Χριστός ετέχθη! Απαρχή Ανάστασης!

 

Η ιστορία των Χριστουγέννων, της Γέννησης του Χριστού δεν είναι ένα παραμύθι. Αυτό το καταλαβαίνεις, το νιώθεις πολύ έντονα κατά την χριστουγεννιάτικη ακολουθία, ακούγοντας και παρακολουθώντας τους ύμνους, τα ευαγγέλια, το συναξάρι της ημέρας.

Δεν σε αφήνουν ούτε μία στιγμή να σκεφτείς πως μπορεί να έγινε κάτι άλλο. Πέραν, βεβαίως, από την ενσάρκωση του Θεού. Η ιστορία είναι δεδομένη και αυτή απλώνεται μπροστά σου για να βαδίσεις και συ και να φτάσεις εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας.

Και να πώς αρχίζουν οι εξαίσιοι ύμνοι της ακολουθίας των Χριστουγέννων:

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετὰ τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν Βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδὴν ἐπάξιον. Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καὶ Θεοτόκου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Έτσι αρχίζει το μεγάλο ταξείδι της Γεννήσεως στο οποίο καλούμαστε να συμμετάσχουμε. Αλλά, έχεις, ήδη, επιβιβαστεί στο σκάφος που θα σε οδηγήσει στη Βηθλεέμ με το πέρασμα της θύρας της εκκλησίας. Άλλωστε κανένας δεν σε ανάγκασε να τη διαβείς. Εσύ το διάλεξες για να παρακολουθήσεις από βραδύς την ακολουθία της Γεννήσεως σε «ατμοσφαιρική» αγρυπνία κάτω από το φως των καντηλιών και των κεριών ή ξυπνώντας τα χαράματα. Το ίδιο, βεβαίως, συνέβαινε και όταν η ακολουθία άρχιζε τα μεσάνυχτα, όπως διαβάζουμε και σε διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Αλλά η ιστορία αυτή την οποίαν θα ζήσουμε δεν είναι μια απλή διήγηση και μάλιστα πεζή ή έστω κάτι μπερδεμένο που ο ικανός συγγραφέας της ή ο αφηγητής της θα μας την παρουσιάσει και θα μας την εξηγήσει και θα τα καταλάβουμε όλα. Μπορεί να μην καταλάβουμε τίποτε απ’ όλα αυτά νοητικώς, αλλά να ζήσουμε ένα παράδοξο μυστήριο με την καρδιά και την ψυχή μας.

Όπως:

Τὶ θαυμάζεις Μαριάμ; τὶ ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοὶ; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τὶς ἑώρακεν; ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Κάτι μπορούμε να ζήσουμε και εμείς από το όλο μυστήριο που βίωσε η Παναγία και μάλιστα όχι ως μια «παρένθετη» μητέρα. Η συμμετοχή της ήταν ουσιαστική, αφού επιλέχτηκε για τα δικά της χαρακτηριστικά και τις θείες προδιαγραφές για τη διακονία του κορυφαίου «Μυστηρίου ξένου» στην ζωή των ανθρώπων, δηλαδή της ενανθρώπισης του Θεού:

Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρὶ; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς ηὐδόκησεν· ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών· καὶ γέγονεν ὁ Ὢν ὃ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς· καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι.

Και να σε έναν ύμνο μερικά κορυφαία φιλοσοφικά κεφάλαια, με την έννοια της Θεολογίας, που, όπως και στους περισσότερους ύμνους νιώθεις μια ιδανική μύηση στα δύσκολα θεολογικά μονοπάτια· και, μάλιστα, μέσω της υψηλής ποίησης. Και ορίστε πεδίον δόξης λαμπρόν για θεολόγους, φιλοσόφους, φιλολόγους, ποιητές, ευαίσθητους αναγνώστες, ποιητικές ψυχές και καρδιές και όσους διψούν να εντρυφήσουν στον αποκαλυπτικό θεολογικό λόγο!

Λόγος που αποτελεί συνάμα τροφή της ψυχής για όσους θέλουν να εντρυφήσουν, να γευτούν αυτόν τον κεκρυμμένο, αλλά και αποκεκαλυμμένο κόσμο που αποδίδεται με κεφάλαια θεολογικά-φιλοσοφικά, ποιητικά και σίγουρα μελωδικά. Να ακόμη και μια άλλη ειδικότητα, αυτή των μουσικών, η οποία θα μπορούσε να ψηλαφίσει το μεγάλο Μυστήριο της ενανθρωπήσεως.

Με «όχημα» τις εξαίσιες μουσικές ο λόγος προσφέρει ανεπανάληπτη πνευματική αγαλλίαση στις ψυχές και τις καρδιές των συμμετεχόντων στην πάνδημη αυτή ακολουθία της Του Χριστού Γεννήσεως. Η καθόλα έντεχνη και «πεποικιλμένη» μουσική δημιουργεί τις κατάλληλες μουσικές συνθήκες για την πρόσληψη του λόγου, αλλά και του ίδιου του Λόγου.

Και ενώ εναλλάσσονται οι ύμνοι σύντομα θα καταλάβεις πως σ’ αυτό το μυστήριον ξένον το οποίο εξυφαίνεται μπροστά και μέσα σου κάποιες ψυχές -που είναι έτοιμες- έχουν ήδη φτάσει στα όρια του κατακλυσμού τους από αυτό.

Μια ιδιότυπη έκσταση, ένας εσωτερικός θαυμασμός απείρου κάλλους για το μυστήριο ή από το μυστήριο που προσφέρεται και καλείσαι να συμμετάσχεις ως στέλεχός του. Δεν αποτελείς έναν εξωτερικό θεατή, παρατηρητή, ή απλό συνεργάτη του.

Είναι και δική σου υπόθεση αυτός ο κόσμος, η ζωή, το μυστήριο. Εξάλλου χωρίς να το βιώσεις αυτό όλα τα άλλα αποτελούν ματαιότητα. Τα πάντα ματαιότης χωρίς αυτήν την εσωτερική διάσταση και κοινωνία με το παράδοξο μυστήριο της ενανθρωπήσεως!

Κάτι φυσικά που δεν έγινε για να αποδειχτούν οι θαυμαστές ικανότητες του θείου, αλλά για να θεωθεί ο ίδιος ο άνθρωπος.

Να ευλογηθεί ο κόσμος του, να νικηθεί και να ξεπεραστεί ο θάνατος και κάθε φθορά!

Τέτοιες εορταστικές λειτουργικές εμπειρίες είναι και αυτές αναστάσιμα γεγονότα και ας είμαστε ακόμη στην αρχή της πορείας προς την Ανάσταση.

Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πως η γιορτή της Γέννησης αποτελεί την μητρόπολη των γιορτών, όπως έχει χαρακτηριστεί!

Έτσι, έχει ήδη αρχίσει αυτή η πανήγυρη της πορείας προς την Ανάσταση του Κυρίου και κατά συνέπεια και της δικής μας δυνατότητας εκστατικά!

Κάποιος, μάλιστα, θέλει επίμονα να γιορτάσει, να ευφρανθεί, να πανηγυρίσει. Και ήδη τραγουδά μαζί με τους Αγγέλους, όπως δηλώνει.

Ας τον ακούσουμε:

«Τώρα που όλα γιορτάζουν, να γιορτάσω θέλω κι εγώ, να ευφρανθώ, να πανηγυρίσω θέλω. Κι ευφραίνομαι όχι κρούοντας την κιθάρα ή στριφογυρίζοντας το ραβδί των σατύρων, όχι χρησιμοποιώντας αυλούς, ή ανάπτοντας δάδες· ευφραίνομαι μεταχειριζόμενος στη θέση μουσικών οργάνων, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά ‘ναι η ελπίδα μου, αυτά ‘ναι η ζωή μου. Αυτά φέρνω μαζί μου, και με την ενίσχυση που παίρνω, τραγουδώ μαζί με τους αγγέλους. ‘Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία’».

Και αυτός είναι ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος ο οποίος από τον 4ο αιώνα έμοιαζε να προδιαγράφει μέσα από τις ομιλίες και τα κείμενα του, μαζί με τους λοιπούς Πατέρες της εποχής του, τον πλήρη εορταστικό κόσμο που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα μέσα από την εξέλιξη της λειτουργικής και λατρευτικής ζωής!

Έτσι ένα μας μένει εμάς σήμερα, να του «συμπαρασταθούμε», συμμετέχοντας και εμείς σ’ αυτό το πανηγύρι της Γεννήσεως που ζει μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής του!

Να τον εμπιστευθούμε και να πανηγυρίσουμε μαζί του και ας τραγουδήσουμε μαζί με τους Αγγέλους!

Ήδη τα λόγια των ύμνων που ακούσαμε στην ακολουθία ήταν λόγοι και μελωδίες Αγγέλων!

Χριστός ετέχθη! Απαρχή Αναστάσεως!

Κατά συνέπεια η χαρά και η Ανάσταση μπορούν να γίνουν η πνοή και η δύναμη της ζωής μας!

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευλογημένα!

Πεμπτουσία