Χριστούγεννα μες στα προβλήματά μας;

 

Εάν το παγκόσμιο σκηνικό και η ανθρώπινη πραγματικότητα βεβαιώνουν τον πόνο, την ανασφάλεια, την αγωνία, τις συγκρούσεις και αντιπαλότητες, τότε το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ουσιαστικό, επίκαιρο και αναγκαίο.

Ο δικός μας Θεός γίνεται «ένας από μας», ταπεινώνεται και ενανθρωπίζεται. Αν και το δόγμα αυτό είναι ακατανόητο για το ανθρώπινο λογικό – πώς γίνεται «ο Θεός να γίνει άνθρωπος;» -εντούτοις κατανοείται στο σημείο που βιώνουμε την εγγύτητάΤου, την κατανόησήΤου, την ενότητάΤου.

Πώς, ωστόσο, να κατανοήσει κανείς μια εμπειρία χωρίς να τη ζήσει; Πώς μπορείς να εξηγήσεις το βίωμα; Μόνο όποιος ένιωσε στα βάθη τού είναι του την αγάπη που έχει γι’ αυτόν προσωπικά ο Θεός κατανοεί τον λόγο ότι «ο Θεός αγάπη εστί».

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός ως αόρατος και ακατάληπτος δεν κατανοείται αν δεν Τον έχουμε δει να «ενσαρκώνεται» εν αγίωΠνεύματι σε άνθρωπο. Ο άγιος, ως θεωμένος άνθρωπος, μεταγγίζει το Θεό στους ανθρώπους και ας νιώθει ο ίδιος κάτω από όλους τους ανθρώπους. Η ταπείνωση και η αγάπη του – παρμένα από τον Χριστόν ως Θεάνθρωπο – γίνονται σημεία που μας βεβαιώνουν την αγάπη τούΘεού. «Μια αγάπη απρόσμενη, ανέλπιδη, παράλογη, ένας “μανικός έρως”(ΝικόλαοςΚαβάσιλας), που δεν έπαψε ποτέ να σκανδαλίζει τούς δικαιωμένους και αυτό-ικανοποιημένους Φαρισαίους. Γιατί γι’ αυτούς ο Θεός μπορούσε, και μπορεί, να αγαπά το μετανοημένο αμαρτωλό, μα για κανένα λόγο και ποτέ τον αμαρτωλόν έτσι απλώς»[1].

Γι’ αυτό μπορούν να χαρούν στην καρδιά τους τη γιορτή των Χριστουγέννων:

– Όσοι νιώθουν αμαρτωλοί και θέλουν σωτήρα⸱

– Όσοι ζουν μέσα στο άγχος και τη θλίψη και ζητούν χαρά⸱

-Όσοι αγωνιούν για την πορεία τους και του κόσμου και αναζητούν ασφάλεια⸱

– Όσοι πονούν σωματικά ή ψυχικά και ποθούν τη θεραπεία τους⸱

– Όσοι είναι απογοητευμένοι από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις και ψάχνουν την ισορροπία τους⸱

– Όσοι αναζητούν την αλήθεια, την οδόν και τη ζωή και ελπίζουν πως θα βρουν Εκείνον που είπε:«εγώ ειμι η Οδός και Αλήθεια και Ζωή».

Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι τα ρεβεγιόν, τα δώρα και τα γιορτινά τραπέζια μόνο, αλλά και η σχέση με το Θείο Βρέφος που πραγματοποιείται στην Εκκλησία που είναι η κεφαλή Της. Μέσα εκεί, ως τρόπος ζωής, γεύεται ο κάθε χριστιανός- αν ζει με ειλικρίνεια, ταπεινά και απλά – την εγγύτητα του Θεού, την κοινωνία με τον Χριστό, την οικειότητα με τους αγίους.

Στην καρδιά όποιου θέλει, πέρα από τις ακαταστασίες, τα προβλήματα και παραπατήματά του, έρχεται ο Χριστός και γεννιέται και κατοικεί, ώστε να γίνεται ο άνθρωπος μικρός Χριστός, τέκνοντου ζώντος Θεού. Και τότε η γη μας γίνεται ουρανός, ο άνθρωπος Θεός, τα προβλήματα μικραίνουν.

[1]Αρχι. Παύλου Εγγλεζάκη, Παιδαγωγικά Θεολογικά Ανάλεκτα, χορηγία Ίδρυμα Α. Γ. Λεβέντη. Λευκωσία 2012, σ. 11

πηγή