Οι κόκκινες γραμμές μας δεν διαπραγματεύονται με το δίκιο, με την ελευθερία, με τη δικαιοσύνη

Η ενόχληση πολλών δημοσιολογούντων, ειδικά όσων αυτοχαρακτηρίζονται φιλελεύθεροι, με το γεγονός ότι Μποφίλιου-Φριντζήλα φόρεσαν παλαιστινιακή μαντίλα στη σκηνή του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν του Δήμου της Αθήνας, αναδεικνύει τις μάχες των ημερών μας, αυτές από τις οποίες δεν μπορούμε να κρυβόμαστε. 

 Η γενοκτονία ενός λαού με πλήρη και σε ζωντανή μετάδοση καταγραφή της αλλά χωρίς κυρώσεις και με τη συνενοχή ΗΠΑ και ΕΕ σε αυτή, η απόλυτη οπισθοχώρηση των δυτικών κυβερνήσεων από αυτό που υποτίθεται ότι εδώ και χρόνια είχαμε αναγνωρίσει, δηλαδή το δικαίωμα της Παλαιστίνης στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση, και η πλήρης στήριξη στην πιο ακραία έκφανση ενός κράτους κατοχικών δυνάμεων με βασικό άξονα τη συντήρηση οικονομικών δυναμικών που αυτή η στήριξη εξασφαλίζει, σφραγίζουν τη χρονιά που έφυγε και σηματοδοτούν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι μπαίνουμε (ή έχουμε μπει και τώρα βλέπουμε συνέπειες) σε μια νέα φάση -σε αυτή που πια γκρεμίζονται όλα τα προσχήματα. 

 Μη γελιόμαστε: η γενοκτονία αυτή και όσοι την ξεπλένουν ή τη σχετικοποιούν, όσο εύσχημα, δήθεν ψύχραιμα ή με εσάνς αστικής κουλτούρας κι αν το κάνουν, δείχνουν μια κόκκινη γραμμή που πια έχει παραβιαστεί. 

Έχουμε χάσει τη μάχη της δημοκρατίας που επικαλούμαστε -ο πόλεμος έχει ακόμα μέλλον. Έναν χρόνο και λίγους μήνες μέσα στο μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συντελείται μετά τον ΒΠΠ, έναν χρόνο που οι στα αλήθεια δημοκράτες πολίτες κάθε χώρας, μεταξύ των οποίων απόγονοι επιζώντων του Ολοκαυτώματος και Εβραίοι, αγωνίζονται και συχνά συλλαμβάνονται για τη διαμαρτυρία τους, κάθε "για τη Χαμάς δε λέτε τίποτα", "θέλετε την κατάργηση του κράτους του Ισραήλ", "στη Μέση Ανατολή δεν υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα" και "υπάρχουν δύο πλευρές σε έναν πόλεμο" στηρίζει την ανοχή στη συνέχιση του εγκλήματος. 

 Την ίδια ώρα αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να ασκούμε διαρκώς ασφυκτική πίεση για τη λήξη της γενοκτονίας, αλλά και για την τιμωρία των ενόχων, την προστασία του παλαιστινιακού λαού και των δικαιωμάτων του για εθνική ανεξαρτησία και την επανόρθωση όποιων δημοκρατικών αντανακλαστικών μπορούν να περισωθούν στο διεθνές σκηνικό και το διεθνές δίκαιο που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και περισσότερο κούφια λέξη, με ό,τι συνέπειες αυτό κουβαλά για όλους -και όχι μόνο για τους Παλαιστίνιους/ες τις ζωές των οποίων μετράμε διαφορετικά από των λευκών δυτικότροπων πληθυσμών. 

 Σε τέτοιες στιγμές, ακόμα και με τις πιο μικρές αφορμές όπως η εορταστική συναυλία μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, επαναχαράσσουμε τις κόκκινες γραμμές μας. 

Με το δίκιο, με την ελευθερία, με τη δικαιοσύνη. 

Ποτέ με τη λάσπη και τον δήθεν φιλελευθερισμό που λέει ναι σε γάμους και κατ' επίφαση ίσα δικαιώματα όταν πια αυτό μοιάζει αρκετά προοδευτικό, αλλά οπλίζει τα χέρια όσων στοχεύουν αμάχους και παιδιά στο στέρνο, καίνε ανθρώπους ζωντανούς, στερούν πληθυσμούς από νερό και φαγητό και μετά σκοτώνουν ή βασανίζουν γιατρούς και δημοσιογράφους που καταγράφουν τις συνέπειες της θηριωδίας τους. 

Ποτέ με όσους ντροπιάζουν τη "δημοκρατία" που επικαλούνται, ποτέ με αυτούς που σήμερα λένε όσα κάποτε θα γράψουμε στις πιο σκοτεινές γραμμές της ιστορίας αναλύοντας πώς διευκολύναμε, χρηματοδοτήσαμε, ανεχτήκαμε και σχετικοποιήσαμε τον αφανισμό ενός λαού.  

Αυτοί είναι που θα έχουμε απέναντι στους αυριανούς μας αγώνες -και δεν πειράζει αν νιώθουμε άβολα όταν καλούμαστε να διαλέξουμε πλευρά. 

Ε Κάποιες φορές τα πράγματα μέσα στη συμπλοκότητά τους είναι εξαιρετικά απλά -και αυτό που οι άλλοι επικαλούνται ως μετριοπάθεια ή ψυχραιμία για τον αφοπλισμό ενός επιχειρήματος, είναι απλή συνενοχή.

Αγλαΐα Νάτσικα

Καθηγήτρια Μουσικής 

Συντονίστρια Νέας Αριστεράς Αρτας