Όπως παλιά ....

 Γράφει ο Τζουρίδης Γιάννης 

Αμπελουργός, Οινολόγος 

Κάθε άνθρωπος στην πορεία της ζωής του και ειδικότερα σε προχωρημένη ηλικία, νιώθει την ανάγκη να ανατρέξει στο παρελθόν του,να ψηλαφήσει τις ρίζες του και να ανασύρει εμπειρίες και διδάγματα από αυτό. 

Προσωπικά, πιάνω συχνά τον εαυτό μου  "κουκουντάκι" δίπλα στο τζάκι να σκαλίζω τα κάρβουνα με την τσιμπίδα,με την ανοχή του παππού και το φόβο της γιαγιάς που ετοίμαζε τη φωτιά για να ακουμπήσει την πυροστιά με την πέτρινη πλάκα, όπου θα έψηνε τις τηγανίτες από χυλό με αλεύρι και νερό για την επόμενη μέρα. Παραμονή των Φώτων!

Το τζάκι έχει σβήσει πια, μαζί με τη γιαγιά και τον παππού,οι μνήμες όμως άσβεστες! Κουβαλάω μέσα μου για πάντα τις τηγανίτες στην πλάκα, τις Βασιλοκουλούρες, τον αγιασμό του πηγαδιού, του σπιτιού, ακόμη και των ζώων, με ένα κλωνάρι δεντρολίβανο και ένα αλουμινένιο γκαμπρατσάκι. 

Αυτή η αυθεντικότητα,η ανεπιτήδευτη ευλάβεια, το λίγο σαν από σελίδες του Παπαδιαμάντη σκηνικό,με κάνουν να νιώθω απίστευτα τυχερός που έζησα έτσι, ένιωσα έτσι, στα παιδικά μου χρόνια. Δεν φτάνει όμως να μένει στην ψυχή η ανάμνηση. Όσοι μεγαλώσαμε με αυτό τον τρόπο μπορούμε και πρέπει να ξαναστήσουμε την πλάκα για τηγανίτες, να ανάψουμε τη τζαμάλα τις Απόκριες, να δώσουμε ζωή στα ερημωμένα χωριά μας.

Όλοι μαζί μέσα από Συλλόγους, αδελφότητες,δήμους και κοινότητες θα πρέπει να αναβιώσουμε τα έθιμα του χωριού, και το ίδιο το χωριό. Το χρωστάμε σε όσους δεν είχαν την τύχη να μεγαλώσουν έτσι, στη μνήμη όσων μας δίδαξαν τον τρόπο, σε όσους λιγοστούς απόμαχους της ζωής απομένουν ακόμη, αλλά κυρίως στον ίδιο μας τον εαυτό. 

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο χρέος. Να αναστήσουμε το αυθεντικό κομμάτι μας , αυτό που μας δένει με όσα αγαπήσαμε, αυτό που μας έκανε όσα είμαστε σήμερα.