Τα όμορφα καράβια, όμορφα σκουριάζουν...

   Γράφουν οι  Σκεπτόμενοι πολίτες :Σε μια γωνιά του Περάματος το «Εν πλω», το καράβι στολίδι της Παμβώτιδας, έρημο και μόνο σκουριάζει. Εδώ και λίγο καιρό η θέση του στον μώλο, εκεί που τα instagram είχαν πάρει φωτιά με το «Εν πλω» σε πρώτο πλάνο είναι κενή. Τώρα αράζουν τα γνωστά καραβάκια, με ζωή αρκετών δεκαετιών, κάποια από τα οποία θυμίζουν παλιό ΚΤΕΛ. 

Και ενώ η διαδρομή για το Νησί με το «Εν πλω» ήταν μια μικρή απόλαυση -ειδικά  στο πάνω κατάστρωμα- τώρα θέλοντας κανείς να πάει στον Νησί κάθεται μέσα, σαν σε παλιό λεωφορείο καλοκαίρι καιρό και δεν παίρνει χαμπάρι ούτε τη λίμνη με το αεράκι της ούτε το τοπίο γύρω του. 

Απέναντι, στην  Ντραμπάτοβα, ένα άλλο καραβάκι -πολύ όμορφο επίσης και καινούριο- είναι κι αυτό... αραγμένο. Είναι ο «καπετάν Μένης». Το ίδιο και απέναντι στο Νησί όπου λιμνάζει το «Κing Ρyrros». Στην πίσω πλευρά υπήρχε παλιότερα και το «Μάλτα». Ίσως να βρίσκεται εκεί ακόμη. Όλα καινούρια σκαριά που αφέθηκαν να "σκουριάσουν".  

Κι αναρωτιέται ο αδαής δημότης τι συμβαίνει σ’ αυτή τη λίμνη και τα όμορφα καινούρια καράβια δεν κάνουν δρομολόγια αλλά κάνουν εκείνα που θυμίζουν παλιά λεωφορεία; Βγάλαμε δηλαδή από τα γκαράζ τα παλιά ΚΤΕΛ και τα βάλαμε στην Εγνατία Οδό; Αντί να πηγαίνουμε μπροστά, εμείς βάλαμε πλώρη  ολοταχώς για το παρελθόν; 

Και φυσικά δεν έχουμε καμιά σχέση με ιδιοκτήτες ούτε καραβιών ούτε καταστημάτων (βλ. κυρα-Φροσύνη) για να τους κάνουμε …διαφήμιση. Αλλά όταν κάτι ξεχωρίζει γιατί πρέπει να ισοπεδώσουμε; Και πόσω μάλλον όταν η ισοπέδωση γίνεται προς τα κάτω. Όπως τα όμορφα μαγαζιά όμορφα κλείνουν έτσι τώρα και τα όμορφα καραβάκια, όμορφα σκουριάζουν... 

Κι αυτό σε μια εποχή που ο κόσμος έρχεται από όλη την Ελλάδα (σιγά σιγά και από το εξωτερικό) αλλά εμείς εδώ… στον κόσμο μας.  Αυτό που θυμάται ο επισκέπτης είναι μια όμορφη διαδρομή στη λίμνη ή έναν ωραίο καφέ σε μια όμορφη τοποθεσία. Κι εμείς κάνουμε τα πάντα να του τα στερήσουμε;    

  Τα καινούρια καραβάκια... εκτός δρομολογίων

Τι θα έχει να θαυμάσει ο επισκέπτης πέρα από το φυσικό τοπίο και κάποια μουσεία; Τα άθλια πάρκα μας, τις εξίσου άθλιες παιδικές χαρές μας, τις αναπλασμένες μπετονένιες πλατείες μας, τις «όμορφες» λαϊκές μας αγορές, τα έργα που βάλτωσαν ή την αισθητική των βανδαλισμένων αγαλμάτων; Κι αν η συγκυρία φέρνει τώρα κόσμο στην πόλη, οπότε δεν ενδιαφέρεται κανείς να βελτιώσει μια κατάσταση αφού και οι επόμενες εκλογές αργούν πολύ είναι κανείς σίγουρος ότι με τα μυαλά που κουβαλάμε θα έρχονται για πάντα; 

Μόλις προχθές έγραφε η Ρέα Βιτάλη για την Καλαμάτα: «Η Καλαμάτα γενικώς είναι μια νοικοκυρεμένη πόλη. Αυτό σου βγάζει. Μια νοικοκυρεμένη, καλοφροντισμένη πόλη. Με μια τεράστια μακρόστενη κεντρική πλατεία, με ένα Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων, με παιδικές χαρές, πεντακάθαρη και με μαγαζιά που σέβονται τον δημόσιο χώρο. Διαθέτει μέχρι και διεθνές αεροδρόμιο. Είναι τουριστικός προορισμός και εφαλτήριο για ωραίες διαδρομές». 

Μπορούμε να πούμε κι εμείς το ίδιο για την πόλη μας, όπου οι ιθύνοντες δεν είναι σε θέση  να κόψουν ούτε τα χόρτα, πόσω μάλλον να δώσουν λίγη έμφαση στο αισθητικό της κομμάτι;