’ ότι ο ίδιος αρνείται να την πάει στους δικούς της - από ντροπή- δεν αντιδρά στην απόφασή της να γυρίσει μόνη της. Εκείνος  δεν στάθηκε άξιος να της προσφέρει άνετη ζωή. Εκείνη εγκαταλείπει αποφασιστικά  νοσταλγώντας την προηγούμενη ζωή της. Στο τέλος όμως όχι του μύθου ... αλλά του παραμυθιού αποδεικνύεται ότι μόνο η αγάπη φέρνει την ευτυχία. Γιατί δεν είναι ο πλούτος που λείπει σ’ αυτόν τον  κόσμο. Είναι το μοίρασμα. 

 « Με στημόνι και υφάδι…» 

 «Σώπαινε, αργαλειέ λησμονημένε· 

 στον τωρινόνε τον καιρό 

 έμαθε ό κόσμος να μην έχει 

 προς τα παλιά πια σεβασμό. 

 Σώπαινε, αργαλειέ λησμονημένε. 

 Θάρθει καιρός και πάλι να μιλήσεις, 

 τότε που ο κόσμος θα στραφεί  

 για να εκτιμήσει ό, τι χλευάζει. 

 Μετά από μια καταστροφή 

 τότε, αργαλειέ, και πάλι θα μιλήσεις». Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κυρού Διονυσίου 

Πρωταγωνιστές της παράστασης είναι οι μαθητές του σχολείου μας Αφηγητές Πασχάλης και Γιάννης Ρούστα, Κων/νος Γιαννούλας Γιαγιά, Ρηνιώ Αθανασία Σινάνι 

Πραματευτής Πασχάλης Ρούστα 

Ρηνούλα(μικρή) Σωτηρία Αντωνίου 

Δούλες Σωτηρία Αντωνίου, Κασσιανή Ντίνο Μάνα Μελίνα Τασιούλα(φιλική συμμετοχή) Τραγούδι Μελίνα, Αθανασία, Πασχάλης, Κων/νος, Γιάννης

 Η υφαντική τέχνη ως μια μορφή χειροτεχνίας σχετίζεται με το δημοτικό τραγούδι  ως πνευματική δημιουργία διότι έχουν και τα δυο ως αφετηρία τους το λαό. Οι  υφάντρες είναι εκφραστές της κοινωνικής δομής. Μέσα από την τέχνη και το τραγούδι  τους δημιουργούν τα θεμέλια του μοναδικού υλικού και άυλου πολιτισμού μας. Στον αργαλειό της σκέψης μας... ...υφαίνουμε αράδες... 

. ...που πότε ρίμες γίνονται... 

 ...και πότε μαντινάδες... 

 «...Ο καθένας έχει άλλον τρόπο που υφαίνει, μαθαίνει την τεχνική, τον τρόπο ντυσίματος με νήμα κάθε αργαλειού και μετά όλα είναι χρώμα και νήμα! Τα  ξεχνάς όλα. Όπως ο ζωγράφος έχει το πινέλο του και δημιουργεί με αυτό, έτσι είναι  και στην υφαντική, με μια σαΐτα. Την γεμίζεις με νήμα και χαλαρώνεις. Αφήνεσαι  στο πήγαινε έλα της σαΐτας. Ταξιδεύεις, ηρεμείς...». 

 «...Το ξυλόχτενο χτυπά με δύναμη, ύστερα από κάθε σαϊτιά ανάμεσα στο υφάδι, αράδα αράδα. Βλέπεις το υφαντό να γεννιέται σιγά σιγά. Το παρακολουθείς να  μεγαλώνει ώρες, μέρες, βδομάδες, το κανακεύεις με τραγούδια σιγομουρμουρίζοντας,  το ξομπλιάζεις με σχέδια και ιστορίες, μέχρι να τελειώσεις το νήμα του στημονιού, να  πλησιάσεις τους μίτους και να τελειώσεις κι αυτή την ιστορία μαζί με το υφαντό...».